Mabrouk
Op het hoofdkantoor van de wereldvoetbalbond FIFA in Zürich vond vorige week een opmerkelijke ceremonie plaats. Het ging om de officiële toewijzing van het WK in 2034 aan Saoedie-Arabië, dat allang zeker was van de nominatie omdat er geen andere kandidaten waren. Toch maakte voorzitter Gianni Infantino er een waar spektakel van: hij bouwde de spanning op, pakte er een grote envelop bij, haalde daar een papiertje uit en las de naam voor, waarop er een spontaan vuurwerk losbarstte en verrukte bobo’s elkaar juichend in de armen vielen. Maar daarmee was het toneelstukje nog niet klaar. De voorzitter vroeg aan de online aanwezige afgevaardigden van de nationale bonden of ze dicht bij hun hoofd wilden klappen, zodat de camera’s het ritueel goed konden registreren. Voor alle zekerheid deed hij het zelf even voor en op de schermen was te zien dat de meeste bobo’s zichtbaar enthousiast meeklapten, al deed een enkeling niet mee. Namens de KNVB kregen bondsvoorzitter Frank Paauw en secretaris-generaal Gijs de Jong ook de handen op elkaar, maar daar moesten we ons niet al te veel van voorstellen, want zo wilde hun woordvoerder het thuisfront na afloop doen geloven: ‘Het was een ingetogen applaus’. Aha. Hou dat vast. Een ingetogen applaus, dat is dus net zoiets als een instemmend knikje. Geen uitbundige schouderklopperij, geen joviale polonaise, geen bier met bitterballen. Geen kritische kanttekeningen, maar meer iets van voorzichtige toenadering in de vorm van ‘verbinding en dialoog’ want zo heet het in een testimonium paupertatis van slaafse kruiperij, slijmerige koopmansgeest en slaphartige knipmesvaardigheid: ‘We zijn een voetbalbond en willen graag meedoen aan grote internationale toernooien, ook in landen die anders zijn dan Nederland’.
Het is fascinerend om te zien hoe snel de KNVB zich namens onze regering aan het bizarre cynisme van de nieuwe realiteit heeft aangepast. Toen we twee jaar geleden naar Qatar gingen droeg Conny Helder, onze heldhaftige minister van sport, een One Love-speldje op de tribune.
Ze had het weliswaar angstvallig verstopt achter haar oranje sjaal, en ze werd door haar Qatarese bobobuurman aangekeken alsof ze zojuist een enorme wind had gelaten, maar ze droeg het wel. En onze selectie speelde een wedstrijdje tegen een elftal van de paar nog levende Nepalezen die tijdens de bouw van de stadions onder helse omstandigheden toevallig niet te pletter waren gevallen, en ze mochten de shirtjes houden! (De Nepalezen, bedoel ik.) Nou ja, misschien is het ook wel een beetje aanmatigend om nou alwéér kritiek te hebben op de behandeling van arbeidsmigranten als je ziet hoe schandalig mensonterend ze hier in eigen land tot slaaf gemaakt worden door de belangrijkste sponsor van onze grootste gedoogpartij in het kabinet. Mensenrechten? Persvrijheid? Uitbuiting? Homofobie? Kom op, het kan niet allemaal tegelijk. Zelf doen we er honderdduizend jaar over om de ingooi ter discussie te stellen, en dan moeten die Arabieren hun hele cultuur van eeuwenoude tradities, religieuze conventies en middeleeuwse gebruiken in één keer veranderen omdat wij daar zonodig willen voetballen? Nee, die kroonprins Mohammed bin Salman doet gewoon zijn uiterste best om van die achterlijke zandbak een kamelenvrij prestigeproject te maken. Dat hij dat doet onder de vlag van zijn eigen bedrijf, tevens FIFA-sponsor Aramco, een oliegigant die in 2021 ruim 140 duizend dollar schonk aan het Oranje Fonds dat in 2002 is opgericht als huwelijkscadeau voor koning Willem-Alexander en koningin Máxima, ach, dan vergeef je hem toch zijn jeugdzonde dat hij de kritische journalist Jamal Khashoggi in 2019 op het consulaat van Istanbul liet martelen, onthoofden en vierendelen? We zijn toch allemaal jong geweest? Nee, die Gianni Infantino had groot gelijk toen hij zijn fantastische one man show in Zürich besloot met een welgemeend ‘Mabrouk!’ Mabrouk, dat betekent ‘gezegend’ en het is volgens de overlevering het dankwoord van een kameel die door de knieën gaat. We gaan door de knieën voor het schijnheilige altaar van dubieuze oliedollars, openlijke homohaat en afgehakte ledematen, en we klappen er ook nog bij. Ingetogen, maar toch. Op naar de loting.
Copyright Peter Bonder.