Fluitconcert
Dean Huijssen (Amsterdam, 2005) is een Nederlandse profvoetballer die op 5-jarige leeftijd met zijn ouders verhuisde naar Spanje. Zijn vader Donny was een grote belofte bij Ajax waar hij evenwel nooit doorbrak. Nadat hij in 1994 was verhuurd aan Go Ahead Eagles bewees hij zijn oude club een grote dienst door in zijn eerste wedstrijd voor de Deventernaren de gelijkmaker te scoren tegen Feyenoord waardoor de titel naar Ajax ging. Een jaar later maakte hij in 33 duels voor Haarlem 22 goals waarmee hij de bijnaam Maradonny verwierf. Omdat hij in het uitgaansleven iets te dicht bij de kringen van de Heineken-ontvoerders kwam nam hij veiligheidshalve de wijk naar Marbella waar zijn zoon Dean zich ontwikkelde tot een voetbaltalent dat via Juventus Turijn terecht kwam bij AFC Bournemouth, een stabiele middenmoter in de Premier League, en intussen nadrukkelijk in de belangstelling staat van Real Madrid. Vorige week donderdag maakte hij als invaller vlak voor rust zijn debuut voor het Spaanse nationale elftal bij de wedstrijd tegen Nederland in De Kuip, waar hij bij elk balcontact werd onthaald op een striemend fluitconcert. In de pauze ging het bij de NOS onder andere over dit walgelijke wangedrag van de zogenaamde supporters. Rafael van der Vaart sprak er volkomen terecht schande van, maar de andere analist Pierre van Hooijdonk vond dat maar onzin. Hoezo? Waarom zouden ze hem niet mogen uitfluiten? Hij begreep die reactie wel, want: ‘Hij heeft hier toch zelf voor gekozen?’ En hij gaf nog een lelijke trap na door zich af te vragen hoe lang het geleden was dat zijn collega in een stadion had gezeten. In het jargon heet zoiets een ‘doodschop’ maar in dit geval was zelfs een rode kaart niet voldoende. Volgens deze labiele logica van een ex-spits die kennelijk iets te vaak gekopt heeft is dus niet het publiek de schuldige partij, maar heeft de voetballer dat achterlijke gedoe zelf over zich afgeroepen. Interessant. Als we die kromme gedachtengang consequent aanhouden dat is het dus de eigen schuld van die debiele klimaatkleefster dat ze door die dappere ridder namens de PVV van het asfalt wordt getikt: ‘Ze heeft er toch zelf voor gekozen om daar te gaan zitten?’ Dan is het dus ook heel normaal dat dat sympathieke kamerlid van Geert Wilders het nijpende gevangenisprobleem denkt op te lossen met acht man op een cel die dan maar staand moeten slapen: ‘Ze hebben er toch zelf voor gekozen om die misdaad te plegen?’ Dan moeten we dus ook niet zo zielig janken als er bij fatsoenlijke protesten in Sint-Michielsgestel tegen de mogelijke komst van wéér zo’n ellendig gelukzoekershotel, ook wel AZC genoemd, varkenspoten aan het hek gehangen worden: ‘Ze hebben er toch zelf voor gekozen om naar Nederland te komen?’ En dan heeft migratieminister Marjolein Faber volkomen gelijk met haar verbod aan Syriërs om eerst te kijken of hun huis nog overeind staat voordat ze besluiten om met een rijksfooi van negenduizend euro terug naar hun land te gaan: ‘Ze hebben er toch zelf voor gekozen om die negenduizend euro aan te pakken?’ Nou, kom maar op, Rafael van der Vaart, waar blijf je nou met je moralistische prietpraatjes? Hoe lang is het geleden dat je nog in een stadion hebt gezeten? Nee, Pierre van Hooijdonk is geen vervelende matennaaier. Pierre van Hooijdonk is een vervelende soortgenoot van vervelende mannen als Johan Derksen en Jack van Gelder die precies aanvoelen wat er in dit ooit zo leuke kutlandje leeft.
Copyright Peter Bonder.