Ellende
Nederlandse toeristen zaten door noodweer op Mallorca dagen vast op het enige vliegveld van het eiland. Uit berichten in de media bleek tot welke hoogte de nood was gestegen, met teksten als ‘We komen hier niet weg’, ‘Het is één grote chaos’ en ‘Alle hotels zitten vol’. Voor veel landgenoten is de zuur verdiende vakantie uitgelopen op een ware nachtmerrie, die ze in hun stoutste angstdromen niet verwacht zullen hebben. Ze hebben niet alleen te lijden van een ware moesson aan overvloedige slagregens, met watergemiddelden die de plaatselijke bevolking zich niet eens meer kan herinneren, maar er kwam ook nog eens een orkaanachtige storm overheen die eveneens alle records brak. Door dit ongekende natuurgeweld is vrijwel iedereen overvallen, wat leidt tot chaotische toestanden op het overvolle vliegveld waar vluchten massaal zijn geannuleerd en mensen op de grond moeten slapen omdat alle hotels zijn volgeboekt en een extra overnachting niet mogelijk of schreeuwend duur is. Vooral de onzekerheid knaagt aan de gestrande badgasten, zoals een gezin dat donderdag naar huis zou gaan, maar pas op dinsdag vertrekken kan: ‘Je wordt hier van het kastje naar de muur gestuurd, dat is misschien nog wel het ergste, je weet niet waar je aan toe bent. We hebben eerst vier uur in een bloedheet vliegtuig gezeten totdat bleek dat de vlucht niet door kon gaan. En dan hebben we het nog niet eens over het gebrek aan comfort en privacy. Je kunt hier niet eens fatsoenlijk je handdoek neerleggen om een plekje te reserveren. Als je geluk hebt krijg je een matrasje en een dekentje, en het water lekt met bakken uit de plafonds. Van de ambassade hoef je ook geen hulp te verwachten, die lui beroepen zich op overmacht, bah, wat een stel bureaucraten. We voelen ons door de autoriteiten in de steek gelaten.’
Intussen is het op Schiphol business as usual, met de gezellige drukte die je verwacht op een groot vliegveld in de vakantieperiode. Des te opvallender is de verschijning van een elfjarig jongetje, dat helemaal alleen bij de gate staat. Hij is hierheen gebracht in een zwaar gepantserde auto van de IND, met vier tot de tanden toe bewapende beveiligers. Hij had zich met zijn moeder schuil gehouden op een geheim adres, maar dat was verraden door mensen uit de buurt die hem herkend hadden van de beelden uit het NOS Journaal. Hij was een slim mannetje en had gelezen dat mensen in de Tweede Wereldoorlog geld kregen als ze de Duitsers vertelden waar de onderduikers zaten. En nou moest hij wachten op die best wel aardige mevrouw van migratie, die van die andere niet zo aardige mevrouw van migratie gehoord had dat ze niks voor hem kon doen. Hij had niet het idee gekregen dat ze dat echt heel jammer vond. Buiten was de lucht blauw, de vogeltjes floten, het was eigenlijk best een mooie dag. Zou die boze blonde meneer dat soms bedoelen met ‘De zon gaat weer schijnen in Nederland’? Hij kreeg bijna medelijden met die arme mensen op dat vliegveld van Mallorca, twee vriendjes van school zaten nog vast daar, die zou hij nu dus echt nooit meer zien. De ambtenaren van de ambassade hadden hem nog een cadeautje meegegeven voor onderweg, op de enkele reis naar Armenië, een land waar hij nog nooit geweest was. Kon hij er wat aan doen dat zijn moeder daar geboren was? Hij zou het doosje pas openmaken als hij in het vliegtuig zat, hadden ze afgesproken. Stiekem keek hij er toch even in, niemand zag het. En wat zat er in? Haagse Hopjes, gatverdamme.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.