Oplichters
‘Waar voor je geld’ is een rekbaar begrip waarmee ik de afgelopen periode op diverse manieren ben geconfronteerd. De bezoekers van het concert in New Jersey dat de Rolling Stones in 2012 gaven en pas geleden op NPO3 werd uitgezonden, zullen wat dat betreft geen klagen hebben gehad. Zolang die gasten op een podium staan, en Keith Richards niet al te vaak zo dik als duizend man uit een palmboom lazert en op z’n kokosnoot stuitert, blijft het genieten geblazen. Dat gold helaas minder voor mijn ervaringen met verschillende vormen van klantenservice, in een ver verleden ook wel ‘dienstverlening’ genoemd. Zo hadden we geruime tijd te maken met een onwillige keukenkraan en ondeugdelijke afvoer. Mijn vrouw had al enkele vergeefse pogingen gewaagd om het euvel te herstellen en geloof me, zij is zeker in dit soort gevallen vele keren deskundiger, geduldiger en wilsbekwamer dan ik.
Er moest dus een professionele specialist aan te pas komen en in die kringen schijnt het de gewoonte te zijn om standaard 50 euro voorrijkosten en 100 euro reperatievergoeding in rekening te brengen. Nu vind ik 50 euro voor een ritje van in dit geval 10,4 kilometer (volgens de ANWB Routeplanner, inclusief 1,44 euro brandstofkosten) wel heel veel en als je vervolgens binnen vijf minuten klaar bent 100 euro supersnel verdiend. Even speelde ik nog met de voor de hand liggende gedachte: ‘Ik had loodgieter moeten worden’ maar onmiddellijk was daar ook de erkenning dat het voor iedereen, en vooral voor mijn vrouw, alleen maar beter is dat zulks niet gebeurd is.
Misschien had ik er beter een vrolijk stukje over kunnen schrijven. Daar wou ik inderdaad net aan beginnen, toen de rauwe werkelijkheid me alweer inhaalde. En die maakte me duidelijk dat het altijd nog erger kan, met echte oplichters zoals de criminele fraudeurs van Loïs Amsterdam, waar ik zo stom was geweest een blauw vintage shirt te bestellen. Op de foto leek het nog heel wat, bovendien was het fors afgeprijsd, in de verpakking zag het er meer uit als zo’n Hema-groen ziekenhuishemd uit de tijd van Medisch Centrum West. Maar toen ik het wilde retourneren begon de ellende. Dat kon wel, al had ik natuurlijk niet naar de leveringsvoorwaarden gekeken en daarin stond dat ik zelf verantwoordelijk was voor de frankering en het pakket moest naar China. De kosten hiervoor bedragen zo’n zeventig euro, maar wat ze bij Loïs Amsterdam erg goed kunnen is lange mails sturen vol begrip, mededogen en goede wil. De liefste passage vond ik deze: ‘Als retourneren niet mogelijk is, bieden we je in plaats daarvan een restitutie van 10% aan. Je mag het artikel houden of aan iemand anders geven.’ Toen ik een paar reviews op Trustpilot had gelezen wist ik genoeg. Laat die 10% maar zitten, iemand anders ga ik hier niet blij mee maken en het enige positieve gevoel dat ik hieraan overhou komt overeen met een van de mooiste titels van de Rolling Stones uit 1969: The Last Time.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.