Geluk
De telefonische verkoper van De Volkskrant wilde weten hoe lang ik al abonnee was. Geheel naar waarheid was mijn antwoord dat zulks getalsmatig wel eens zestig jaar zou kunnen zijn omdat het van oorsprong rooms-katholieke dagblad ook al bij ons ouderlijk huis aan de H.B. Blijdensteinlaan werd bezorgd en ik er qua nieuwsgierig aagje redelijk vroeg bij was. Toen ik vervolgens mijn leeftijd noemde (71) kon hij me verblijden met een gratis proefabonnement op de Donald Duck waarop ik hem nog een fijne dag wenste, maar ook onmiddellijk besefte waarom we volgens onderzoekers aan de Universiteit van Oxfrod tot de top vijf van gelukkigste landen ter wereld behoren. Ik bedoel maar: in welke andere serieus te nemen natie kunnen we het, bijvoorbeeld, meemaken om in De Volkskrant te mogen lezen dat een hotseknotsbegonia-voetballer als Tommie Beugelsdijk de politiek in gaat? Weliswaar gaat het hierbij gelukkig slechts om een lokale partij, en wel heel toepasselijk bij de Forza Den Haag-hooligans van Richard de Mos, maar het is toch een cadeau van de democratie dat we deze waarheidsgetrouwe reïncarnatie van de legendarische Appie Happie binnenkort terug kunnen zien in de basisopstelling van een gemeenteraad, als de aanvoerder van de Taaie Tijgers met zijn kompanen Simon Smakeloos en Sjakie Strijkijzer? Daar word een mens toch heel gelukkig van? Wat zegt u? Jammer dat uitgerekend nu Rita Verdonk de politieke piste vaarwel zegt? Tja, je kunt nu eenmaal niet alles hebben als het op vier na gelukkigste land ter wereld zijnde. Maar vreest niet: we hebben Henk Vermeer nog, de zetpil van de BBB in de opspelende sluitspier van de gistende onderbuik. De factor geluk valt voor deze notoire nitwit in de categorie van ‘De domste boer’n hebt de dikste tuffel’ wat zelfs in zijn kringen niet altijd per se uitsluitend als compliment bedoeld is. Het grenzenloze populisme van de man overschrijdt zelfs dat van Joost Eerdmans en dat wil wat zeggen. Het moet voor de parlementaire journalistiek dan ook een zegen van gelukzaligheid zijn om diens onmetelijke domheid op te mogen tekenen, zoals onlangs nog bij Eva Jinek toen hij een Haagse correspondent sissend toebeet: ‘U kunt als journalist nu over alles wel mooi een mening hebben, maar ik zit hier als volksvertegenwoordiger die over tien jaar verantwoording moet afleggen’. Henk Vermeer is de wonderolie voor de dichtgeslibte darmen van onze vastgekoekte keutelkringloop. Vraag hem naar de oplossing voor het cellentekort, zoals Sven Kockelmann afgelopen vrijdag deed, en voorwaar hij zegt het: ‘Een extra matrasje erbij leggen’. Geluk is Henk Vermeer in een talkshow. Ik ga morgen bellen met De Volkskrant voor die gratis Donald Duck. Zet ‘m maar op naam van Guus Geluk.
Copyright Peter Bonder.