Hoop

Vroeger was het voor een reclamebureau vergelijkbaar met het winnen van een Oscar als je de nieuwe campagne mocht maken voor SIRE, de Stichting Ideële Reclame, die in 1967 werd opgericht door een stel deugneuzen die het beu waren om op verjaardagen altijd maar weer te moeten uitleggen dat ze eigenlijk best wel meevielen. Tegenwoordig lijkt het erop dat de opdrachten in de vestibule van de vrijmibo worden uitbesteed aan de stagelopers van de HBS en dat de briefing bestaat uit twee punten: a) verzin maar wat, en b) het hoeft niet meer te rijmen, zoals het tandglazuurvergruizende ‘De maatschappij, dat ben jij’. Ongewenst tutoyeren is daarentegen nog wel de norm en het ontwrichtende resultaat van deze verontrustende ontwikkeling is nu te zien in het thema ‘Vind je lichtpuntje en durf te hopen’. Ik citeer even het vakblad Adformatie voor uw beeldvormende bewustwording: ‘Door alle toestanden in de wereld, een oorlog in Rusland en in Gaza, maar ook een klimaatcrisis en polarisatie in Nederland, kun je zeggen dat we in een ingewikkelde tijd leven.’ Dat kun je wel zeggen, ja, vertel mij wat, en volgens mij vergeten ze de crisis bij Ajax onder Louis van Gaal, en het uitgestelde huwelijk van Roxeanne Hazes, maar sinds wanneer hebben we een peperdure advertentieserie in alle landelijke dagbladen nodig om het allemaal wat minder ingewikkeld te maken? En zou het qua hoopgevende voorbeeldfunctie niet handiger zijn als de bewindslieden van dit kabinet niet om de haverklap besluiten om het land in de steek te laten en het beetje vertrouwen dat de laatste kiezers nog hadden vrijwel definitief te ondermijnen?

Niet voor niets is mijn favoriete hoop-citaat afkomstig van de dichter Lévi Weemoedt: ‘Is er nog hoop? Ja, een hoop ellende.’ Maar dat is waarschijnlijk nét iets te weemoedig voor de optimistische kwaliteitsbonus van een SIRE-campagne. Daar moeten andere middelen voor ingezet worden, zoals de toegevoegde waarde van een videopodcastserie met onder anderen (jawel) Louis van Gaal en (jezus) Roxeanne Hazes, maar er hoorde vanwege de overtuigende geloofwaardigheid ook een wetenschappelijke component bij. En daarom is de hulp ingeroepen van onderzoekster Emma Pleeging, die aan de Erasmus Universiteit promoveerde op dit onderwerp. Dus als er iemand is die het weten kan, dan is zij het wel, met haar speciale afdeling EHERO (Erasmus Happiness Economics Research Organisation), want: ‘Hoop gaat over het verlangen naar een betere toekomst, ondanks dat deze nog onzeker is’. Daar is dus geen speld tussen te krijgen, want een betere toekomst, ondanks dat deze nog onzeker is, wie wil dat nou niet? En het is wel even andere koek dan Friedrich Nietzsche met zijn amateuristische gepruts van: ‘De hoop is het kwaadste der kwaadste, omdat zij de marteling verlengt.’ Met haar Hoop Barometer geeft ze ons bovendien een instrument om hoop te meten. Nou, u snapt natuurlijk wel dat ik de vragen allemaal heb beantwoord om inzicht te krijgen in mijn scores op de zeven domeinen van hoop (als u nu een klapperend geluid hoort, dan zijn dat de vullingen in mijn kiezen die van dit soort dingen altijd spontaan beginnen te rammelen). Dit was het resultaat:

Ik ben vooral zeer tevreden over mijn magere score in de zevende categorie, die uitdrukking geeft aan de mate waarin je het gevoel of het besef denkt te hebben ondersteund te worden door iets wat jezelf overstijgt, zoals een immateriële overtuiging of de toewijding aan een godsdienst. Of, maar dat verzin ik er zelf bij, het dubieuze geloof in uitgerangeerde praatjesmakers als Louis van Gaal of onbeduidende leeghoofden als Roxeanne Hazes. Hoop staat bij mij vooral synoniem voor de voortgang in het zindelijkheidsproces van onze oudste kleindochter. Dat is vooralsnog mijn verlangen naar een betere toekomst. En voor de rest kunnen alle valse hoopschijters de pot op.

Copyright Peter Bonder.

Kijk ook op www.twentesport.com.