Hansaplast
Khadija Arib was een uitstekende voorzitter van de Tweede Kamer, daar waren ‘vriend en vijand’ het wel over eens. Charmant, doortastend, onpartijdig. Toch moest ze in 2021 kansloos wijken voor een ouderwets staaltje van politieke koehandel, waarbij vrome principes en loze beloftes werden geofferd op het altaar van parlementair opportunisme en bijgezet in het mausoleum van nobele idealen. Wat we zagen was een slinkse combine tussen D66, VVD en CDA volgens de fameuze Groucho Marx-doctrine: ‘Those are my principles, and if you don’t like them… well, I have others.’ Voor de vorm deed ook Martin Bosma mee, de excellente kandidaat van de PVV aan wie een getalenteerd cabaretier verloren is gegaan, maar nee: verkeerde partij, foute leider. Vera Bergkamp van D66 moest het worden, een hypernerveus bedrijfsongeval van inclusieve oppervlakkigheid dat compleet ongeschikt was en een spoor van ellende, irritatie en ongemak veroorzaakte. De manier waarop ze zich liet overrompelen door de blufbranie van Hare Hautainiteit Kaag om het totale Vak K mee te slepen in een even zinloos als ongepast anti-Baudet-statement was haar souvereine voorgangster niet overkomen.
Maar haar wraak was zoet en werd bovendien koud opgediend: er waren bijna twintig anonieme (!) klachten binnengekomen over de vrouw van wie ze de stoel mocht warmhouden en die ook door haar eigen partij voor de bus werd gegooid. Het tastbare resultaat van een onbetaalbaar onderzoek door de wroetende gleufhoeden van Hoffmann, vastgelegd in een vuistdik rapport met veel uurtje-factuurtje-witmarges op de pagina’s? Ze had personeelsleden met ‘stemverheffing’ aangesproken en die hadden daar ‘emotioneel onder geleden’. Oké, waar hadden we dat eerder gehoord? Als je in dit labyrinth van uitvluchten, dekmantels en schaamschotten vindt dat je onheus bent bejegend omdat de boven je gestelde een keer duidelijk zegt dat het misschien wel iets beter kan wat je daar aan het verprutsen bent, dan stuur je een anonieme klacht en je kunt verder met je miezerige leven in de beschutte speeltuin van hardnekkige tegenwerking, gespeelde onschuld en bewezen incompetentie. Terwijl een topvrouw als Khadija Arib juist een standbeeld zou verdienen bij de hoofdingang van het Binnenhof. Per slot van rekening heeft zij zich gedurende ruim vijf jaar superieur gehandhaafd in een omgeving die gaandeweg steeds meer trekken van een open inrichting is gaan krijgen, bevolkt door lukrake transfers uit de Keuken Kampioen Divisie die zichzelf de kwaliteiten van toptalenten in de Champions League toedichten.
Bij het geringste zuchtje teleurstelling vallen we massaal omver op de rubberen tegels van de eerste-hulp-bij-tand-door-lip-industrie. De spaarzame echte vedetten hebben er geen last van, zij staan zonder serieuze concurrentie op eenzame hoogte, maar de klaaglagen daaronder worden steeds dikker, kleffer en tetser. We hebben ons veilig verschanst in een loopgraaf van hurkniveau en een bunker van hunkering. We draaien ons nog een keer om in de hangmat van de eigendunk en het vangnet van de zelfgenoegzaameid. Kritiek is geen optie, bij commentaar gaan de hakken in het zand, de middelmaat waant zich excellent. Peperdure onderzoekbureau’s hebben er een comfortabel verdienmodel aan door vrijuit te citeren uit het naamloze register van het smachtende klachtenboek voor opgekropte frustratie, jengelend zelfbeklag, armetierige achterklap en miserabele ijverzucht en de onderbuikse jeremiade te bundelen tot klepverse dagjournaals voor de gulzige talkshows. Daar zitten de vooringenomen volksmenners en hun geslepen beulen klaar om het voorspelbare oordeel uit te spreken: schuldig aan het veroorzaken van tegenwind. Verboden voor ruggengraten, karakters niet gewenst. Volgend jaar het NK Zijwieltjesfietsen, gesponsord door Hansaplast.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.