Bokkenpootje
Miriam Bikker, het augurkenvrouwtje van de GristenUrine, is tegen de nieuwe wet voor het draagmoederschap. Nederland zou hiermee een van de eerste Europese landen worden waar het ouderschap al voor de geboorte kan worden overgedragen aan de wensouders, die aan bepaalde voorwaarden moeten voldoen en verplicht worden om de draagmoeder te helpen en te begeleiden. De opvolgster van meloenenslikker Gert-Jan Segers oordeelt evenwel in haar allemachtige wijsheid dat het draagmoederschap leidt tot een perverse en commerciële prikkel voor met name kwetsbare vrouwen. Uitbuiting ligt op de duivelse loer, met mogelijk negatieve gevolgen voor de mentale ontwikkeling van het kind als het bij de geboorte gescheiden wordt van de biologische moeder. De even logische als keiharde consequentie dat homostellen dan geen kinderen meer kunnen krijgen, vindt ze verdrietig want: ‘Iedereen wil graag een kind zien opgroeien’ maar: ‘Niemand heeft recht op het krijgen van een kind’ aldus haar hardvochtige boodschap. Oh ja? Waar staat geschreven dat we Miriam Bikker graag hebben zien opgroeien? Of dat haar ouders recht hadden op het krijgen van een kind? En trouwens, Maria dan, de moeder van Jezus? Zij was toch ook een draagmoeder, sterker nog: de moeder van alle draagmoeders? Of geldt voor haar de goddelijke genade van de onbevlekte ontvangenis? Waarom liegen we eigenlijk nog steeds dat mensen ‘geloven’ in sprookjes?
Politici, niet alleen van confessionele partijen, maken zich veel te druk over immateriële zaken. Veel pijn en verdriet zitten ‘m echter ook in de portemonnee. Het aantal kinderen dat is aangewezen op financiële steun voor de aanschaf van een laptop, andere leermiddelen, bijles of een fiets om mee naar school te rijden groeit snel en zal alleen maar groter worden. Als de regering hier iets aan wil doen, met de nadruk op áls, dan komt deze hulp voor veel gezinnen te laat. Want onze demissionaire minister-president kan nog zo vrolijk lachend blijven beweren dat we tot de rijkste landen van de wereld behoren: het kwaad is al geschied. Armoede is erfelijk: wie er eenmaal in vastloopt, komt er nooit weer uit. Kinderen nemen van hun ouders de gevolgen over die armoede veroorzaakt, zoals de eindeloze stress van het dagelijkse schrapen, het lage zelfbeeld van het niet mee kunnen komen, de daardoor achterblijvende resultaten met als resultaat de sociale uitsluiting door de andere kant van de maatschappij die ‘beter’ genoemd wordt. Het is een vicieuze cirkel van malheur, misère en malaise in een gekmakende tombola van woede, wanhoop en willekeur. Het recept voor chips, cola en calorieën op een schaal van pech, platzak en penarie. Wat in de essentiële vijf tot tien jaar van de puberale ontwikkelingsfase kapot gemaakt wordt, komt nooit meer goed. De kloof tussen arm en minder arm (het woord ‘rijk’ zou hier misplaatst zijn) wordt zo alsmaar groter.
En als je eenmaal in de hoek zit waar de klappen vallen, overgeleverd aan de klauwen van de hyena’s vermomd als schuldeisers van de overheid, dan geldt meer dan ooit het tragische motto: ‘Het zal je kind maar wezen’. In de parlementaire enquête die het antwoord moet geven op de vraag waarom de overheid zo slecht omgaat met burgers kwamen twee ouders aan het woord. Zij waren onschuldige slachtoffers van het toeslagenschandaal en om ze de gelegenheid te geven uit de ellende te komen die de overheid hen had aangedaan, werden hun twee dochters negen jaar geleden ‘tijdelijk’ uit huis geplaatst. (Let even op het criminele credo van de orwelliaanse fascistocratie onder deze en de vorige regering: eerst pakken we jou en dan nemen we je kinderen. Weliswaar ‘tijdelijk’, maar toch.) Eind 2021 kregen deze ouders een lange excuusbrief van Mark Rutte persoonlijk, die hen bezwoer dat ze geen fraudeurs waren en dat zijn kabinet er alles aan zou doen om het leed te vergoeden. U raadt het al: de meisjes zijn nog steeds niet thuis. Erger nog: ze zijn ondergebracht in een helse treiterkazerne waar ze met ‘pijnprikkels’ tot de orde worden geroepen als ze niet meteen in de houding springen. Een van de (verboden) methodes die daarbij gehanteerd worden is het zogenaamde ‘bokkenpootje’, waarbij de duim stevig naar de pols wordt gedraaid. Don’t try this at home: het is alsof ze je armgewricht proberen te breken. Zo gaan we dus met onze kinderen om, nadat we eerst hun ouders kapot hebben gemaakt. Maar die door en door fatsoenlijke mevrouw Bikker, die elke zondag twee keer met beslagen brillenglazen schriftsoppend en psalmenpijpend vooraan bij de kansel zit, zal er vast wel een vrome verklaring voor hebben. God is Bikker, of zoiets. Oh nee, wacht, ik weet het al, het staat gewoon in de bijbel (Salomo, Spreuken 13:24): ‘Wie zijn kind liefheeft, kastijdt het’. Bestaan er ook lijfstraffen voor gifpissende gristenzeikers?
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.