Beachvolleyballer
Vrijdag beginnen de Olympische Spelen in Parijs, maar het eerste record is al gebroken. Nooit eerder heeft de organisatie voor de bewoners van het Olympisch Dorp zoveel gratis condooms beschikbaar gesteld als dit jaar. In totaal worden er 300.000 uitgedeeld, wat bij een aantal van iets meer dan negenduizend atleten verdeeld over achttien wedstrijddagen neerkomt op een gemiddelde voorraad van twee per dag. Nu kunnen daar ongetwijfeld geweldig leuke grappen over gemaakt worden, en normaliter ben ik daar ook zeker niet vies van, maar nu even niet. De aanleiding voor deze vrijwillige terughoudendheid is namelijk verre van grappig: één Nederlandse deelnemer zal zich in Parijs afzonderen van zijn ploeg en ook alle contacten met de buitenwereld mijden. Het gaat hierbij om beachvolleyballer Steven van de Velde, die in 2016 betrokken was bij een serieus zedendelict in Engeland, waarvoor hij tot vier jaar gevangenisstraf werd veroordeeld. Na een jaar kwam hij vrij en mocht hij terug naar Nederland, waar hij onder streng toezicht van de reclassering zijn topsportcarrière weer oppikte en namens Nederland ook deelnam aan verschillende internationale toernooien. Omdat hij voldoet aan alle sportieve criteria, maar ook aan de richtlijnen voor veroordeelde atleten, zien de volleybalbond, NOC*NSF en het IOC geen reden om hem niet naar Parijs te laten gaan. En dan kan hij nog zoveel spijt hebben betuigd: de morele roofridders van de mobiele brigade op de zogenaamd sociale media zijn uiteraard niet te flauw om hem met de gebruikelijke porties drek, kots en pus uiterst genuanceerd naar de nooduitgang te begeleiden. Of, om in de actuele ambiance van Parijs te blijven: de putlucht die opstijgt uit de berichtenstroom in het open riool van het voormalige Twitter is net zo godvergeten smerig, onwelriekend rottend en adembenemend goor als de inhoud van de Seine, waarin volgens De Volkskrant van 19 juli de restanten kunnen worden aangetroffen van ‘tubes aambeienzalf van een merk dat alleen in de jaren zeventig te koop was’. Ik heb het niet opgezocht, maar je moet er wat voor over hebben als openwaterzwemmer zijnde.
Nu ga ik hier geen oordeel vellen over wat de beachvolleyballer gedaan heeft. En nee, dat is geen uitvlucht, eerder een duivels dilemma, omdat wat mij betreft het slachtoffer en haar familieleden daartoe als eersten en enigen bevoegd zijn. Ook het feit dat het IOC geen bezwaar heeft tegen zijn deelname doet me hoegenaamd niets, behalve dat deze organisatie zich voor de zoveelste keer in haar geschiedenis met een ongekende hypocrisie weer eens wil laten gelden als een gezaghebbende autoriteit op het morele speelveld. Als er immers één instantie op sportgebied is die deze positie definitief verspeeld heeft, dan is het wel dit duistere syndicaat van racisme, corruptie en nepotisme. Zullen we het dossier even nalopen? In 1936 werd een Amerikaans IOC-lid geroyeerd vanwege kritiek op Adolf Hitler en de nazi’s die de Spelen in Berlijn misbruikten voor propaganda. In 1945 werden geen maatregelen genomen tegen minimaal zeven Franse, Italiaanse en Duitse IOC-leden die hadden gecollaboreerd met de fascisten. In 1968 vielen honderden doden bij demonstraties in Mexico, waarna de organisatoren werden bedankt voor de geboden gastvrijheid door IOC-voorzitter Avery Brundage, dezelfde die in 1972 ‘The Games must go on!’ riep nadat in München zeventien doden waren gevallen bij een terroristische aanslag. In 1980 werd Juan Antonio Samaranch benoemd tot voorzitter, een man met een diepdonkerbruin verleden als aanhanger van Franco en het sinistere brein achter de toekenning van de Gouden Olympische Orde aan bevriende dictators als Nicolae Ceaușescu (Roemenië), Erich Honecker (DDR) en Vladimir Poetin (Rusland) van wie de laatste nog steeds uitstekende contacten onderhoudt met de huidige IOC-voorzitter Thomas Bach. Het laatste wapenfeit is het ridicule compromis dat atleten uit Rusland en Belarus aanstaande vrijdag niet welkom zijn bij de openingsceremonie, maar onder neutrale vlag en alleen als individu wel mogen meedoen aan de wedstrijden als ze openlijk afstand nemen van de Russische agressie tegen Oekraïne. Eerlijk zeggen: wat zou u doen als u de kans kreeg om u na jarenlange training te kunnen meten met de wereldtop? Waar moet ik tekenen? En, nog een gewetensvraag: zullen we onze beachvolleyballer met rust laten? Lijkt me ook een stuk comfortabeler voor alle direct betrokkenen. De ranzige condoomgrappen laten we dan verder maar over aan de mannen van Vandaag Inside. Die weten daar wel weg mee. (‘Wát zeg je? Maar twéé per dag?’)
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.