Leercultuur
Een van de merkwaardigste argumenten die ik vóór de verkiezing van Mark Rutte tot topman van de NAVO heb horen langs komen, was (let op!) het grote voordeel van zijn veronderstelde ‘geloofwaardigheid’. Sorry? Jawel, u leest het goed: zijn ‘credibility’ en inderdaad, de aanhalingstekens zijn van mij. En wij maar denken dat we dertien jaar te maken hebben gehad met een man die een geheugen dat hij niet had liet sussen door een geweten dat er niet was. Hij nam geen loopje met de waarheid, het waren complete loopings. Vraag het maar eens aan Emiel Roemer, die in 2012 tijdens een verkiezingsdebat met de toenmalige minister-president glashard door hem werd voorgelogen over diens plannen met het eigen risico. De voorman van de SP raakte daardoor zo van slag (‘Ik had niet verwacht dat een premier in zo’n situatie de waarheid niet zou spreken’) dat hij zich verder zonder slag of stoot gewonnen gaf. Het was voor Mark Rutte slechts een van de vele verbale pirouettes in een babbelonisch labyrinth van zeefdenken, waaspraten en vaagweten. Koppel zijn schemerige brein aan de lombrosotest van een amateurcriminoloog en alle wijzers slaan uit naar de hoogste alarmfase van de mentale epifanie. Zet er een leugendetector bij en heel Den Haag zit in no time zonder stroom. Zijn geest waarde rond boven het kamerdebat over de nareis-op-nareis-leugens-op-leugens van zijn beoogde opvolgster Dilan Yesilgöz.
Dat was overigens weer zo’n wonderlijke exercitie waarvan we er al te veel hebben meegemaakt om er nog van onder de indruk te raken. Sinds onze oude koningin zich in een zeldzaam ontneveld moment van publieke openhartigheid ooit heeft laten ontvallen dat ‘de leugen regeert’ hebben we kennelijk besloten om dat dan maar als de nieuwe nationale norm te gaan beschouwen. Mona Keijzer van de BBB opende het bal met de mededeling dat ze ‘meer van de leercultuur’ is, en niet van het afrekenen. Kijk, dat is informatie waar we wat mee kunnen. Uit de opwindende vormgeving van deze Volendamse blonde zeemeermin in een vacuüm geseald latex condoom, alsmede het feit dat ze daarvoor kennelijk niet wenst te betalen, kunnen we afleiden dat ze de loodzware schuldenlast van haar CDA-verleden definitief heeft vereffend met haar contributie aan de hemelse vergezichten van het agrarische paradijs. Wat evenwel niet wegneemt dat het donderdagavond allemaal draaide om waar het werkelijk over gaat: het opdreggen van de waarheid uit de zompige drab van verdichting, afzetting en misleiding.
Mark Rutte zei bij een vorige gelegenheid, tijdens het Pieter-Omtzigt-functie-elders-debat: ‘Ik heb gelogen, maar ik heb dat naar eer en geweten gedaan’. Daar kwam hij, niet eens tot zijn eigen verbazing, nog mee weg ook en waarschijnlijk was dat voor de nareismevrouw in Vak K een goede reden om ook zoiets te verzinnen. Dat deed ze in een perfecte parafrase van de legendarische uitspraak waarmee Johan Cruyff ooit geschiedenis schreef: ‘Voordat ik een fout maak maak ik die fout niet’. Dit is wat ze zei, en ik noteerde het naar eer en geweten: ‘Ik heb een fout gemaakt die ik niet had hoeven maken’. Geniaal! Daarna probeerde haar tassendrager Ruben Brekelmans (volgens GeenStijl een ‘rattenneuker’ en dat hebt u dus niet van mij) de aandacht nog wel te verleggen naar de fractie van GroenLinksPvdA, maar het was niet meer nodig. De andere politiek in Den Haag heeft gekozen voor NL: het Nieuwe Liegen. Haatjukebox Marjolein Faber boerde als kamerlid de smerigste dingen uit haar windende onderbuik, maar gooi er een kwartje in nu ze minister is en we horen alleen nog maar zoetsappige liefdesliedjes. Terwijl ze door Geert Wilders juist gekozen is vanwege de ranzige rotzooi waarmee ze de microfoon onderkotste. Snapt u het nog? Dat, beste lezers, is dus de nieuwe leercultuur. Oftewel, en nu mag u driemaal raden wie dat ook alweer gezegd heeft: ‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt’.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.