Onderwijs
Eppo Bruins studeerde van 1987 tot 1991 natuurkunde aan de Universiteit van Utrecht (afstudeerrichting: experimentele kernfysica) en promoveerde in 1995 op het onderwerp ‘The neutron magnetic form factor’. Daarvoor was hij zes jaar lid van de Tweede Kamer namens de ChristenUnie, voorzitter van de adviesraad voor wetenschap, technologie en innovatie en zelfstandig adviseur op het gebied van strategie, management en leiderschap. Sinds 2 juli 2024 is hij voor het NSC van Pieter Omtzigt minister van onderwijs, cultuur en wetenschap met een missie die hij op de website van dit departement als volgt omschrijft: ‘Onderwijs en wetenschap zie ik als de hoeksteen van onze samenleving en de drijvende krachten achter onze democratie. Ik wil de educatieve en academische vrijheid van ons onderwijs beschermen en verdedigen. De toekomst van ons land staat of valt met hoe we de volgende generatie opleiden en vormen’. Als je dat zo leest, van iemand met zo’n achtergrond, dan denk je dat het wel goed zit. Dat hij de juiste man op de juiste plaats is om ons onderwijs te beschermen en te verdedigen. Helaas, niets is minder waar. Dit kabinet beschouwt scholing en wetenschap als een kostenpost. Onder zijn leiding wordt er van alle kanten gesnoeid, geschaafd en gesneden. Het heet een ‘efficiëntiekorting’ maar dat is een eufemisme voor een knetterharde bezuiniging van jaarlijks 81 miljoen euro vanaf 2026, waarvan 61 miljoen in het primair onderwijs. En dan moeten het hoger onderwijs en onderzoek ook nog eens een miljard euro per jaar inleveren. Voeg daarbij het schrikbarende lerarentekort dat steeds nijpender wordt, waardoor basale vaardigheden als rekenen, lezen en schrijven achteruit hollen, en je hoeft geen experimentele kernfysica gestudeerd te hebben om te kunnen voorspellen dat de effecten van deze kaasschaaf-exercitie pas echt zichtbaar worden als het te laat is.
En intussen lezen we over de opening van een nieuwe peperdure particuliere basisschool in het Gooise miljonairsdorp Laren. De organisatie erachter heet HIP en zo ziet het er ook uit, met veel individuele aandacht voor persoonlijke ontwikkelingen, specifieke behoeften en didactische uitdagingen. Er is zelfs een speciale faalangsttraining, met 100% slaaggarantie. Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat: het zoveelste lucratieve verdienmodel in de Luzac-industrie voor verwende Oilily-guppies van netwerkende Nijenrode-pappies en bloemschikkende Chardonnay-mammies voor wie een basistarief van 33.500 euro plus een eenmalig startbonus van 3.350 euro geen probleem is. Het is het Hansaplastic rubbertegelparadijs voor de bakfiets-, havermelk- en au-pair-elite als kruiend opstapje naar het bruisende champagnecircuit van Rotary, Minerva, Concertgebouw, Zuid-As en de PC Hooft. Ons soort mensen dat zichzelf en elkaar in een innige omstrengeling van kapsones, kak en kapitaal in stand houdt. Ze doen maar, al heb ik oneindig veel meer respect voor de kinderen, hun ouders en alle leerkrachten die op de dorre domeinen van het non-profit-no-budget-terrein moedig voorwaarts doorakkeren. Jazeker, ik ben ernstig bevooroordeeld omdat zowel mijn vrouw als mijn dochter werken op een openbare school voor voortgezet onderwijs aan leerlingen van verschillende religies onder één dak die de Nederlandse taal nog niet machtig zijn. Ze doen dat in een authentiek gehandhaafd gebouw (zie onder) uit 1932 waar mijn oudste broer (van 1946) nog op de lagere school van de legendarische Meester Bartelink heeft gezeten. Dat is ook HIP, met machtige trappen, granieten vloeren (dus géén rubber tegels) en fraai glas-in-lood-werk, maar deze school vraagt niet de absolute hoofdprijs die de leerkrachten wél ruimschoots verdienen voor hun gegarandeerde solidariteit, ouderwetse volharding en onverwoestbaar goed humeur. De faalangsttraining geven ze er gratis bij.
Copyright Peter Bonder.