Best belangrijk
Over tien dagen, op 6 juni, mogen we weer meedoen aan de verkiezingen voor het Europese Parlement. U stemt dan voor de politieke instandhouding van een rondreizend circus dat elke maand zijn tenten opslaat in Straatsburg om daar vier dagen te vergaderen, waarna het hele gezelschap de rest van de maand doorbrengt in Brussel. Elke keer opnieuw worden alle 751 parlementsleden geacht mee te reizen, maar niet alleen zij, ook alle benodigde documenten rijden tussen beide steden telkens weer op en neer in een uitgebreid wagenpark van busjes en vrachtwagens. Alleen al die kolossale logistieke operatie kost ons, op de totale EU-begroting van 187 miljard euro, jaarlijks meer dan 200 miljoen euro, om over de enorme aanslag op het milieu nog maar te zwijgen. Met de dames en heren afgevaardigden hoeft u daarentegen geen medelijden te hebben: zij tekenen bij het kruisje voor een ‘verblijfsvergoeding’ van 338 euro per dag. Voeg daarbij de kosten voor het onderhouden van de inwendige mens alsmede het uitwisselen van de externe relaties (de Europese eenwording is een dagelijks terugkerend thema in de horizontale programmering op de diverse hotelkamers) en we hebben het over een gigantische huishouding van een niet te bevatten omvang.
En daarmee zijn we er nog niet, integendeel. De boodschap moet natuurlijk ook nog bij de mensen thuis aan de man gebracht worden. Dat was al zo in 2005, toen we overtuigd moesten worden om toch maar vooral voor die omstreden Europese grondwet te stemmen, weet u het nog? Onze regering van Jan Pieter Balkenende, met flipperkoning Gerrit Zalm als vice-premier, koos toen voor het even zenuwslopende als tenenkrommende thema ‘Europa, best belangrijk’ dat was ontwikkeld door het PR-bureau van VVD-zwaargewicht Ton Elias. De campagne flopte glorieus, maar de creatieve makers voeren er wel bij: terwijl de slogan al binnen een jaar bij het grof vuil werd gezet, werden er tussen 2004 en 2006 aangename facturen verzonden van in totaal vier komma vier miljoen best belangrijke euro’s. En zo zijn er ontelbaar veel meer avonturiers, hansworsten en klaplopers geweest die Europa als hun particuliere bouwkavel voor lucratieve luchtkastelen zagen. Sywerts zijn van alle tijden, en ze handelen niet alleen in waardeloze mondkapjes waarmee ze ons ‘om niet’ kapitalen ontfutselen.
Intussen hebben we allemaal onze Stempas gekregen en de kandidatenlijst kunnen downloaden. Ik hoef er niet omheen te draaien: ik betaal contributie aan de SP en twijfel tussen Remi Poppe en Peter Kwint. Maar wie u ook kiest, hopelijk vergaat het ons beter, en eerlijker, dan vijf jaar geleden. Toen ging het in de top tussen de twee Spitzenkandidaten Manfred Weber van de christen-democraten en Frans Timmermans van de sociaal-democraten. Uiteindelijk werd het na een stoelendanscompromis tussen Angela Merkel en Emmanuel Macron hun eigen Spitzenkandidat die in de voorzitterszetel belandde, met alle rampzalige gevolgen van dien: Ursula von der Leyen, een spijkerharde, emotieloze eurobitch die al gauw een innige verstandhouding onderhield met de Italiaanse barbieheks Georgia Meloni, migratiemonster en Mussolini-groupie. Samen met onze grijnzende Mark Rutte en de Tunesische racist-dictator Kais Saied vormden de twee secreten het zogenaamde ‘Team Europa’ voor een ijzingwekkend spookakkoord waarbij Afrikaanse vluchtelingen in de helse woestijn van Libië als waardeloos wisselgeld werden gedropt voor het schijnheilige alibi van 150 miljoen zilverlingen aan economische hulp – die natuurlijk ook nog eens in de verkeerde zakken terechtkwam.
Verder is deze powervrouw verantwoordelijk voor een schimmige, eenzijdige en onrechtmatige consultancydeal met McKinsey ter waarde van 390 miljoen euro en spontaan verdwenen e-mails in de mistige communicatie met Pfizer inzake de levering van 1,8 miljard coronavaccins ten bedrage van 35 miljard euro. Daar is onze Ronald Plasterk een kleine jongen bij. En toch is zij niet de enige EU-bobo die graag in grote getalen denkt: haar collega Charles Michel, directeur van het circus, condoleerde de barbaarse bloedhonden van het Iraanse regime met de dood van hun president Ebrahim Raisi, beter bekend of liever berucht als de Slager van Teheran. In 1988 liet deze tirannieke koranmaniak tussen de vier- en vijfduizend onschuldige tegenstanders uit de weg ruimen, in 2023 stond de teller van het aantal executies in Iran op 853, een record over de laatste acht jaar. Het ontbreekt er nog maar aan dat de verkiezingen van 6 juni tot nader order worden uitgesteld vanwege de alom betreurde dood van een bevriend staatshoofd en trouwe bondgenoot van Europa. Best belangrijk.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.