zetookdeknopom.nl
Maandag reed ik van mijn woonplaats Enschede naar het aanpalende Lonneker. Vlak voor de Varviksingel viel mijn oog op een bord met de tekst ‘Wie op de fiets naar het centrum gaat doet dat even via de Floresstraat’. U hoeft niet plaatselijk bekend te zijn om mijn mening te delen dat we hier te maken hebben met een serieuze vorm van ambtelijke gekheid. Er heeft dus iemand bij de verkeersdienst van de gemeente Enschede de opdracht gekregen om een bord te maken met de boodschap dat je voor het centrum door de Floresstraat moet fietsen. Dat lijkt me niet zo moeilijk, maar de persoon in kwestie vond dat kennelijk niet voldoende. Het moest boeiender, persoonlijker, poëtischer ook. En dus kwam hij met de rijmende regel ‘Wie op de fiets naar het centrum gaat doet dat even via de Floresstraat’. Let u vooral op dat gerustmakende ‘even’ als een welkome halte in het jachtige bestaan van een fietser in Enschede, waar het stoplicht net als in Almelo nu eens op rood en dan weer op groen springt. Er is immers altijd wat te doen en dan is ‘even’ een aangename tussenstop. Nee, echt: wat is dat toch met onze overheid dat alles maar moet rijmen? Afgezien van de moeder aller slogans (‘Je bent een rund als je met vuurwerk stunt’) is er nog nooit één gevonden die net zo geslaagd is geworden. Wat zegt u? ‘De maatschappij, dat ben jij’? Even afgezien van het feit dat ik het maar niks vind om ongevraagd getutoyeerd te worden: als het dan toch zonodig moet rijmen, wat is er dan tegen ‘De maatschappij, dat zijn wij’?
Oké, ik snap dat het laagdrempelig moet, maar dat betekent toch nog niet dat je dan ook meteen op de hurken moet gaan zitten? Neem nou de nieuwe campagne tegen grensoverschrijdend gedrag onder het thema ‘Met elkaar trekken we de grens’ wat op zich al dubbelzinnig is en onnodig veel ruimte tot interpretatie biedt. Maar het wordt pas echt tenenkrommend met de pay off ‘Door het te bespreken kunnen we het doorbreken’. Die valt wat mij betreft in de categorie ‘Ik heb een hele lieve nicht en haar schemerlamp geeft mooi licht’ of ‘Het is een waarheid als een koe maar een paard zegt geen boe’. Die slaan ook helemaal nergens op, maar ze rijmen wel en dat schijnt in die kringen het criterium te zijn. En als het toevallig een keer niet rijmt dan zijn het popiejopiekreten als ‘Mij Nie Appen!’ (geen telefoon achter het stuur) of ‘Laat je niet Interneppen’ (cybercrime: trap er niet in). Appen rijmt op neppen, dat zal het zijn. Verder zag ik een woordenbrij langs komen waarvan ik me lang heb moeten afvragen wat er nou precies stond, over minder uitstoot van CO2: zetookdeknopom.nl. Hè: ze took dek no pom? Ik kon er geen chocola van maken. Oh wacht, ik zie het: zet ook de knop om. Zeg dat dan meteen, hoem oei lijk ka nhe tzijn. Terwijl het toch zo eenvoudig kan, want om nog even op het begin van dit stukje terug te komen: bij het volgende stoplicht stond ik achter een lesauto van Rijschool Olav Fijen, en wat las ik daar boven de bumper? Jawel: ‘Bij Fijen leer je rij(d)en’. Kijk, die begrij(p)en het.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.