Halbe Zijlstra
Het is niet te hopen, maar het lijkt er op dat ze bij de VVD voorzichtig bezig zijn om hun voormalige coryfee Halbe Zijlstra weer naar voren te schuiven. Het aantal keren dat hij in dit nieuwe televisieseizoen al is aangeschoven bij de diverse talkshowtafels valt wel op en mag in zeker opzicht zelfs verontrustend, zo niet schrikbarend genoemd worden. Voor degenen die er in geslaagd waren om deze irritante intrigant uit het geweven web van hun geheugen te verbannen: van harte gefeliciteerd, maar u hebt misschien wel te vroeg gejuichd. Te vrezen valt immers dat deze gehate cultuurhooligan, die vrijwel net zo’n beeldenstorm op zijn geweten heeft als de gehele karavaan van de verzamelde reforidders, aan een come back werkt en dat is niet alleen slecht nieuws voor de politiek in het algemeen, maar ook voor de innerlijke beschaving van ons land in het bijzonder. Halbe Zijlstra, dat was de man die op 14 oktober 2010 werd benoemd tot staatssecretaris van cultuur, onderwijs en wetenschap in het kabinet Rutte-I (waarvan we toen helaas niet konden vermoeden dat we in de veertien jaar daarna nog drie van dergelijke natuurrampen over ons heen gestort zouden krijgen). Het was geen simpele kaasschaaf waarmee hij voor honderden miljoenen bezuinigde op subsidies in de kunst- en cultuursector, nee: onder het motto ‘Niemand is veilig’ mobiliseerde hij een complete batterij aan ontvlambare projectielen om alle galerieën, theaters, bibliotheken, musea en andere tempels van educatie, amusement en recreatie te slachtofferen aan zijn brandschattende tactiek van de verschroeide aarde. Met een zelden vertoonde bestuursvorm van barbaars vandalisme zette hij de jennende toon voor de ploertige opvatting dat kunst een elitaire hobby is (geen rendement, geen dividend, geen woekerwinst) waar alleen de macrobiotiese slampampers van de linkse kerk hun verdorven altaar nutteloos voor optuigen.
Hij hanteerde de stompe zaag, de grove slijptol en de botte bijl zonder enige kennis van zaken: Piet Mondriaan, dat was toch die homofiele dichter, Gerrit Komrij dat simpele schildertje en ze kwamen allebei uit Winterswijk? Nou dan! We zouden het daarom als een zoete wraak van de barmhartige voorzienigheid kunnen beschouwen dat deze brute beul niet veel later hardhandig kennis zou maken met de ziedende zeis van de genadeloze gerechtigheid. In zijn volgende functie als minister van buitenlandse zaken kleurde hij bij een opzichtige poging om zijn CV op te leuken buiten de lijntjes met de leugenachtige legende dat hij in 2006 een ontmoeting zou hebben gehad met Vladimir Poetin in diens datsja, wat al snel tot de even smadelijke als beschamende bekentenis leidde dat dit een zelfbedacht lulverhaal was. Daarmee was hij na Frans Weekers, Ivo Opstelten, Fred Teeven, Ard van der Steur en Jeanine Hennis de zesde (!) VVD-charlatan die na een onhandige accolade met Mark Rutte kwistig snotterend het veld moest ruimen. Dat hij daarna als een betrapte kwajongen de Cora van Nieuwenhuizen-optie lichtte en de overstap naar het bedrijfsleven maakte, was een waterdicht alibi om de dikke duim waaruit hij dat verzinsel had gezogen te verruilen voor de gezwollen middelvinger van de liegende liberaal met grootscheepse volksverlakkerij als zijn core business. Namens zijn nieuwe werkgever Volker Wessels speelde hij een uiterst bedenkelijke rol inzake de clandestiene afzink van het giftige restproduct granuliet in zandwinplassen bij de Gelderse gemeente West Maas en Waal, met grote risico’s voor de volksgezondheid. Hij loog over zijn aandeel bij het verdoezelen van deze ernstige milieumisdaad en zette met misbruik van zijn ex-ministerschap hoge ambtenaren van Rijkswaterstaat onder druk om een oogje toe te knijpen, waarmee hij volgens een hoogleraar bestuurlijke integriteit ‘alle fatsoensregels schond die je maar kunt bedenken’. Voor sommige VVD-ers is dat een bijzondere aanbeveling, dus die Halbe Zijlstra zien we binnenkort wel weer ergens terug op het politieke, eh… podium.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.