Boycotten
De ranzige drek die Johan Derksen over Habtamu de Hoop uit zijn lekkende onderbuik boert is niet typisch Nederlands, al ruft het daar natuurlijk niet minder smerig van. Ook in Frankrijk zijn de racistische rotzakken sterk vertegenwoordigd en net zo luidruchtig, lafhartig en leugenachtig als onze nationale populist. En net als hier gaat het vaak om de afkomst van iemand die zou bepalen of diegene wel voldoende ‘van vreemde smetten vrij’ is witgewassen voordat hij of zij door de rood-wit-blauwe ballotage komt. Nadat vorige maand het bericht verscheen dat president Emmanuel Macron graag wil dat de Frans-Malinese zangeres Aya Nakamura bij de Olympische Spelen in Parijs deze zomer een lied van Édith Piaf zou zingen, stroomde een golf van racistische en reactionaire drek in de sociale riolen, aangevoerd door de extreem-rechtse vriendin van Geert Wilders, Marine le Pen. Het argument voor hun boycot: ze zou ‘niet Frans genoeg’ zijn. Vervang het woord ‘Frans’ door ‘Fries’ en voilà: douze points pour Monsieur Derksen. It giet oan! Lekker man, zou zijn tafelmaatje Gijp van het nu volgende filmpje zeggen.
Even voor uw beeldvorming: Aya Nakamura is op dit moment de meest beluisterde Franstalige zangeres ter wereld, in Nederland had ze in 2018 een nummer-1-hit met het nummer ‘Djadja’. Vorige week kwam ze met een antwoord voor haar haters in de vorm van een lied met het refrein ‘Ik heb geen vijanden, zij zijn het die mij niet mogen. Een heleboel vijanden, maar ik ken ze niet eens’. Het is een trotse en uitdagende tekst met de boodschap ‘Ik heb schijt aan je, ik heb je bevestiging niet nodig, ik bestuur mijn eigen leven’ en een politieke, maatschappelijke lading in het broodnodige offensief tegen de duistere krachten. De erven van Édith Piaf steunen haar van harte en hebben al laten weten dat ze graag willen dat Aya Nakamura tijdens de Olympische Spelen een van haar bekendste chansons zingt: ‘La Vie En Rose’.
En intussen waart in Nederland het spook van de boycot rond Joost Klein. Een groep van 250 ‘artiesten en kunstenaars’, onder wie de onvermijdelijke Tofik Dibi, Femke Halsema’s persoonlijke kalief van de Amstel tot de Noordzee, doet een beroep op hun collega om af te zien van deelname aan het Eurovisie Songfestival omdat dit ‘Israël een dekmantel voor genocide’ biedt. Oké: dus na Lenny Kuhr is er een nieuw slachtoffer gevonden om de culturele sector onderdeel van de discussie te maken. Waren het bij de Troubadour-zangeres haar kleinkinderen van wie het onmogelijke gevraagd werd (deserteren uit het Israëlische leger, hoe dan), deze keer gaan ze nog een graadje lager op de schaal van wansmaak: ze gooien een Europapa in de strijd die dood is en zich dus niet meer kan verdedigen. (‘De utopie van je vader bestaat niet voor Palestijnen.’) Het was al lastig om in dit uitzichtloze conflict de weg te vinden, maar met zulke motieven heb je geen Johan Derksen meer nodig die zegt dat ‘die Joden het er ook wel een beetje naar gemaakt hebben’. Lekker man!
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.