Slagtanden
Onze koning begint steeds meer op zijn opa van moederskant te lijken. Prins Bernhard mocht ook graag op zakenreis gaan, met een koffer vol contracten, aanbevelingen en opdrachten namens het bedrijfsleven. Dat hij daarbij ook zijn eigen zakken vulde was een bijvangst die lange tijd door de vingers werd gezien, net zoals hij qua bestemmingen niet gehinderd werd door politieke oppositie. Hij ging gewoon overal naartoe waar geld te verdienen was en het thema mensenrechten interesseerde hem uitsluitend als hij in zijn programma ruim voldoende tijd, plaats en aandacht kon inruimen voor het onderhouden van de bilaterale betrekkingen in het kader van de horizontale diplomatie. Zijn kleinzoon is weliswaar van een andere generatie, met eigen normen en waarden, maar ook bij hem is het vaak de vraag waarom hij een land bezoekt en vooral wat hij er in godsnaam te zoeken heeft. Zo staat voor deze week Kenia op het programma waar hem en zijn gevolg ongetwijfeld weer zo'n folkloristische ontvangst ten deel zal vallen door een inheemse volksstam van zwaargeschapen mannen die bij het vrouwelijk gedeelte van het gezelschap tot een oncomfortabele confrontatie met veel bijbehorend ongemak zal leiden vanwege de niet te missen opdringerigheid van hun imposante peniskokers. Intussen is het in Kenia vooral onrustig vanwege de demonstraties van jongeren tegen een belastingverhoging op eerste levensbehoeften in het algemeen en de ongekende corruptie bij de overheid in het bijzonder. Vorig jaar werden hierbij ruim veertig mensen in koelen bloede vermoord door de veiligheidstroepen van president William Ruto die onder het mom van sociale stabiliteit met harde hand regeert en de mensenrechten, de persvrijheid en de democratie negeert dan wel aan zijn laars lapt. De lokale oppositie is duidelijk: 'Het koningspaar steunt een regime dat zijn eigen kinderen doodt'. Natuurlijk worden er amechtige pogingen ondernomen om de schone schijn hoog te houden, waarbij er gesproken zal worden met jongeren die door de Nederlandse ambassade zijn geselecteerd, een methode die ook in Noord-Korea en andere wrede dictaturen erg populair is. En natuurlijk zijn er dan altijd weer dezelfde obligate alibi's om de contacten vooral niet op een laag pitje te zetten. Voor de koning zelf is het zonneklaar: 'We moeten altijd op een volwassen manier blijven samenwerken met onze vrienden'. Hij zei het echt, maar diep in zijn hart zagen we zijn twijfel van de plaatsvervangende heimwee naar de gouden tijden van zijn grootvader in diens geliefde Afrika.
Geen benauwd jachtdomeintje binnen de pief-paf-poef-perken van de Veluwe, maar ver weg van het jaloerse thuisfront grenzeloos genieten van een safari in Tanzania, met twintig dragers voor de proviand, de cognac en de whisky. Zoals zijn biograaf Alden Hatch in 1953 noteerde: 'Iedere ochtend was Bernhard bij het eerste licht op en zodra de zon de wolken rood kleurde om de top van de Kilimanjaro, trok hij eropuit. Per dag liep hij wel 30 tot 50 kilometer. Hij kon acht uur lopen zonder te drinken. Ooit dronk hij bij gebrek aan water olifantenurine' - wat overigens weinig verschil maakt wanneer je zoals hij gewend was elke ochtend een glas Heineken bij het ontbijt drinkt. Neushoorns, antilopes, buffels waren zijn buit en hij poseerde met manshoge slagtanden. Maar nu? Nu ging alle aandacht uit naar de outfit van Máxima, een rozerode capejapon met veertjes en fritillaria bloembollen in haar oren. Wat moest hij dan doen om de camera's op hem gericht te krijgen? De pies drinken van een gorilla? Op een giraffe klimmen? Dansen met een krokodil? Opeens wist hij het. Als hij dan toch voor lul moest staan: morgen ging hij voodoodansen met een slagtand als peniskoker voor zijn willemalexander. En dan eens kijken wat Blauw Bloed daarvan vindt.
Copyright Peter Bonder.