Tegemoetkoming
Ondanks de ferme VVD-justitieslogan (‘Keihard aanpakken dat tuig!’) mag u er gevoeglijk van uit gaan dat Ridouan Taghi en zijn Marengomaatjes van de Mocromaffia het in hun *** detentiehotel comfortabeler voor elkaar hebben dan de jongeren die zijn overgeleverd aan de fysieke hel, mentale angst en seksuele terreur van de gesloten jeugdzorginrichtingen. We hebben de mond vol over buitenlandse regimes die hun tegenstanders opsluiten, kleineren en onderdrukken, maar in ons eigen gave landje gebeuren de meest verschrikkelijke dingen met kinderen die aan onze zorgen zijn toevertrouwd en helemaal kapot worden gemaakt. De 26-jarige Jason Bhuswandass, ervaringsdeskundige tegen wil en dank, deed een boekje open over de weerzinwekkende en mensonterende praktijken op de zogenaamde ZIKOS-afdelingen. Even voor uw beeldvorming: ZIKOS staat in het eufemismejargon van onze welzijnsindustrie voor Zeer Intensieve Kortdurende Observatie en Stabilisatie, bedoeld voor jongeren tussen twaalf en achttien jaar met complexe en meervoudige gedrags- en psychiatrische problemen en een groot risico op agressie, suïcidaliteit en zelfbeschadiging. En als ze daar geen last van hebben, dan wordt het ze wel aangepraat door de niets ontziende groepsleiders, die zichzelf beschouwen als ‘bokito’s’ en de tieners als ‘bitches, kankerhoeren en mongolen’.
Dit, en nog veel meer, staat allemaal zwart op wit in het rapport van de moedige klokkenluider, het wordt door de media breed uitgemeten en alle politici schieten onmiddellijk in de pavlovstand, want dat doet het altijd goed in de peilingen. Maar intussen werd een motie van GroenLinks-kamerlid Lisa Westerveld om een (extra!) bezuiniging van 511 miljoen euro op de jeugdzorg terug te draaien, verworpen omdat BBB, VVD, PVV en NSC tegenstemden. Jawel, dezelfde vier partijen die in een nieuw regeerakkoord (áls dat er ooit komt) ongetwijfeld een ontroerende paragraaf zullen opnemen dat de jongeren in ons land de best mogelijke zorg verdienen. Het zijn de bekende, misselijk makende snotterpraatjes van pathologische beroepsleuteraars die ofwel zelf geen kinderen hebben (Wilders, Yesilgöz) ofwel gewoon geen idee hebben waar het over gaat. Ja, over geld: zo’n 22.500 mensen die tussen 1945 en 2019 slachtoffer zijn geweest van ‘bovenmatig geweld’ (je hebt dus ook ‘ondermatig geweld’) in een jeugdzorginstelling, krijgen een eenmalige schadevergoeding (‘tegemoetkoming’) van vijfduizend euro. Het is op zich al om je helemaal de tandjes te schamen dat zoiets überhaupt nodig is, dat het er zoveel zijn, en dat daarvoor een ongetwijfeld peperdure commissie moest worden opgetakeld, maar het is ook typisch Nederlands: geen cent te veel. De regeling is eind 2022 opgeheven, er kunnen geen nieuwe aanvragen meer worden ingediend, het kabinet en de jeugdzorgbranche hebben hun gratis excuses aangeboden en dat was het. Veel succes met uw volgende tegemoetkoming, was getekend, M. Rutte.
Vijfduizend euro. Hebt u enig idee wat een manager in de jeugdzorg verdient? Daarmee bedoel ik dus wat zijn salaris is, niet wat hij daarnaast allemaal nog besteedt aan exposure, goodwill en imagebuilding bij de hengstenballen van de bekende goededoelenalibi’s en de businessclub van de aanpalende hockeykak. Het zal aanzienlijk meer zijn dan die vijfduizend euro, en dat niet eenmalig, maar elke maand weer, jaar in jaar uit, de regeling zal voorlopig niet opgeheven worden en aan de finish wacht een pot met geld in de vorm van een aangenaam pensioen. Vijfduizend euro: volgens mij is dat ongeveer wat een leasebak voor zo’n drie maanden kost. Maar dat is misschien geen eerlijke vergelijking: de gemiddelde manager in de jeugdzorg is immers zuiniger op zijn auto dan op de kinderen die binnen zijn organisatie als ‘bitches, kankerhoeren en mongolen’ worden betiteld – en ook als zodanig worden behandeld.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.