Gravinnetjes
Van alle irritante leden die ons koningshuis in de aanbieding heeft, en dat zijn er verontrustend veel, is Eloïse met afstand de meest vervelende. Misschien ook wel de meest nutteloze, maar het vergt aanzienlijk meer dan het formaat van deze column om die competitie te volgen: op dat punt steken ze elkaar letterlijk en figuurlijk naar de kroon. Eloïse is de oudste dochter van Constantijn, het slimmere broertje van onze koning, wat op zich overigens zeker geen bovenmenselijke prestatie is, en Laurentien, dochter van onze ex-landbouwminister, dus van huis uit ruimschoots voorzien van voldoende kouwe kak en volgens de beste MMS-tradities grootgebracht met plooirokken, parelkettingen en pennywafels. Voorstanders van de monarchie zullen zeggen dat ze een goed hart heeft, maar dat hebben er wel meer als we Jules Deelder mogen geloven: ‘Amsterdammers zijn aardige mensen en ze hebben een goed hart. Het moest alleen gekookt op hun rug hangen. En dan het liefst zo laag dat de honden erbij kunnen.’ Laurentien en Eloïse hebben samen een vintagewinkeltje geopend en dochterlief is vast van plan er zelf ook veel te zijn: ‘Het moet een fijne plek zijn waar mensen samenkomen, kleding passen en waar ik meetings heb, tussendoor aan mijn opleiding werk en koffietjes doe.’
Koffietjes doen? Wat is dat voor Montessori-Esperanto? Krijgen we na het vreselijke ‘gravinfluencer’ nu ook het nog veel lelijkere ‘gravintage’? Wordt dat het nieuwe jargon van de powervrouwen, met gravinnetjes van hoog niveau? We hebben de laatste dagen te maken met verschillende dames, die op diverse podia van zich deden horen. Zo liet staatssecretaris Alexandra van Huffelen weten dat ze met Twitter was gestopt. Even hoopte ik nog dat ik het fout had gelezen en dat Twitter met staatssecretaris Alexandra van Huffelen was gestopt, maar nee. We hebben hier overigens wel te maken met een dame van standing, die er altijd uitziet alsof ze op het punt staat om ons in een ver en exotisch buitenland te vertegenwoordigen. Dat komt meestal goed uit, met Koninkrijksrelaties als departement, maar het ging faliekant fout toen ze tijdens de reis van Willem-Alexander, Máxima en Amalia naar de Antillen begin vorig jaar tegen alle regels van de hofhoudelijke etiquette in bij elk fotomoment met haar zwaar bepoederde neus vooraan stond. Ook de wellustige wijze waarop ze haar tropische derrière broeierig liet krioelen in een zwoel tête-à-tête met de Curaçaose premier Gilmar Pisas, een notoire casanova uitgerust met een onverschrokken opperwachtmeester van mediterraans formaat, zal bij de Blau-Blut-Polizei van de EO de gereformeerde wenkbauwen hebben doen fronsen. In haar vorige functie, waarin ze belast was met het dossier van de toeslagenfraude, werkte dat wulpse charisma in die chique garderobe juist tegen haar. Het is ook nooit goed.
Dat moet ook Mona Keijzer gedacht hebben. De onbevlekte prijskoe van de BBB vond het kennelijk nodig om een melkwit voetje bij Geert Wilders te halen en opperde in de Tweede Kamer de mogelijkheid dat Oekraïense vluchtelingen vanuit Nederland naar ‘veilige delen van hun land’ kunnen terugkeren. Ja, heel vervelend die oorlog, met al die bommen en zo, en die Poetin was ook geen lieverdje, maar het duurde nu al twee jaar en dat schoot natuurlijk niet op. Bovendien hadden ze onze banen ook al ingepikt en dan kregen ze ook nog eens een gratis huis en gratis zorg, het was wel een keer mooi geweest. Ze probeerde haar verrotte Volendamse visafval nog beschaafd te verpakken in goedkoop cadeaupapier van ‘beleid afstemmen op de nieuwe status quo’, maar de boodschap was duidelijk: weg met die gelukszoekers, eigen volk eerst. Natuurlijk werd haar ranzige plannetje van alle kanten genadeloos afgeschoten, er zijn geen veilige plekken in Oekraïne, het is een land in oorlog, maar ze had het toch maar mooi gezegd. Was het domheid? Was het maar waar. Mona Keijzer is wel dom, maar niet op de boerenslimheidmanier van Kèrrolain, daar is ze dan weer veel te dom voor. Mona Keijzer is een doortrapte haaibaai die precies aanvoelt wat de mensen willen horen. Alles voor het pluche. Een doffe parel uit de laagste bagger van het IJsselmeer, vermomd als Alice Weidel voor beginners. Het me-too-resultaat van electorale inteelt, maatschappelijk onbenul en elastisch normbesef. Gravin van Volk tot Vaderland. Een karakterologisch misverstand. En dat lichtgewicht leeghoofd wordt door Johan Derksen dus wel geschikt geacht om een kabinet-Wilders te gaan leiden. Je moet er toch niet aan denken. Ik zou zeggen, geheel in de brandschone geest van haar dauwfrisse, roomblanke en van vreemde smetten vrije boerenpartijtje: dom strontje.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.