Bloedgeld
Gisteravond stonden in de Saoedie-Arabische competitie de volgende voetbalwedstrijden op het programma: Al Hazm tegen Al Nassr, Al-Fateh tegen Al-Ahilsaudi en Al-Ettifaq tegen Dhamk. Daarin zullen vast en zeker de nodige doelpunten gescoord zijn, maar voor het echte vuurwerk moesten we aan de grens met Jemen zijn, waar Saoedische grenswachten al anderhalf jaar systematische moordpartijen uitvoeren op honderden Ethiopische migranten, vooral vrouwen en kinderen. Human Right Watch concludeert uit interviews met de schaarse overlevenden dat daarbij mortieren en raketwerpers worden gebruikt. Dat is kostbaar wapentuig, maar geld is geen enkel probleem in deze godvergeten oliejungle waar mensenrechten minder waard zijn dan een liter benzine. De baas van deze horrorrimboe is kroonprins Mohammad bin Salman al-Saoed, een louche crimineel die de kritische journalist Jamal Kashoggi door zijn kiloknallers vakkundig liet uitbenen in een meerdelig keurslagerspakket en zijn eigen onderdanen bij wijze van lijfstraf regelmatig een of meer beschikbare lichaamsdelen laat doneren, om over het aantal executies nog maar te zwijgen.
Van dat moorddadige gajes, met al zijn subjecte handlangers in een maffiose hofhouding, zijn de talloze miljoenen afkomstig waarmee voetballers uit Europa tot de oversteek naar de zandbak worden verleid. Ronaldo, Benzema, Neymar, Kanté, Firminho, Fabinho, Koulibaly, Dembelé, Mahrez, Henderson, Mané, Neves, Mendy – het zijn niet de minsten die hun ziel en zaligheid, en hun voetbalreputatie vooral niet te vergeten, voor een zak vol zilverlingen verpatst hebben aan een club waarvan ze nog nooit gehoord hadden, maar het embleem kussen met een overgave alsof het hun allereerste jeugdliefde is. Ze zitten veilig verschanst in hun streng bewaakte compounds, ver weg van de ellende achter de verkeerde kant van de huizenhoge hekken, maar ze hebben allemaal bloed aan hun handen. Ze werken met hun verraadtransfers mee aan de instandhouding van een misdadig regime, dat in eigen land angst, paniek en verderf zaait, wereldwijd bosbranden, overstromingen en hittegolven veroorzaakt met hun gouden handel in fossiele brandstoffen, maar achter de schermen mooi weer speelt met financiële gunsten, strategische diensten en diplomatieke charmes, waarvoor zelfs onze Máxima in de val liep. (‘Zij was een beetje dom’.)
Maar het zijn niet alleen actieve voetballers die zich voor het lucratieve petroleumkarretje laten spannen. Bestuurders pikken ook graag hun opportunistische graantje mee. Zo is het opvallend dat relatief veel spelers van Chelsea kiezen voor dit avontuur. Dat is echter geen toeval, omdat het Public Investment Fund (PIF), een grote sponsor van de nationale competitie, eveneens belangen heeft in het bedrijf Clearlake Capital, dat samen met de Amerikaanse clubeigenaar Todd Boelhy ook Chelsea in bezit heeft. En verder was er een doeltreffend een-tweetje tussen Luis Rubiales, voorzitter van de Spaanse voetbalbond en berucht van ‘De Kus’, en Gerard Piqué, ooit van FC Barcelona en tegenwoordig actief in de marketing. Met zijn bedrijf Kosmos, waarin de libidineuze lippenlebberaar een stevig belang heeft, regelde hij dat de finale om de Spaanse Super Cup de komende tien jaar in Riyad gespeeld wordt. De commissie voor deze deal bedroeg 24 miljoen euro, maar dat zijn slechts peanuts bij wat Roberto Mancini er als de nieuwe bondscoach van de nummer 54 op de FIFA-wereldranglijst gaat verdienen: 120 miljoen in vier jaar. Dat komt dan goed uit, want de Armani-man houdt van dure horloges en draagt een gepersonaliseerd Richard Mille-uurwerk ter waarde van 250.000 dollar. Tja, het mag een paar cent kosten daar in dat achterlijke kutland. Het is er net als met de stelselmatige schending van de mensenrechten: je kunt er de klok op gelijk zetten.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.