Verhalen
Nederlandse universiteiten geven hun geneeskundestudenten niet langer de mogelijkheid om het predicaat ‘cum laude’ te behalen. Dit besluit heeft in de dappere kringen van het Jack van Gelder-syndicaat tot de nodige commotie geleid, waarbij vooral het fenomeen ‘zesjescultuur’ het in de macho optiek moest ontgelden als het voorspelbare resultaat van linkse gemakzucht en anarchistische lamlendigheid. Vrijwel tegelijkertijd baarde Pieter van den Hoogenband opzien met zijn boodschap, dat het wat hem betreft bij de deelnemers aan de Olympische Spelen meer om de verhalen dan om de prestaties zou mogen gaan. Dat klinkt uit de mond van een chef de mission inderdaad niet erg ambitieus, temeer daar we de laatste decennia (mede dankzij hem) op de medailleranglijst tot de wereldtop zijn gaan behoren, maar het heeft volgens mij niet zo veel met een gebrek aan sportieve eerzucht te maken, zoals het oordeel luidt waarmee de iets te gretige criticasters in koor over hem heen vallen. Natuurlijk wil het NOC*NSF immers waar voor zijn geld: niet voor niets worden er nog steeds miljoenen euro’s geïnvesteerd in de bevordering en instandhouding van een topsportklimaat waarin het maximaal scoren en optimaal oogsten is.
En die aanpak lijkt ook nu weer te gaan werken: Databureau Gracenote in Nieuwegein voorspelt een gouden zomer in Parijs, met eerste plaatsen voor Sifan Hassan, Harrie Lavreysen, de beide hockeyploegen, Ellen van Dijk, verschillende zeilers, roeiers en zwemmers, de springruiters en Femke Bol, waarbij het Wilhelmus in totaal dertien keer zal klinken. Maar, om even bij die laatste atlete te blijven: hoe interessant is het om nu al te weten dat ze het hele veld op een halve sintelbaan achterstand zet, of, om een ander voorbeeld te noemen: hoe boeiend is het hockeytoernooi bij de dames als het er alleen maar om gaat wie er na Nederland tweede en derde worden? Anderzijds zitten we natuurlijk ook niet te wachten op exotische kermisattracties zoals de Somalische schildpad die twee weken vrij moest nemen voor de honderd meter, de zwemmer uit Equatoriaal-Guinea die in 2000 net niet verzoop op de Olympische vrije slag, Eddy the Eagle die namens Groot-Brittannië met gevaar voor eigen leven andersom van de skischans sprong en het Jamaicaanse vierpersoons bobsleeteam dat in 1988 drie dagen na de sluitingsceremonie in Seoel met twee man de finish passeerde (van de andere twee is sindsdien nooit meer iets vernomen).
Nee, ik vermoed dat Van den Hoogenband leeft met een realistisch schrikbeeld dat verborgen ligt in het grote drama van de laatste jaren: de vele schandalen met grensoverschrijdend gedrag. Ik heb zelfs vernomen dat dit het Marjan Olfers-syndroom heet, vernoemd naar de zelfbenoemde schutspatrones van sportend Nederland. Zodra zij bij een van de talkshows aanschuift, kun je er van uit gaan dat er ergens iets aan de hand is. Nu wil ik geenszins suggereren dat zij niet geloofwaardig dan wel deskundig is, integendeel, maar sinds het Matthijs van Nieuwkerk-effect zijn we wel dermate doorgeslagen dat vrijwel elke vorm van afkeuring, aanmoediging of analyse een verdachte beweging is, waarop onmiddellijk alle alarmknoppen afgaan en de beoogde dader al is veroordeeld voordat het vermeende slachtoffer de beschuldiging heeft kunnen omschrijven. Het is een duivels dilemma, waarbij het gaat om kiezen tussen heug en meug, met de subjectieve gunfactor als potentiële bijl op het publieke hakblok. Concreet voorbeeld: de vader en tevens trainer van Sanne Wevers, Nederlands eerste en tot nu toe enige turnster die (in 2016) op een individuele discipline Olympisch goud won, werd verdacht van ernstig wangedrag in diverse varianten (schelden, schreeuwen, slaan, schoppen). Hij laste iedere training een als vernederend ervaren weegmoment in en was negatief-kritisch op het gewicht van de turnsters, waarvan hij later zei ‘spijt van te hebben’. Het schreeuwen lag volgens hem aan de omvang van de sporthal, maar alle andere aantijgingen ontkende hij categorisch. Vincent Wevers werd na een krakkemikkig onderzoek in hoger beroep vrijgesproken en mag nu samen met zijn dochter weer voor goud gaan in Parijs. Als dat lukt, dan zou dat wel een verhaal zijn, maar ik geloof niet dat Van den Hoogenband dat bedoelt.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.