Hawija
Abdallah Racied Saleh woonde met zijn vrouw en vijf kinderen in de Iraakse stad Hawija, toen op 3 juni 2015 hun wereld in een hel veranderde. Op die dag legden Nederlandse F16’s een bommenregen op een fabriek waar IS autobommen vervaardigde. De luchtaanval was in zoverre een succes, dat de munitie van de terroristen onschadelijk werd gemaakt. Bijkomend gevolg, pardon: collateral damage: een ‘secundaire explosie’ die Nederland niet had voorzien, waardoor een complete woonwijk werd weggevaagd en minstens zeventig (maar waarschijnlijk meer) burgerdoden vielen, onder wie de vrouw en de vijf kinderen van Abdallah Racied Saleh. Baby Mahmoud stierf direct, Ibrahim van zeven riep ‘Papa, ik ga dood’, tienerdochter Yamama verloor twee benen en veel bloed, aan de gevolgen waarvan ze in de ambulance overleed, en een andere dochter, Sheima, zou nog twee jaar in coma liggen voordat ze dood ging. De vader was niet welkom in het ziekenhuis, dat immers onder controle stond van IS, maar wel in het gerechtshof van Den Haag, waar hij twee weken geleden het woord mocht doen over die fatale nacht, nu alweer acht jaar geleden, en over het peilloze verdriet dat hem was aangedaan door dramatisch fout handelen van Nederland en de internationale coalitie.
Vier jaar na de luchtaanval kwamen Nederlandse media met het bericht, dat een informant hen vertelde hoe hij vlak voor de aanval de legerleiding had verteld over de aanwezigheid van vier vrachtwagens vol TNT en gestrande vluchtelingen in leegstaande gebouwen op het terrein. Deze onthullingen leidden tot politieke consternatie, vooral omdat bleek dat ons ministerie van defensie ten tijde van het bombardement op de hoogte was van deze feiten. Niettemin loog de verantwoordelijke VVD-minister Jeanine Hennis-Plasschaert, die in het jaar van de aanval op Hawija vanwege haar modieuze kleding door het modetijdschrijft Marie Claire werd bekroond met de Smart & Amazing Award, tot tweemaal toe op vragen vanuit de Tweede Kamer dat Nederland hierbij niet betrokken was, hoewel ze wist dat de feiten anders lagen. Haar opvolgster Ank Bijleveld van het CDA kreeg te maken met een motie van wantrouwen, die werd verworpen na een debat waarin ze samen met haar premier Mark Rutte loog dat het aantal burgerdoden niet vaststond en dat dit ook niet bekend was bij het Amerikaanse leger, wat later niet waar bleek te zijn. Overigens zou deze bewindsvrouw later, in 2021, het wereldnieuws halen toen ze naar de bioscoop ging terwijl in Kabul tientallen Afghanen die ons land geholpen hadden met gevaar voor eigen leven aan de bloeddorstige klauwen van de Taliban probeerden te ontkomen. En, oh ja, even voor uw beeldvorming: Hennis en Bijleveld zijn door de kleinzoon van een Duitse nazi bevorderd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau.
De advocaat van Abdallah Racied Saleh is Liesbeth Zegveld, die namens alle slachtoffers en nabestaanden de Nederlandse staat aanklaagt. Ze werkt daarbij samen met onderzoekers van de Universiteit Utrecht, vredesbeweging Pax en de Iraakse hulporganisatie Al-Ghad, die vorig jaar concludeerden dat er méér burgers zijn gestorven bij de aanval en honderden mensen ernstige verwondingen hebben opgelopen. Van de door Nederland toegezegde compensatie van 4,4 miljoen euro, bedoeld voor de wederopbouw van de gerapporteerde schade aan ruim zevenduizend bedrijven, winkels en woningen, is tot nu toe nog helemaal niets terecht gekomen. Grove leugens, grote woorden, gouden bergen: het verbaast ons allemaal niets. Bovendien weten we allemaal dat in een oorlog de waarheid het eerste slachtoffer is, dat is algemeen bekend. Maar daarna zijn het altijd onschuldige kinderen, aan beide kanten. En wie daarover durft te liegen verdient slechts onze grootst mogelijke, oprecht gemeende en massaal gedeelde minachting, en zeker geen lintje.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.