Werkende armen
Mohammed Saïd al-Sahaf was de beruchte Iraakse propagandaminister in het misdadige regime van Saddam Hoessein. Tijdens de Tweede Golfoorlog in 2003 stond hij in de studio te oreren dat er niets aan de hand was terwijl het decor heen en weer schudde en bijna scheurde van de bommen die daarachter vielen. Nederland heeft ook een Mohammed Saïd al-Sahaf, en zijn naam is Mark Rutte. In een interview met De Volkskrant van 20 september toont hij zich van zijn ware Pinokkio-kant: ‘Nederland is een gaaf land.’ Dat durft hij dus met droge ogen te beweren terwijl de boeren en de vissers zich wanhopig afvragen hoe het verder moet, gewone burgers zich kapot schamen omdat ze de vaste lasten niet meer kunnen betalen, de Voedselbanken de producten voor hun klanten bij elkaar moeten schrapen, grote delen van Groningen nog steeds een gammele bouwput zijn vanwege de aardgascriminaliteit, de maffia in Limburg de schulden overneemt van ondernemers die de waterschade niet vergoed krijgen, honderden kinderen uit huis geplaatst en fysiek en seksueel misbruikt worden worden omdat hun ouders door de racistische fiscus gekneveld zijn in het toeslagenschandaal, bejaarden in een volle luier liggen te wachten op de douche die ze weer niet krijgen en de balkonscène op Prinsjesdag uitmondt in een fluitconcert omdat daar een 18-jarige strontvervelende glamourbitch de weerzinwekkende arrogantie van ons staatsiegeldslurpende koningshuis staat te beatrixen als symbool voor de kloof in onze samenleving – om maar een paar dingen te noemen.
Over afstand gesproken, als een vrieselement in de koelvitrine van de campingwinkel zat ze in Vak K naast onze versie van het Orakel van Bagdad: Sigrid Kaag, die in superieure enkelvoud het gapende ravijn symboliseert tussen heur elitaire biotoop en ‘Wie zijn toch die mensen?’ Bij het aanbieden van de begroting, het beruchte koffertje dat je kunt horen tandenknarsen, koos ze voor een quote van de Duitse filosoof Hannah Arendt over het begrip vrijheid: ‘De vrijheid om vrij te zijn, niet alleen van angst, maar ook van armoede en gebrek.’ Daarna citeerde ze de Libanese schrijver Khalil Gibran (ja ja, madame is niet van de straat): ‘De toekomst, het huis van morgen, is niet te bezoeken.’ En ze eindigde met: ‘We leven in een zogeheten high trust society, een samenleving waar mensen steeds meer vertrouwen hebben in elkaar.’ Zo doe je dat dus: je bluft de argeloze burger een acute minderwaardigheidshernia met een Action-jukebox vol Libelle-wijsheden, kijkt er bij alsof je zojuist de gravitatiewet aan Isaac Newton hebt uitgelegd (strenge bril niet vergeten!) en ziedaar: de Grand Canyon van het balletje-balletje-kabinet is weer een stukje groter geworden, precies zoals ze het hebben willen, in de beste tradities van de pastoor en de fabrikant: hou jij ze dom, dan hou ik ze arm.
En dan nu de halleluja-visie van Mark Saïd al-Sahaf: ‘Als ik naar Nederland kijk, dan zie ik extreem lage werkloosheid en hoge welvaart. Onze gezondheidszorg behoort tot de beste van de wereld, we hebben gezonde overheidsfinanciën en de klimaatdoelen voor 2030 zijn in beeld.’ Maar wat is het antwoord op de vraag of hij het niet frustrerend vindt dat na dertien jaar Rutte een groeiende groep mensen niet heeft geprofiteerd van de toegenomen voorspoed, en dat 400 duizend mensen voedselhulp nodig hebben? ‘Dat is gewoon niet waar. Het beeld in de media is misschien anders, maar als je kijkt naar de cijfers sinds eind jaren negentig, dan is de armoede echt afgenomen.’ Je moet maar durven. De klimaatdoelen voor 2030 zijn in beeld. Ja, we belonen de climaclowns met 25 miljard euro (25 miljard euro!) om de stikstofplannen te halen, wat ook besteed had kunnen worden om de armoede doeltreffend te bestrijden. Maar ja, D66. We zetten het waterkanon in op de asfaltklevers die protesteren tegen het krankzinnige, letterlijk onvoorstelbare en niet te verantwoorden bedrag van 46 miljard euro (46 miljard euro!) aan subsidies voor fossiele brandstoffen. En zo gaat het maar door. In het verkiezingsprogramma van de VVD, de partij van Mohammed Saïd al-Rutte, wordt aandacht gevraagd voor de werkende armen. Maar natuurlijk weer geen woord over de werkende benen.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.