Ridderorde
Dilan Yeşilgöz, onze demissionaire minister van justitie, ontving vorige week zaterdag in Parijs de Franse onderscheiding ‘Ridder in de Nationale Orde van het Legioen van Eer’. Ze kreeg deze onderscheiding vanwege haar inspanningen voor de goede band tussen Frankrijk en Nederland in de aanpak van de georganiseerde misdaad. Haar reactie was even grotesk als voorspelbaar: ‘Zeker in deze tijden van internationale spanningen is samenwerking ontzettend belangrijk. Nederland en Frankrijk slaan al lange tijd stevig terug naar zware (drugs)criminelen. We bundelen onze krachten, onderscheppen communicatie en pakken geld, auto’s en huizen van ze af. Zo bouwen we aan een veiligere en eerlijkere samenleving in onze twee landen.’ Het ontbrak er nog maar aan dat Macron en Rutte in een gezamenlijke rechtstreekse tv-uitzending twee nationale feestdagen uitriepen, met verplicht vlagvertoon op alle openbare gebouwen, koekhappen op school en gratis bier voor iedereen. In werkelijkheid was het feest ergens anders, want terwijl onze jubelende prijskip zich krols kakelend uitgebreid liet fêteren, kwamen in het centrum van Rotterdam tussen de tien en twintig scooterhoodies met een gemiddelde leeftijd van vijftien jaar bij elkaar voor een gezamenlijk werkbezoek aan de lokale haven om grote hoeveelheden drugs uit de zeecontainers mee te nemen naar de heimelijke holen van hun ondergrondse opdrachtgevers.
Deze zogenaamde ‘uithalers’ belichamen het nieuwe verdienmodel, waarmee de penose de zoveelste dikke middelvinger naar de rechtsorde maakt. Hoeveel het oplevert weet niemand precies, want betrapte uithalers kennen het klappen van de omertazweep, maar het gaat hierbij al gauw om 15.000 euro per transactie. Dat is andere koek dan het debiele hongerfooitje van de supermarkt, het callcenter of de helpdesk, het is de succesvolle sollicitatie naar een erepodium in de skyboxen van de mocromaffia en met het obligate taakstrafje in het trofeeënkastje op je CV draai je zo weer mee in het linker rijtje van de recidivedivisie. Tot zover de heroïsche bijdrage van bromsnorrend Nederland aan het ‘stevig terugslaan naar de zware criminaliteit’. Sinds de rampzalige bemoeienis van nietsnutten, steenezels en paljassen als Opstelten, Teeven en Van der Scheur (niet geheel toevallig allemaal van dezelfde dixielandpartij) met het departement van justitie lachen de capo’s zich kapot en is het kermis in de hel. ‘Keihard aanpakken’? ‘Stevig terugslaan’? Er worden journalisten afgeluisterd, tientallen veroordeelde terroristen krijgen een VOG, duizenden processen worden geseponeerd wegens gebrek aan rechters. ‘Keihard aanpakken?’ Er zijn bananenrepublieken waar het beter georganiseerd is.
De bedenker van het Legioen van Eer was Napoleon Bonaparte, die er in 1802 een voorspellende erecode aan verbond: ‘Ik weet dat dit speelgoed is, maar voor dergelijk speelgoed wagen mannen hun leven’. Hij had toen evenwel niet kunnen bevroeden dat zijn legendarische ridderorde ruim tweehonderd jaar later het Waterloo zou vinden bij een ijdele kapdoos, die haar taak als justitieminister tijdelijk op een parlementaire vluchtstrook heeft geparkeerd om vanwege de verkiezingen vooral op haar eigen electorale rechtspositie te kunnen navigeren. Ze maakt daarbij gretig misbruik van retorische inkoppertjes, waarbij ze er zelfs niet voor terug deinst om de snoeiharde bezuinigingen door haar partij op de zorg ongegeneerd een ‘hervorming’ te noemen, vrij naar het verbloemende vijgebladenvocabulaire van Mao Zedong. De belletjestrekkers van Ongehoord Nederland zijn voor minder met exorsieve eliminatie uit de mainstream media bedreigd. Terwijl een studente die vanwege het vermaledijde leenstelsel met een enorme schuld te kampen had, van haar te horen kreeg dat ze dat dan maar moest beschouwen als een ‘investering’ – en dat ze toch maar mooi in het fijnste land ter wereld had mogen studeren. Toch goed om te horen als je nu al weet dat je je in het fijnste land ter wereld zo ongeveer tot aan je pensioen het schompes zult moeten werken voordat je eindelijk van die torenhoge verplichtingen verlost bent. En zo werkt ze de totale agenda af van het koloniale verdeel- en heersprincipe: jij een kluitje, wij het riet. Veel knollen en weinig citroenen. De belofte van een bitterbal, een aalmoes voor het rapaille. Haar onderscheiding is, kortom, een flagrante belediging voor iedereen die het politieke bedrijf serieus neemt. Ergens onderin de Dôme des Invalides van Parijs draaide iemand zich om in zijn monumentale tombe. ‘Keihard aanpakken’? ‘Stevig terugslaan’? Het zijn meer wassen neuzen dan dat ze bij Madame Tussaud in de voorraadbak met rekwisieten klaar hebben liggen. Het enige dat deze Miss Schwarzkopf keihard aanpakt is die Franse WC Eend-medaille.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.