Krop sla
Sir Winston Churchill is zo’n staatsman over wie complete bibliotheken zijn volgeschreven. Laat ik me daarom binnen deze beperkte marge beperken tot een bescheiden voetnoot uit zijn fenomenale erfenis. In 1954 maakte de bekende kunstenaar Graham Sutherland een portret van de prime minister waarmee deze bepaald niet tevreden was omdat hij werd afgebeeld als een oude, vermoeide man met een roemrijk verleden. En het mag een macabere speling van het lot genoemd worden dat ze allebei (de politicus én de kunstenaar) gelijk zouden krijgen: een jaar later werd het schilderij vernietigd, maar kwam er ook een definitief einde aan de macht voor de oude held van de natie, die hij met zijn befaamde speeches door de Tweede Wereldoorlog had geloodst. Het zou tot 1979 duren voordat Engeland weer zo’n tot de verbeelding sprekende premier kreeg in de persoon van Margaret Thatcher die uiteindelijk elf jaar de Iron Lady zou blijven. Tony Blair werd vooral bekend vanwege zijn ontroerende eerbetoon aan The People’s Princess, met dank aan Elton John, Theresa May liet vrijwel uitsluitend zien dat ze niet kon dansen en Liz Truss begon in 2022 op 6 september om ruim twee weken later haar eigen regering op te blazen met een reeks belachelijke belastingverlagingen. De tabloids waren er al net zo snel klaar mee: ‘Trek de tien dagen van nationale rouw na de dood van Koningin Elizabeth hier van af, en Liz Truss had zeven dagen alles onder controle. Dat is ongeveer de levensduur van een krop sla.’ Ze omschreven haar voortaan, met een venijnige verwijzing naar Margaret Thatcher, als de Iceberg Lady.
Daarna kregen we Boris Johnson, een corporale clown die als Europees correspondent van The Daily Telegraph zijn lezers misleidde met leugenachtige columns over verzonnen EU-normen voor condooms, bananen en andere genotsmiddelen. Dat zijn fabels goedkoop waren wil niet zeggen dat hij het voor weinig deed: voor duizend woorden per week mocht hij 275.000 pond (= 323.000 euro) per jaar declareren. Als prime minister zette hij zijn luxe leventje voort, met alle sinistere gevolgen van dien: terwijl Queen Elisabeth tijdens de uitvaart van haar geliefde echtgenoot Prins Philip moederziel alleen met een mondkapje in de kerk zat vanwege de corona-lockdown, vonden op Downing Street Ten de kaviaar en de champagne gretig aftrek. Mede hierdoor moest hij het veld ruimen voor Rishi Sunak, die qua wereldvreemdheid geen haar beter bleek: op verkiezingsbezoek bij een brouwerijtje in Zuid-Wales leek het hem wel een goed idee om de werknemers joviaal te vragen of ze ook zo’n zin hadden in het EK voetbal. Na een pijnlijke stilte kreeg hij te horen dat hun land zich niet weten te kwalificeren. Maar nog veel erger was zijn beledigende blunder op het strand van Normandië, waar hij de officiële herdenking van D-Day eerder verliet om tijdig aanwezig te kunnen zijn bij een interview voor zijn herverkiezing. Hij bood voor deze onvergeeflijke vorm van historische grafschennis weliswaar zijn excuses aan, maar intussen zit hij tot aan de nek verwikkeld in een gokschandaal waarbij mensen in zijn directe omgeving met voorkennis bij de bookmakers langs gingen om forse bedragen in te zetten op de verkiezingsdatum. Het gaat om Sunaks adviseur, zijn lijfwacht, een vrouwelijke politicus van de Conservatieve Partij en haar echtgenoot, tevens campagnedirecteur. Het zal ongetwijfeld koren op de molen zijn van Nigel Farage, die zijn rentree in de Engelse politiek heeft aangekondigd. Daarmee is de onbetrouwbaarste politicus van allemaal (een verdienste op zich) weer terug waar hij was: in de aanloop naar het Brexit-referendum op 23 juni 2016 had hij plechtig beloofd dat zijn partij er bij een positief resultaat voor zou zorgen dat 350 miljoen pond per week extra aan de nationale gezondheidszorg zou worden besteed. Op 24 juni trok hij die toezegging weer in en daarmee bezegelde hij de profetische woorden van de Amerikaanse schrijver Mark Twain (Tom Sawyer, Hucklebbery Finn): ‘It is easier to fool people than to convince them that they have been fooled’. Donderdag gingen de Engelsen naar de stembus. Zouden ze deze legendarische klassieker van The Who nog kennen?
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.