Doedelzak
Een van de mooiste voetbalgrappen vind ik nog steeds dat Schotse voetballers die meedoen aan een groot toernooi eerder terug zijn dan de kaarten die ze naar huis sturen. Ook dit jaar leek het traditiegetrouw weer die kant op te gaan, toen het team van bondscoach Steve Clarke de openingswedstrijd met 5-1 van Duitsland verloor. Het gebeurde in München, waar ze op het gebied van massieve bierconsumptie toch wel wat gewend zijn, maar de Schotse supporters hadden de omzetcijfers van het Oktoberfest doen verbleken tot de opbrengst van het jaarlijkse Schützenfest in het schilderachtige Hinterstein. Naar verluidt waren er zo’n honderdduizend Schotten richting Beieren afgereisd en de gelukkigen die een kaartje bemachtigd hadden hebben van de wedstrijd net zo weinig gezien als de overigen die in de Biergartens toekeken hoe de tegenstand van hun helden ongeveer even veel om het lijf had als de aanwezigheid van een onderbroek in hun kilts, als we die verhalen mogen geloven. Waarbij ik me als man zijnde ernstige zorgen zou maken over de ernstige bedreiging door die twee joekels van vleesetende veiligheidsspelden om al die tartanlappen bij elkaar te houden, om nog maar te zwijgen van de fysieke alarmbellen die gaan rinkelen voor het al dan niet fier bengelende klokkenspel als je de hele godganse dag met je blote Schotse hooglander tegen die stroeve klotenwol loopt aan te rijen. Het moet aanvoelen alsof er een staalborstel in je kruis zit en probeer dan maar eens nuchter te blijven. Voeg daarbij het plausibele pardon dat ze thuis het hele jaar haggis krijgen, een gruwelijke substantie van gekookte ingewanden met havermout, uien, zout en kruiden op een spijkerbed van koolraap en aardappel in een vlechtmat van schapenmaag – neutraler kan ik het niet omschrijven – dan wil je ook wel een keer een Bratwurst met Pommes en daar dan weer iets te drinken bij, zo ingewikkeld is het allemaal niet. Zo hebben ze in Keulen, waar met 1-1 werd gelijk gespeeld tegen Zwitserland, na twee dagen alleen al van het statiegeld een nieuwe Kölsch-brouwerij kunnen stichten. Nu heeft u ook een idee waar het gezegde ‘De wereld voor een doedelzak aanzien’ vandaan komt.
En dan hebben we het alleen nog maar over de fans gehad. De voetballers zijn daar een-op-een afgeleiden van. Het is eigenlijk heel eenvoudig: er staan elf autonoom gestuurde neutronenbommen op het veld waarvan de grasmat na afloop van elke wedstrijd opnieuw ingezaaid moet worden vanwege de toegepaste tactiek van de verschroeide aarde waarbij geheel in tegenstelling tot de spreekwoordelijke Schotse zuinigheid niet wordt beknibbeld op een lidmaat meer of minder. Het is elke keer weer een natuurkundig mirakel dat er na het laatste fluitsignaal nog zoveel spelers over zijn. De simpele conclusie dat Schotse voetballers alles geven doet de werkelijkheid te kort. Als ze vandaag in Stuttgart hun laatste poulewedstrijd tegen Hongarije winnen gaan ze door naar de volgende ronde, misschien is zelfs een gelijkspel al voldoende. Voetbaltechnisch zal het allemaal niet voldoen aan de normen van de analisten, maar het filmpje op TouTube ‘No Scotland No Party’ is een feest om te zien. En verder verheug ik me zeer op het volkslied met die prachtige tekst:
O Flower of Scotland
When will we see
Your like again
That fought and died for
Your wee bit Hill and Glen,
And stood against him (against who?)
Proud Edward's Army
And sent him homeward
To think again
Those days are past now
And in the past
They must remain
But we can still rise now
And be the nation again
That stood against him (against who?)
Proud Edward's Army
And sent him homeward
To think again
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.