Festi-Fallus
Kunnen we alsjeblieft stoppen met dat eeuwigdurende en zichzelf alsmaar herhalende gezever rond het Eurovisie Songfestival in het algemeen en Joost Kleine in het bijzonder? Ik bedoel: wie zegt dat we die recycle-Fries nodig hebben om ons in het buitenland belachelijk te maken? Daar hebben we onze PVV-ministers toch voor? Die doen dat meer dan voortreffelijk en let maar eens op, we gaan ze nog missen straks. Terwijl we nog maar moeten afwachten of we dat ook kunnen zeggen van dat zielige liedjesfeestje, waarover we ons met z’n allen nu alweer veel te druk maken. Oké, dat komt zeer waarschijnlijk ook omdat ik als trotse Enschedeër telkens opnieuw een acute aanval van spontane buikpijn krijg, gepaard gaande met verontrustend veel rode vlekken in de nek en op andere plaatsen waarover ik hier privacyhalve liever niet uitwijd, als mijn gedachten terug gaan naar 1975, het jaar waarin Teach-In uit Enschede met Ding-a-Dong het Eurovisie Songfestival won. Dat vervult me tot op de dag van vandaag nog altijd met diepe schaamte en als iemand daarover begint probeer ik het gesprek steevast maar gauw in de richting van een ander onderwerp te duwen. En toch had mijn geliefde geboortestad in winnend opzicht nog een historische rol in de annalen van dit evenement kunnen spelen, als de waardeloze, bevooroordeelde en zeer partijdige jury daar in 1962 niet anders over beslist had. Ik neem u mee naar Luxemburg, als De Spelbrekers ons land vertegenwoordigden met Kleine Kokette Katinka, waarvan de tekst is geschreven door Enschedeër Hennie Hamhuis (1927-2011) die onder andere copywriter is geweest bij het roemruchte lokale reclamebureau De Zuil. Enkele regels uit dit kleine meesterwerk wil ik u niet onthouden: ‘Kleine kokette Katinka. Ben je verlegen misschien. We willen zo graag nog heel even. Een glimp van je wipneusje zien’. Helaas, het nummer scoort zéro points en eindigt daarmee op een kansloze laatste plaats, samen met België, Oostenrijk en Spanje. Drie jaar eerder had Nederland in Cannes nog gewonnen met ‘n Beetje van Teddy Scholten, waarin ze onder andere de volgende regels zong: ‘'n Beetje, verliefd was je wel meer, meneer, dat weet je. Je hart kwam wel eens meer op een ideetje. Dat speet je, maar ach weet je, soms vergeet je wel een beetje gauw je eedje van trouw’. Wat een scheetje, wat een vrouw. Voor alle duidelijkheid: die laatste is van Peetje, alleen maar voor jou. Waarmee ik maar wil zeggen: hier komen we nooit meer overheen. Kappen dus met die flauwekul, het kost klauwen met geld en alleen de (N)europolitie van Cornald Maas krijgt er een Festi-Fallus van. Geen slap gelul meer, op naar de Nexit!
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.