Lazarus
Het is weliswaar al enige tijd geleden (1978) dat CDA-aartsvader Piet Steenkamp tegen Vrij Nederland zei: ‘Het eigen geweten is bij ons katholieken niet voldoende ontwikkeld’, in ons diepste wezen zijn we natuurlijk nog steeds een zwaar calvinistisch volk, met de nadruk op zwaar. En toch voldoende rekkelijk om twee deugende mannenbroeders van de confessionele schijnheiligheid, met een geweten van elastiek, een slijmklier van zwerfsnot en een ruggengraat van spaghetti, te vragen een extreem-rechtse vleugel door de Omtzigt-ballotage te bidden. Misschien is het een voordeel dat één van hen, die dekselse krullebol, weet wat het is om met de ontwrichtende zonde van de vleselijke overspeligheid de ultieme toorn des Heren te tarten (Leviticus 20:11). Het worden hoe dan ook dolle vergaderingen met die twee doodgravers. Ik zag ze bij een persconferentie en vroeg me meteen af waar de cake stond, wat ook wel weer paste in het aflijvige beeld van de Goede Week voor Pasen, met de Matthäus Passion op het programma. Wat zegt u? Mogen we dat nog wel zo noemen met de massieve dwingelandij van de Ramadan-Gestapo die ons dicteert dat de paaseitjes als lentechocolaatjes in de schappen moeten liggen? Luister, ik ben volgens de oud-vaticaanse biechtstoelinquisitie stalinistisch RK opgevoed, inclusief de vier weken vasten en de zaterdagse aflaattoegang tot het sacrementele weesgegroettrommeltje met zoete troep, net als hele generaties met mij, en hebt u daar ooit iemand een nummer van horen maken? Nee hè? Waarom doen we dan toch net alsof pontificale deelname aan de halal iftar inclusief de ceremoniële imamknuffel onze nieuwe nationale cultuurshuffle is? En kan iemand me uitleggen waarom we bij de zelfscanner van Albert Heijn alleen nog maar voorjaarsstaven en geen paasstollen meer kunnen stelen?
Maar gelukkig hebben we om ons geweten te sussen de Matthäus Passion nog, een bijna drie uur durende klaagzang en deprimerende martelgang langs de lijdensweg en het sterfproces van Jezus Christus, vanaf het Laatste Avondmaal bij Zion tot aan zijn Kruisdood op Golgotha. Het oratorium van Johann Sebastian Bach is een gebed zonder end, met aria’s, koralen en andere loodzware zangpartijen die zowel voor het trommelvlies als voor het zitvlees een hele uitdaging zijn. En toch zitten de kerken vol alsof het de Nachtmis is, want de Matthäus Passion heeft zich de laatste jaren ontwikkeld tot een waar media-event. Het is steeds meer een showbizzding geworden, een kwestie van zien en gezien worden. Wat de Formule I van Zandvoort is voor de rubbersnuivende asfaltjunkies van Ziggo, Viaplay en 538, op het heidense zilverlingenaltaar van afvallige brandstoffarizeeërs, is de Matthäus Passion voor de brave broeders en zedige zusters van de pieuze parochie. Het is net zo’n verplicht nummer als het Boekenbal met de complete familie Chabot: je wilt het niet, maar er is geen ontkomen aan. Er zijn ook sukkels zat die van hun baas naar het voetbal moeten. Even stevig doorbijten en je bent er weer voor een jaar klaar mee. De derde donderdag van november is voor de proeverij van de Beaujolais Primeur, Goede Vrijdag staat op de netwerkplanner van de marketingkalender voor de Matthäus Passion als de Haringparty van het Goddelijke Uitje: als je er niet geweest bent dan hoor je er niet bij. Maar natuurlijk moet de organisatie wel met zijn tijd mee gaan: zo komt er geheid een dag dat André Rieu de begeleidende vioolpartij in ‘Erbarme Dich’ voor zijn rekening neemt, terwijl we het ook nog eens gaan meemaken dat de Roelvinkjes als de Three Dees (Dries, Dave & Donny) hangend aan het kruis voor het zingen de kerk uit gaan met ‘Always Look On The Bright Side Of Life’. Na ons de zondvloed (Genesis 7:11). En vervolgens wordt iedereen lazarus.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.