Fatsoen
Dries van Agt was een merkwaardig heerschap, maar mensenkennis had hij wel. Al in 2010, tijdens dat legendarische CDA-congres, had hij het over ‘Wilders en de zijnen met hun totale minachting voor de Nederlandse grondwet, pleiters van het nationale egoïsme en de slopers van de PVV’. Na het klappen van de formatie is het prijsschieten begonnen en alle gifpijlen zijn natuurlijk gericht op Pieter Omtzigt, een van de weinige fatsoenlijke politici die we nog hebben. En dat zeg ik niet omdat hij zonodig heilig verklaard moet worden, er valt genoeg op hem aan te merken. Maar wanneer dat vooral kwaadaardig gebeurt door een valse gifmenger als Henk Kamp, de jankende pitbull van Mark Rutte en nota bene erelid van de VVD vanwege zijn kwijlende klopjacht op vermeende fraudeurs, dan geldt dat toch meer als een warme aanbeveling en een positieve aantekening op zijn CV. De enige reden waarom de voorman van NSC met Geert Wilders aan één tafel is gaan zitten, zit ‘m niet alleen in het feit dat hij een fatsoenlijke opvoeding heeft gehad, wat tegenwoordig al gauw een uitzondering is, maar ook in zijn democratische plichtsbesef. Als mens en als collega moet en moest hij niets hebben van de man uit Venlo, die zich laat adviseren door dezelfde griezel die met hem ‘minder, minder, minder’ stond te blèren en de vrolijke racist die de schandelijke abjectificatie ‘kopvoddentaks’ muntte, die journalisten ‘tuig van de richel’, ambtgenoten ‘bedrijfspoedel’ en de Tweede Kamer een ‘nepparlement’ noemt, kortom de gedroomde despoot van een obscure bananenrepubliek, met Johan Derksen in het Comité van Aanbeveling.
Bovendien hebben we het hier over de figuur die – voor sommigen slechts een hinderlijk detail - grondwettelijke verworvenheden tart en algemeen aanvaarde opvattingen van fatsoen, normbesef en medemenselijkheid aan zijn bronsgroene laarzen lapt. Het is het bedrieglijke mombakkes van de Prins Carnaval met het blond schuimende bier en de bleue Tukker (geen Oldenzaler, dus aan zijn lijf geen polonaise) die met een flesje gazeuse toch maar liever aan de kant blijft staan. Wat moest ie dan? Een eersteklas volidioot als Dion Graus accepteren als serieuze kandidaat voor minister van paardloze draaimolens? Doorgaan met die snobistische barbiepop en zich blijven ergeren aan die dislektiese melkbus? En dat allemaal ter meerdere eer en glorie van een ijdele prutsprofessor die in zijn hele politieke carrière nog nooit veel meer had bereikt dan de zoveelste uitnodiging voor de volgende receptie, maar intussen bij de media (‘tuig van de richel’) namens zijn collega’s (‘bedrijfspoedel’) wel respect opeist voor het instituut (‘nepparlement’) dat hij vertegenwoordigt?
Voordat ik het niveau van de formatie benader laat staan evenaar, neem ik u liever mee naar het interview in De Volkskrant met de Italiaanse schrijver Antonio Scurati, hoogleraar in Milaan en auteur van een wereldwijd bejubelde romanreeks over Benito Mussolini, die bijna tachtig jaar na zijn dood weer steeds populairder wordt. Hij maakt zich zorgen over de ontwikkelingen in Nederland: ‘Dankzij jullie sterke democratische en libertaire tradities vertegenwoordigen jullie de top van de Europese beschaving. Dus dat er juist uit Nederland nu een walm opstijgt van isolationisme en anti-Europees sentiment, maakt mij oprecht verdrietig. Het leidt ertoe dat ik de hoop begin te verliezen. Nederlanders, maar ook Zweden en Britten, maken zich altijd zorgen om Italië, nietwaar? Over Meloni en een nieuwe Mars op Rome. Volgens mij kijken dat soort landen de verkeerde kant op. Jullie zijn wat democratie betreft altijd veel verder geweest dan Italië. Dus juist wanneer een land dat altijd een voorloper was in het historische proces naar meer vrijheid en democratie, stappen achteruit zet, zie ik dat als een veeg teken. Ik maak me oprecht zorgen om jullie.’ Hij is niet de enige. Pieter Omtzigt heeft juist daarom zichzelf in de ijskast gezet, naast de dikke vinger, de grote bek en al die bijna bedorven idealen van Geert Wilders die zo langzamerhand steeds dichter bij de uiterste houdbaarheidsdatum geraken. Gezonde twijfel, beschaafde taal en oprecht fatsoen blijven langer goed. De formatie is geklapt, applaus voor de klapper.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.