Verpieteren
Voordat ze zelf, tot bijna eenieders voldoening, de pijp aan Maarten gaf, zei Tweede Kamervoorzitter Vera Bergkamp eerder dit jaar over collega’s die hun termijn niet afmaken: ‘Als gekozen volksvertegenwoordiger doe je een belofte aan de kiezer en dan is het belangrijk om die belofte na te komen. Tussentijds vertrekken versterkt het vertrouwen in de politiek niet’. Iemand die hier letterlijk geen boodschap aan heeft, is Lucille Werner die haar missie om namens het CDA de positie van mensen met een handicap te verbeteren, na 24 november ‘vanuit een andere rol’ zal voorzetten. Een gemis voor het parlement zal haar vertrek niet zijn: haar gebrekkige loopvermogen bleek bepaald niet haar enige beperking. Niettemin had de voormalige Lingo-presentatrice aanvankelijk de geplande vier jaar gewoon willen uitdienen, maar nu er vervroegde verkiezingen aankomen ziet ze haar kans schoon om zichzelf voortijdig te bevrijden uit de bedompte grafkerker in de beschimmelde beeldentuin van het aftandse kneuzenpaleis waarin ze was gegijzeld door een oud-McKinsey-corpsbal die niks helemaal kan en een gesjeesde onderwijzer die helemaal niks kan. En ze is niet de enige die het helemaal gehad heeft met het gedoe in Den Haag en dat ook met zoveel woorden laat weten.
In verschillende verklaringen van scheidende Kamerleden komen we termen tegen als ‘bijna fysieke weerzin’, ‘lelijk opportunisme en populisme’, ‘zorg om de veiligheid voor mijn gezin’, ‘kwade trouw valt nog wel te bevechten, maar onvermogen niet’ en ‘een onverdiende dolksteek in de rug’. Even afgezien van de vraag of een dolksteek in de buik al even onverdiend zou zijn geweest: er heerst dus kennelijk nogal wat onvrede daar aan het Prinses Irenepad nummer één. Je zou bijna gaan denken dat het er géén prettig uitbuikparadijs is met riante all-inclusive faciliteiten: ruime exposuremogelijkheden, lange recessen (97 vakantiedagen!) en gunstige presentievoorwaarden. En toch is er minimaal één die het niet om het geld te doen is, of juist wel, want ik ben eerlijk gezegd even de draad kwijt in het geval van Olaf Ephraim. Wie zegt u? Olaf Ephraim, de inmiddels ex-partijgenoot van Wybren van Haga’s BVNL. Hij heeft zich van dit wonderlijke gezelschap afgescheiden nadat hij onlangs in een artikel van Follow The Money werd genoemd inzake een affaire rond ‘dividend strippen’, een methode waarmee je belasting terugkrijgt waar je eigenlijk geen recht op hebt.
Nou zouden u en ik uiteraard nooit in een artikel van Follow The Money terecht komen, maar als dat onverhoopt toch het geval zou zijn, dan zouden we ons nadrukkelijk vasthouden aan het aloude motto ‘Als je geschoren wordt moet je stil blijven zitten’. Zo niet Olaf Ephraim. De man is zich, vanzelfsprekend zoals je in zijn geval bijna automatisch zou denken, van geen kwaad bewust, spreekt van ‘laster’ en besluit als eenmansfractie verder te gaan, waarmee het aantal partijen in de Tweede kamer op 21 komt – en de discussie over nut en noodzaak van een kiesdrempel actueler is dan ooit. Misschien dat ook een soort toelatingsexamen zou kunnen helpen om ons voor dit soort klaplopers, premiejagers en uitvreters te behoeden en de samenleving niet onnodig op kosten te jagen met torenhoge en jarenlange wachtgeldregelingen. Een geluk bij een ongeluk is dat Nilüfer Gündogan, die na een conflict met Volt deze partij vaarwel zei, stopt met de landelijke politiek en niet alleen verder gaat. Haar verklaring hiervoor is even bloemrijk als raadselachtig: ‘Er gaat een deur dicht en een raam open’, waarmee ze waarschijnlijk probeert te omschrijven wat ze bedoelt te zeggen, namelijk dat ze ‘op zoek gaat naar andere manieren om mij in te zetten in het maatschappelijke en publieke debat’. Deurtje open, raampje dicht: zolang er meer raampjes dicht gaan dan deurtjes open, zullen er steeds meer ex-Tweede Kamer-leden zijn van wie we na 22 november gelukkig nooit meer iets zullen vernemen. In het nieuwe parlementaire taalgebruik na de te verwachten verpletterende overwinning van Pieter Omtzigt en zijn Nieuw Sociaal Contract kan er voor hen zelfs een speciale term in het leven worden geroepen: verpieteren.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.