Slappe hap

13 juli 2024

Den Haag, 13 juli 2024. Aan alle Nederlanders die zich meer dan ooit nog altijd Nederlanders voelen. Landgenoten! Nu ik toch nog sneller dan iedereen verwacht had de stekker eruit heb getrokken bij het eerste kabinet met de niet-nazistische PVV als belangrijkste partij, kan ik niet anders zeggen dan: het waren tien fantastische dagen! Na een duistere periode van veertien jaar met donkere wolken boven ons mooie land ging op 2 juli de zon weer schijnen toen de nieuwe regering eindelijk kon aantreden. Natuurlijk had ik daar als democratisch gekozen minister-president op dat bordes moeten staan, in plaats van die sneue vijfdekeuskneus van een tweedehandse dooievisjesvreter (Dick Schoof bedoel ik, niet de koning), maar in het landsbelang heb ik van dat recht afgezien, net zoals ik veel van onze geweldige standpunten vanwege dat staatsrechtelijke gezeik van die Enschedese beroepsbemoeial zogenaamd in de ijskast heb gezet. Niettemin was ik er van overtuigd dat we een formidabele ploeg mensen hadden uitgekozen waarmee we die linkse luchtfietsers eens zouden laten zien hoe je dat doet, regeren met het strengste migratiebeleid aller tijden. Nadat onze onnavolgbare poëzieliefhebber, apartheidsfilosoof en slavernijhistoricus Martin Bosma was gekozen tot voorzitter van het nep-parlement leverden we met superieure bewindslieden als Marjolein Faber, Reinette Klever en Fleur Agema erkende experts op het gebied van omvolkingsbeheer, ontwikkelingssloop en ongelukkenzorg. We beloofden u hoop, lef en trots, maar nu even niet.

Ja, natuurlijk had Fleur Agema een smakeloze zuurstokjurk bij een kringloopwinkel in Staphorst gekocht, maar dat was een statement voor onze tactiek van Team NL, waarbij NL staat voor Nieuwe Lelijkheid. Dat ze niet al te snugger is, maar ook geen bijzonder fijne smaak heeft wisten we toch al sinds ze het aanlegde met die griezel die naast me ‘minder minder minder’ stond te blèren? Hoe lelijk wil je het hebben? Bovendien had Frau Faber er aanvankelijk voor gekozen om iets bruins aan te doen, maar toen hebben we gezegd: nee, doe dat maar niet. Overigens had ze wel een hoofddoekje bij zich voor als het zou gaan regenen. Duitse humor, ik ben er gek op. Nee, al met al mag ik met gepaste trots constateren dat onze fantastische ministers meer patriottistische vaderlandsliefde in hun blanke donder hadden dan de zogenaamde vedetten van dat andere Oranje, die met hun haarbanden, tattoo’s en keti-koti-voodoo onze nationale voetbaltraditie vakkundig naar de koloniale kloten hebben gebijlmerd. Zo’n Wout Weghorst, dat is toch een en al karakter? Appie Happie, Kick Wilstra, De Kameleon, Dik Trom, Pietje Bell. En wat hebben ze nou helemaal gepresteerd? Gewonnen van de Turken? Van die grijze wolfjes? Slappe hap.

Nee, het enige dat me aan dit hele EK bevalt, behalve die chagrijnige karperkop van Erdogan, is dat liedje van de Snollebollekes: van links naar rechts, naar rechts, naar rechts. Die kant moeten we op. Meneertje Memphis en z’n mocromaatjes zijn geen gezonde Hollandse jongens van de gestampte pot, met een kuiltje voor de jus, maar een gaargesudderde multicultirastapasta uit de gesubsidieerde kookpottenfolklore van Uncle Ben’s. Het wordt tijd dat we ze allemaal met een zak vol spiegeltjes en kralen op de tjoeki tjoeki stoomboot kunnen zetten, enkele reis Takki Takki Oerwoud, zoals onze grote volksschrijver Gerard Reve suggereerde in zijn brief aan Simon Carmiggelt, uit De taal der liefde in 1972. Twee jaar later werden we bijna wereldkampioen en ik hoef u niet te vertellen dat Johan Cruyff en Wim van Hanegem damals van dietsen bloed net zo Hollands waren als Frau Antje, Anne Frank en Rudi Carrell. We hebben Femke Bol uit Amersfoort, maar waar komt meneertje Schoof mee aanzetten? Sifan Hassan uit Ethiopië, slappe hap. Nu ga ik natuurlijk weer te ver volgens het tuig van de richel dat zich onafhankelijke journalisten noemt, maar terwijl ik dit uitspreek zijn er dankzij dat corrupte geteisem in Brussel weer duizenden godverlaten parasieten uit de middeleeuwse zandverstuivingen van Afrika en Azië deze kant op gekomen om onze huizen, onze vrouwen, onze dochters, onze voetballers, onze uitkeringen én onze Van der Valk-hotels in te pikken. En als zelfs de kers op de appelmoes niet meer veilig is, dan gaat ons mooie land kopje onder in een zondvloed van klaplopers, uitvreters en gelukszoekers met een cascade van couscous, een hoogtij van harira en een tsunami van tajine. Ik heb hiervoor al vaak gewaarschuwd, maar u wilt niet luisteren, dus als u niet op mij gestemd hebt kunt u van mij allemaal de djellaba krijgen. Op naar de sharia van de shoarma! Na mij de chaos. You ain’t seen nothing yet. We gaan het monster recht in de bek kijken. Met roomblank geblondeerde groet, Geert Wilders.

PS: het volgende proza van Volkskrant-huisdichter Johnny Ceres jr. over Fleur Agema zal niet door Martin Bosma worden voorgelezen.

In de rust van
Nederland-Engeland

Kon ze zich niet
Langer bedwingen

Ze moest wat tweeten
Om onrust te veroorzaken

En daarna glazig bazig
Naar buiten te kijken.

Het kon niet zo zijn
Dat er gejuicht werd

Aan één van de zijden
Van de Noordzee

Zij houdt alleen
Van code Duisternis.

Kijk ook op www.twentesport.com.