Rechtsaf

De gure rechtse wind die door Europa stuift, komt ons vanuit verschillende hoeken toewaaien. Giorgia Meloni, de premier van Italië, is een enthousiaste ‘simpatizzante’ van Benito Mussolini, de aartsvader der fascisten. Leden van haar eigen beweging Fratelli d’Italia brengen op hun bijeenkomsten regelmatig de Hitlergroet, die volgens de hoogste rechter ‘niet altijd verboden is’ zolang de openbare orde niet in het geding is. Haar gruwelijke migrantendeal met Tante Ursula, Neef Mark en die halalslachter van Tunesië leidt tot miserabele situaties voor talloze vluchtelingen, die in de woestijn bij Lybië een kansloze dood tegemoet gaan. Opgeruimd staat netjes, zo dachten ze ook bij de AfD in Duitsland, waar ze in het deporteren van ongewenste medeburgers erkende en ongeëvenaarde ervaringsdeskundigen zijn. Leden van deze moderne nazi-bende, waarvan de Führer in Thüringen, Björn Höcke, door de nationale veiligheidsdienst als ‘staatsgevaarlijk’ wordt beschouwd, bezochten in Potsdam een eigentijdse variant van de Wannsee-conferentie, waarop in 1942 de Endlösung van de ‘Judenfrage’ werd besproken, de voorbode van Auschwitz, Sobibor en al die andere vernietigingskampen. Het is een ironische, zo niet cynische, ja zelfs wrede speling van het lot dat de Deutsche Bundesbahn heeft besloten om uitgerekend nu aan een landelijke staking te beginnen terwijl de Braunhemden in de Bundestag voor hun sinistere Leni Riefenstahl-scenario van de Höcke Espress de veewagonnen bij wijze van spreken al hadden gereserveerd.

Een van hun grootste smeerlappen is Alexander Gauland, die bij ons thuis overigens Adolf Sauland heet. Van deze bejaarde griezel is de uitspraak dat de buitengewone wandaden van het Derde Rijk slechts een spatje vogelpoep zijn in de succesvolle duizendjarige Duitse geschiedenis. Van hem had Adolf Eichmann de Nobelprijs voor de Vrede mogen hebben. Hij wordt hierin van harte bijgevallen door Beatrix von Storch, een kleindochter van een nazi-minister en een adellijk loeder, dat sprekend op de Kroatische voetballer Luka Modric lijkt en als kind in een bad met salpeterzuur, brandnetelthee en inmaakazijn is gevallen.

Von Storch en Modric

Voor een van de Potsdam-organisatoren verliep het avontuur wel erg onfortuinlijk: zakenman Hans-Christian Limmer, mede-eigenaar van de hamburgerketen Hans im Glück, kan op zoek naar een andere werkkring – het bewijs dat ze bij die Wurst-Fritzen op dat punt tenminste wel smaak hebben, wat je van hun producten waarschijnlijk niet kunt zeggen, hoewel zo’n klodder currysaus veel kan goedmaken.

Intussen heeft het migratiethema ook in Nederland de politiek stevig in de greep, hoewel er meer Marokkanen dan ooit worden uitgezet en Geert Wilders met zijn minder, minder, minder-wens dus op zijn wenken bediend wordt. Dat is voor hem evenwel niet genoeg, getuige zijn reactie in de formatiebespreking op de aanname van de Spreidingswet door de Eerste Kamer: ‘We hebben een groot probleem’ en ‘Daar zijn we niet van gediend.’ Volgens mij vergeet de voorman van de PVV hierbij een niet onbelangrijk aspect van een democratische samenleving: er hebben weliswaar 2,5 miljoen mensen op hem dan wel zijn partij gestemd, en dat is een respectabel aantal, maar met een opkomst van 10,4 miljoen kiesgerechtigden betekent dit dus ook dat bijna acht miljoen Nederlanders niet op hem gestemd hebben. Hij moet niet dezelfde fout maken als zijn collega’s in Duitsland: denken dat je zo groot en dus onaantastbaar bent dat je rare dingen kunt gaan roepen. Als democraat in hart en nieren leg ik me uiteraard neer bij de winst van de meerderheid, wat natuurlijk niet wil zeggen dat we alles maar moeten slikken. Zo schiet het niet erg op als je omwille van de rechtsstatelijkheid drie makkelijke flutstandpunten inlevert. Het zou ook helpen als je eindelijk eens terug komt op dat achterlijke ‘tuig van de richel’ als je journalisten bedoelt die serieus met hun vak bezig zijn. Bij onze oosterburen heeft de AfD het over een Schmutz-Hetze van de linkse media. Met de geplengde krokodillentranen van hun blonde engel Alice Weidel, een absolute Geheim-Tip voor een Oscar op het punt van pathetisch zelfbeklag, zou je een bassin van olympische afmetingen kunnen vullen. Bij de PVV zijn ze met hun eeuwige argwaan, historische onbenulligheid en permanente slachtofferrol geen haar beter. Of heb je als serieus te nemen regeringspartij echt niet meer te bieden dan die niet te harden Dion Graus als boegbeeld van de Calimero-fanclub? En waarom zou je zo blij zijn met het voorzitterschap van de Tweede Kamer als je het telkens maar weer over een ‘nepparlement’ blijft hebben? Overigens, er gaat een hardnekkig gerucht rond in Den Haag dat Geert Wilders en Martin Bosma elkaar niet meer kunnen luchten of zien. Of het waar is, geen idee, maar speciaal voor deze twee enorme cultuurliefhebbers sluit ik af met een toepasselijk gedicht van Gerrit Komrij:

Liefde

Ze liggen op elkaar, schurft op eczeem
Je hoort de schilfers knappen, roos stuift op
Hun schedels glimmen als een diadeem
Ze liefkoost teder zijn gezwollen krop

Zijn pink verdwijnt in een abces van bloed
Zij kronkelt, uit haar mond springt slijm. Een blaas
ontploft, zijn krop wordt blauwer, hij vat moed
Hij rolt haar op haar rug: hij is de baas

Dan gaan zijn sleetse lendenen tekeer
Het is een machtig knarsen, het gesop
van kwijl in etter kent geen einde meer
Zij kotst: Gods wonder in een notedop

Gerrit Komrij

Copyright Peter Bonder.

Kijk ook op www.twentesport.com.