Knotsenburg
Net als veel mensen vraag ik me regelmatig af wat Jan Slagter eigenlijk dóet behalve aan elke beschikbare talkshowtafel plaats te nemen om zichzelf tegen te spreken dan wel reactionaire borrelpraat af te scheiden. Ik heb het even voor u opgezocht: hij is directeur van Omroepvereniging MAX, het populieren pretpakket in het programmaparadijs van de pensionadopenoze, gesponsord door Tenalady, Otolift en Prostavit. Onder zijn bezielende leiding gooit deze jeudebouleszender hoge ogen met titels als ‘We zijn er bijna!’ – veel toepasselijker kan de uiterste houdbaarheidsdatum van de geriatrische doelgroep demografisch beschouwd niet samengevat worden. In dit verband ligt het voor de hand dat er hard gewerkt wordt aan nieuwe formats als ‘Van kerk tot zerk’, ‘Jouw urn mijn urn’, ‘Cake van de week’ en – met het oog op de internationale afzetmarkt – ‘Buried at first sight’. Tussen alle bedrijven door gaat er vrijwel geen dag voorbij of we zien die tetterende tondeuzetronie voor de zoveelste keer Matthijs verdedigen of Eus beschadigen, ik geloof dat de oneven dagen voor Matthijs zijn en de even dagen tegen Eus. Niet dat dit wordt bijgehouden, of dat er ook maar iemand enigermate in geïnteresseerd is.
Jan Slagter is de ideale talkshowgast: gooi er een wijntje in en hij lult je de sokken uit de schoenen, en na afloop weet niemand meer waar of het ook alweer over ging. In 2014 werd hij uitgeroepen tot Omroepman van het Jaar, een jaar later kwam daar het lintje van Officier in de Orde van Oranje-Nassau overheen en sindsdien heeft bij hem de tragische misvatting postgevat dat hij iets voorstelt en, helaas ook, iets te melden heeft. Jan Slagter is de Kèrrolain van der Plas van televisieland: net als ‘s lands lompste klompendanseres is hij bijkans niet van de buis weg te slaan, er komt altijd wel een vermoeden van geluid uit, op een bedje van gestold onbehagen, gesteven onbegrip en gestoord onbenul, en als je hier drukt doet het daar pijn. Vervelend? Nogal, maar niet echt gevaarlijk. Ooit gaat het over, alleen God weet wanneer en bidden helpt niet. Jan Slagter is de pre-Alzheimer-alarmfase van zijn eigen Geheugentrainer reeds lang voorbij, hij weet het alleen zelf nog niet. Maar het kan altijd nog erger, minder onschuldig ook: Loek Hermans. Daar helpt geen Rennie tegen, ook niet onder de tong. Loek Hermans is de vader van Sophie en Caroliene, de Muzen van Marjjjjk, en hij was ongeveer alles voor de VVD: kamerlid, minister, gouverneur, burgemeester, overal waar het pluche in de aanbieding was kwam hij met de kwast vol bisonkit langs. Daar had hij evenwel geen genoeg aan: alles bij elkaar opgeteld heeft de man een kleine honderd bijbanen, pardon: nevenfuncties gehad.
Loek Hermans is voor de BV Nederland wat Jan Slagter voor de talkshows is: altijd volgaarne bereid om zijn totale leegheid te etaleren en nooit te beroerd om voor een alleszins bevredigende tegemoetkoming de presentielijst te tekenen. Niet alleen het aantal bedrijven en organisaties is eindeloos, dat geldt ook voor de talrijke schandalen en affaires waarbij hij betrokken was (COA, Meavita, De Facultatieve, Vestia). Zijn dossier bevat verder de beschuldiging van machtsmisbruik binnen zijn eigen VVD als mentor van beginnende politici, terwijl hij als waarnemend burgemeester van Zutphen door maar liefst 95% van de stemgerechtigde burgers werd uitgekotst. Wat hem dan wel weer voor mij inneemt is het feit dat hij als voorzitter van de Katholieke Universiteit Nijmegen dusdanig in conflict kwam met de Nederlandse bisschoppen, dat zij aan de naam Radboud per decreet het predikaat ‘RK’ ontnamen. Dat weerhoudt hem er overigens niet van om als Ridder in de Orde van de Nijmeegsche Hofraad prominent voorop te lopen in de chique polonaise van het jaarlijkse galafeestje met de bij uitstek paapse carnavalskak van Knotsenburg. En dan heeft hij ook nog tijd om in de raad van toezicht te zitten bij WNL, de ‘vrolijk-rechtse’ omroep van wakker Nederland, waar hoofdredacteur Bert Huisjes zijn taken voorlopig heeft neergelegd vanwege beschuldigingen van verregaande martsmeetsigheden. Neemt u van mij maar aan: dat loopt voor Loek Hermans allemaal gegarandeerd met een sisser af zolang we kunnen constateren dat de bestuursvoorzitter van platform Mores, het meldpunt voor grensoverschrijdend gedrag in de culturele, creatieve en mediasector, de omineuze achternaam Deug draagt.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.