Vrienden
Demissionair of niet, Mark Rutte zal ons nog wel een tijdje bezig houden. Neem nou zijn rol in de vreselijke Tunesië-deal, een historisch misbaksel in de diplomatieke geschiedenis van Europa, met rampzalige gevolgen voor kansloze migranten die in de woestijn aan de grens van Lybië een gruwelijke dood tegemoet vluchten. Een van zijn partners in deze crime, met wie hij pontificaal poserend en breed grijnzend op de foto ging, is de Italiaanse premier Giorgia Meloni, een extreem-rechtse heks die als ze in de Tweede Wereldoorlog geleefd had maar wat graag een van Mussolini’s hoeren, pardon: maîtresses had willen zijn. Naar buiten toe lijkt het een toffe tante, met een gematigd buitenlands beleid, maar voor veel van haar landgenoten is ze een schikgodin van mythologische proporties, waarbij vooral de homo’s en de lesbo’s het moeten ontgelden. Een van haar laatste voornemens houdt in dat Italiaanse gemeentes niet langer twee ouders van hetzelfde geslacht op een geboorte-akte mogen zetten. Zij hebben dus niet dezelfde rechten als hetero’s, met alle praktische, huishoudelijke en financiële gevolgen van dien. En met dit middeleeuwse moraliteitsmonster ritselt onze minister-president een lamlendig flutakkoord dat over lijken gaat. Het voordeel is dat lijken niets terug kunnen zeggen.
Dat is ook wel handig als je zaken doet met een collega van een land, dat verwikkeld is in een oorlog die dagelijks tussen de achthonderd en duizend dodelijke slachtoffers maakt. Daarmee bedoel ik niet Vladimir Poetin, die tegen de moeder van een op het slagveld gesneuvelde Russische soldaat zei, dat hij anders waarschijnlijk toch wel aan de wodka ten onder was gegaan. Nashe zdoróvje! Nee, ik heb het over Volodymyr Zilenski, de president van Oekraine die vorige week langs kwam om een voorraad F16’s op te halen. Die steun is hem van harte gegund, wat mij betreft, maar is het nu echt nodig om telkens wanneer die ex-komiek op bezoek komt, een vorige keer nota bene op 4 mei, als een onnozele idioot te gaan schateren alsof het André van Duin is? We hebben het over een meedogenloze oorlog, een bloedserieuze zaak van leven en dood, maar onze minister-president giert het uit. De man is nota bene historicus, dus wat is daar nu zo vrolijk aan?
Of het lachen hem ooit zal vergaan? Waarschijnlijk niet. Bovendien is zijn rol nog lang niet uitgespeeld, gezien de vuile campagne van de liberalen richting Pieter Omtzigt. Eerst een telefoontje naar Henk Kamp: ‘Henk, de partij heeft je nodig. Je hebt toch niets meer te verliezen, dus ga maar lekker los op die Twentse loser en vergeet vooral die burn out niet. Lukt je dat? Mooi, de partij zal je dankbaar zijn.’ Daarna een appje naar Dilan Yeşilgöz: ‘Luister Dilan, dat van Henk was misschien een beetje te enthousiast, kun jij daar zogenaamd afstand van nemen? Zeg maar dat deze woorden wat jou betreft niet hadden gehoeven, dat mensen in rust hun eigen beslissingen moeten nemen en dat je je vooral wil richten op de problemen in Nederland in plaats van de hele tijd met elkaar bezig te zijn. Heb je dat? Yes, wat een gaaf mens ben je toch!’ En zo likt en slikt hij zich als een sissende slang door de electorale materie, vooral niemand uitsluitend, zoals in zijn eerste Ikea-kabinetje, toen hij zijn spookrijdende gedoogpartner Geert Wilders als een krolse schooljongen bijna doodknuffelde. Let op mijn woorden: de VVD gaat straks gewoon met de PVV in zee, sterker nog: de verloving is zelfs al officieus, nu bekend is geworden dat de fascistische jakhalzen van de gevreesde Steuer-Gestapo na de allochtone toeslagenouders, studerende migranten en buitenlandse minima onder de inspirerende auspiciën van Rutte-IV ook de Nederlandse moskeeën aan een racistische heksenjacht hebben onderworpen. Dat is spekkie naar het bekkie voor de eenpersoons discriminatiedivisie van minder moskeeën, minder Marokkanen, minder minaretten. Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig. Kom d’r maar in, Geert, met je kopvoddentax.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.