Dag Mevrouw Kaag
Soms stel ik me wel eens voor op welke wijze u zich serieus afvraagt hoe we het in de vaderlandse politiek tot 2017 zonder u hebben volgehouden. In dat jaar maakte u uw entree in Den Haag, ontdekt door Frans van Drimmelen, een eersteklas #Me-too-smeerlap vermomd als een in driedelig lobbygrijs geëmballeerde Rotary-consultant. Hij herkende in u de unieke combinatie van Golda Meir, Florence Nightingale en Marlène Dietrich waarmee u in de diplomatieke carrousel van het explosieve kruitvat dat het Midden-Oosten heet, uw weg had gevonden temidden van de met bermbommen, loopgraven en prikkeldraad bezaaide trajecten. Aldus maakte u carrière bij de Verenigde Naties in Syrië en Libanon, waar u met name naar uw eigen oordeel zo niet de Derde Wereldoorlog dan toch op z’n minst een nieuwe serie conflicten in deze licht ontvlambare regio hebt helpen voorkomen. Sterker nog: het lijkt zelfs niet uitgesloten dat de goddeloze terroristen van Hamas schielijk hadden afgezien van het recente bloedbad in Israël als u nog op uw post in de periferie van de brandhaard had gezeteld. U had ze zonder twijfel in ferme bewoordingen gewaarschuwd, ja ook in hun eigen taal, die u machtig bent omdat u sinds 1993 bent getrouwd (u zegt zelf natuurlijk ‘gehuwd’) met Anis al-Qaq, een prominente Palestijnse politicus die als schaduwminister werkte voor de PLO van Yasser Arafat.
Samen met hem hebt u vier kinderen, van wie twee dochters landelijke bekendheid verwierven vanwege hun zorgvuldig geregisseerde een-tweetje met College Tour en de tekst: ‘Nederland verdient haar niet.’ Dat klopt. Nederland verdient normale politici die met beide benen op de grond blijven staan. En niet zogenaamd spontaan op een tafel beginnen te dansen als er een camera in de buurt is. Laat dat straks maar aan de kiezers over, zonder fotograaf. Maar daarover zo dadelijk meer, we zijn nog niet klaar met u. Zo hebt u zich in de binnenlandse politiek met name onderscheiden door de weg vrij te maken voor de promotie van uw voorganger Alexander Pechtold naar de stempelpost voor de rijbewijzen, waarmee het voornaamste positieve wapenfeit echter wel is genoemd. Voor het overige zult u namelijk vooral herinnerd worden als de vrouw die haar toenmalige spindoctor Daan Boonenkamp (tegenwoordig chef Roombeek van het lokale dagblad) inschakelde om het kwalijke gerucht wereldkundig te maken dat informateur Johan Remkes een drankorgel was, daarbij enthousiast geholpen door uw kamerheer Sjoerd Sjoerdsma die u later in bescherming nam met de woorden: ‘De intimidatie en bedreigingen tegen haar komen niet uit het niets. Als we onze democratie willen beschermen moeten we vandaag niet alleen stilstaan bij de daders zelf, maar ook bij de ophitsers en de aanwakkeraars.’
Daarbij ging het om een paar brandende fakkels, oftewel wat groot uitgevallen sterretjes, nogal onschuldige wapens vergeleken met de doorgeladen kalashnikovs waarmee de Taliban in Afghanistan de door u in de steek gelaten burgers onder vuur nam die ons land hadden geholpen. In uw eigen partij waren de vrouwen vogelvrij voor het fysieke schrikbewind van de seksuele roofdieren die u hun liederlijke gang liet gaan, ondanks uw opzichtige geflirt voor de bühne met de woorden van Madeleine Albright dat er een plaats in de hel is voor vrouwen die andere vrouwen niet steunen. U bent de hedendaagse versie van Marie Antoinette, de echtgenoot van Lodewijk de Veertiende tijdens de Franse Revolutie. Toen het brood opraakte en het volk serieus honger leed, riep ze: ‘Maar dan eten ze toch taart!’ Ze eindigde in 1793 met haar hoofd onder de guillotine. Zover zal het met u niet komen, we zijn ondanks dertien jaar Rutte nog altijd een redelijk beschaafd land, maar misschien moet u niet vreemd opkijken als u straks, op de avond van 22 november, vrolijke massa’s op tafels ziet dansen en als u zich dan in al uw majesteitelijke verwondering afvraagt: ‘Wie zijn toch die mensen?’ dan heb ik nieuws voor u: ‘Dat zijn wij!’ Hier scheiden onze wegen. Neemt u nog een stuk taart.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.