Lijkenlifters
Je hoeft niet eens goed te kijken om het te kunnen zien: Royce de Vries heeft iets te verbergen. De zoon van ‘Peterjjjj’ (met die aanstellerige R erachter) kijkt nooit recht in de camera. Ontwijken is zijn tweede natuur, wat misschien verklaarbaar is wanneer je jezelf hebt wijsgemaakt dat je voortdurend over je schouder moet kijken – waarom is niemand duidelijk. We hebben hier te maken met een ernstig geval van omgekeerde psoriasis: niet de persoon zelf, maar zijn omgeving krijgt er onbedaarlijke jeuk van. Royce de Vries is namelijk het product van grenzeloze zelfoverschatting, ongelimiteerde egotripperij en overmatig narcisme en dus in alles een natuurgetrouwe afspiegeling van zijn vader. Datzelfde nasale gejank, diezelfde valse coyote-ogen, datzelfde klaaglijke martelaarstoontje. Eeuwige achterdocht, permanente aandacht, constante afgunst: het zijn de herkenbare symptomen van het Peter R. de Vries-syndroom. Niet te behandelen, laat staan te genezen. Het is alleen maar erger geworden en het gaat ook nooit meer over. Eigenpijperij met losse handen, brandhaard van accuzuur. De emotie van een strijkplank, de gunfactor van een grafsteen. De onnavolgbare lulverhalen over louche advocaten, nevelige syndicaten, snode magistraten, overgoten met een giftige cocktail uit de ziedende heksenketel van de zelfgedistilleerde misvatting om werkelijk overal verstand van te hebben. Wrijven helpt niet.
Dit alles, en nog wat meer, is van vader op zoon van toepassing op Royce de Vries, die er nog een persoonlijke dimensie aan toevoegt: de lafheid van een afdruipkaars, pregnant gedrenkt in gestolde brandhars op een bedje van schiftende teerzeep. Waar senior tenminste nog heel stoer een afgekeurde slogan uit de stoffige archieven van Bonanza op zijn been had laten beitelen, probeert junior opzichtig te ontkomen aan de slachting der onschuldigen, grootmeesterlijk gepenseeld door Peter Paul Rubens. Meneer spant een kort geding aan tegen het AD om te voorkomen dat de omkoping door oud-kantoorgenoot Khalid Kasem, met medewerking van De Vries en De Vries, voor al uw doofpotten, nog verder in de publiciteit komt en mogelijk de morele onsterfelijkheid van zijn met wierook gebalsemde vader in gevaar brengt. Hij beroept zich op vertrouwelijkheid, zelfbescherming en geheimhoudingsplicht, wat in zijn geval neerkomt op onanerende blasfemie. Spanning en sensatie, maar de redacteur bij de uitgever van John le Carré zou het script smalend naar de prullenbak hebben verwezen. Hopelijk heeft de rechter net zo veel gevoel voor humor, wint het privilege van de persvrijheid het van het megalomane vlugzout en wordt dat de zalige voorbode van lange en gelukkig voortlevende mediajaren zonder Royce de Vries. En als welkome bijvangst misschien ook wat minder lijkenlifterij met Kees van der Spek.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.