Super Chill
Kirstie Allsopp, tv-presentatrice bij Channel 4, kreeg half Engeland over zich heen toen ze op de sociale media trots meldde dat haar vijftienjarige zoon samen met een even oud vriendje in de trein door Europa had gereisd. De commotie leidde er zelfs toe dat ze bezoek kreeg van maatschappelijke werkers die wilden weten welke maatregelen ze had genomen om de veiligheid van de jongens te garanderen. Ongeveer hetzelfde overkwam de Amerikaanse columniste Lenore Skenazy van The Washington Post die werd uitgeroepen tot ‘slechtste moeder ter wereld’ nadat ze haar zoon van negen in zijn eentje met de metro van New York had laten reizen en de conducteur de politie had gebeld. Het zijn slechts twee incidenten uit een wereldwijde oogst aan verregaande bemoeizucht van al dan niet terecht bezorgde papa’s en mama’s, ook wel curling-, sneeuwschuif- dan wel helicopterouders genoemd omdat ze alles in de gaten houden of problemen wegpoetsen, soms zelfs al voordat ze er zijn. En Nederland zou Nederland niet zijn als er geen gehaaide gladjanussen waren die van deze hangmatzuchtige zijwieltjesindustrie geen fatamorgastisch verdienmodel hadden gemaakt. Zij deden dat volgens de beproefde Wij-van-WC-Eend-succesformule: nadat een onderzoek van de Stichting Super Chill onder vierhonderd (!) ouders had aangetoond dat driekwart van hen zich zorgen maakte over het groeiende aantal prikkels dat hun kinderen dagelijks ervaren, werd op advies van de Stichting Super Chill de Super Chill app in het leven geroepen. De introductie van deze überhippe inteelttool vond plaats via een advertenie, die qua stuiterende tekst en wipwappende vormgeving nou niet bepaald heel erg prikkelarm overkomt:
Knetterdruk, zeg dat wel. Of zoals de advertentiecowboys het omschrijven: ‘Druk, druk, druk. Het leven van kinderen zou moeten bestaan uit spelen, leren, ruzie maken, verliefd worden, vallen, opstaan en stickers op je voorhoofd plakken. Niet uit eindeloos piekeren en gestresst zijn. De Super Chill app biedt handvatten om beter te leren omgaan met alle prikkels die op een dag binnenkomen. Wij willen dat kinderen steviger in hun gympen, laarzen of waterschoenen staan, doordat ze al van kleins af aan leren hoe ze kleine ritueeltjes in kunnen zetten om een druk hoofd rustig te maken.’ Even voor de goede orde: we hebben het hier dus over kinderen van zes jaar, hè? Die moeten druk zijn met stickers op hun voorhoofd plakken. Of ergens anders, ja. Niet met knipperende apparaten of lichtgevende schermen. Maar wel met een knetterdrukke advertentie voor een gratis en reclamevrije app die ze helpt om te oefenen met de super powers in hun koppies door ‘kleine ritueeltjes’ te leren die de storm in hun hoofd omtovert in een zacht briesje. (Er zijn dus ook grote ritueeltjes. En harde briesjes.) Ik verzin dit niet zelf, dit staat allemaal letterlijk met zoveel woorden op www.superchill.org. En hoe gaan we al die sociotherapeutische benaderingsprojecten, pardon: kinderen zover krijgen dat ze steviger in hun gympen, laarzen of waterschoenen komen te staan? Dat doen we met behulp van kekke professionals in yoga, medidatie, ademhaling, mindfulness en acupunctuur. Er zit zelfs een superchille hoogleraar ‘veerkrachtig opgroeien’ aan de Universiteit van Amsterdam bij. De website voorziet niet in de informatie of de rituele prikkel van zo’n cool Arafat-sjaaltje ook tot het standpaard pakket behoort, maar misschien leest u daar meer over als u even contact opneemt. Intussen kunt u alvast de app downloaden, dan wordt u volgens Super Chill zo rustig ‘als een ijsbeer in een badjas’. Nu ben ik een ouwe lul van zeventig en heb ik nog nooit een ijsbeer in een badjas gezien, maar als ik zes jaar was en ik voelde me als een ijsbeer in een badjas dan zou ik daar knap onrustig van worden. Als ik zeven jaar was trouwens ook. En ik geloof niet dat dat nou precies de bedoeling was. Maar dat zal dan denk ik ook wel weer aan mij liggen.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.