Egografieën
Als we de zelfgeschreven afscheidsbrieven van alle tweeëndertig (!) vertrekkende Tweede Kamer-leden mogen geloven, dan wordt Nederland na 22 november een dorre akker waar het slecht oogsten is omdat al het beschikbare gewas zichzelf heeft weggemaaid. Al lezende krijgen we steeds sterker de indruk dat we in een speciale bijlage aan het bladeren zijn met necrologieën die de redactie klaar had liggen voor het geval dat, maar onder het motto ‘Van de doden niets dan goeds’ helaas iets te voorbarig heeft gepubliceerd. Het is een en al zelfverheerlijking dat de noodklok luidt, een verkapte sollicitatie naar de status van eeuwige roem, waarbij vooral Sjoerd Sjoerdsma van D66 zich wel heel bijzonder tevreden toont met de excellente kwaliteiten van zijn partij in het algemeen en hemzelf in het bijzonder. Ik zal hier niet letterlijk uit zijn Trump-achtige egografie van Noord-Koreaanse megalomanie citeren, dat zou in deze context te veel eer zijn, maar neemt u van mij maar aan dat onze toch al zo kwetsbare democratie naar de bescheiden mening van Sjoerd Sjoerdsma met het pijnlijke vertrek van Sjoerd Sjoerdsma een gevoelige aderlating zal ondergaan, waarbij het nog maar zeer de vraag is of we die daverende teleurstelling ooit weer enigszins te boven zullen komen dan wel zonder de spoedeisende aanvraag voor een indringend intakegesprek bij de geestelijke zorghulpverlening achter ons kunnen laten.
Behalve hij zijn er dus nóg eenendertig Kamerleden die hun zetel vrijwillig opgeven, onder wie zes van D66 en vijf van het CDA, van wie je dus evengoed zou kunnen vermoeden dat ze de electorale bui al zagen hangen en bijtijds de informatiebrochure over de diverse wachtgeldregelingen geraadpleegd hebben. Behalve bovenmatig veel trots op hun superieure bijdragen aan een ‘betere wereld’ klinkt er hier en daar toch ook een voorzichtig punt van kritiek door. Zo vergelijkt het scheidend GroenLinks-Kamerlid Corinne Ellemeet (‘Ik wil straks even op adem komen en tijd en aandacht hebben voor mijn familie’) de parlementaire corvee met ‘het lopen van een driedubbele marathon’ en spreekt ze haar zorg uit over ‘het gure klimaat waarin politici moeten opereren’. Aldus de adellijke mevrouw die zich hardop afvroeg ‘of je zeventigplussers nog wel een nieuwe hartklep, een kunstheup of een dure kankerbehandeling moet geven’. Tja, en dan vindt ze het gek dat daar gure reacties op komen, en niet alleen van mensen die wél de luxe ervaren om even op adem te komen en tijd en aandacht voor hun familie te hebben.
Nee, dan Rudmer Heerema van de VVD. Dat is er meer één van de afdeling ‘voor al uw feesten en partijen’ hoewel hij het zelf liever als volgt omschrijft: ‘Ik ben heel dankbaar dat ik acht jaar lang de woordvoerder Sport van de VVD mocht zijn.’ Ja, thank you the coocook, zou Louis van Gaal zeggen. Meneer heeft al die jaren op de meest schaamteloze wijze ruimschoots misbruik gemaakt van de hem toebedeelde voorkeurspositie door bij zo ongeveer elk internationaal sportevenement van enige importantie met zijn kokkerd vooraan te zitten en de catering uiteraard ook niet ongemoeid te laten. EK-voetbal, EK-atletiek, WK-volleybal, WK-hockey, Roland Garros, KLM Open, Grand Prix Zandvoort: Heerema was van de partij, weliswaar gratis, maar natuurlijk niet voor niks, want zo liet hij met droge ogen noteren: ‘Ik gebruik deze contacten om met de organisatie van gedachten te wisselen over hoe het daar gaat en waar ze tegen aan lopen, zodat ik dit kan gebruiken bij mijn standpuntbepalingen’ waarbij hij de ontvangen toegangskaarten rangschikt onder de rubriek ‘werkbezoeken’. Je moet maar durven: op kosten van de samenleving die je geacht wordt namens je Volkspartij voor Vrijheid en Democratie te vertegenwoordigen een beetje de ballen uit je broek netwerken en dan thuis heel vroom prevelen dat je naar de zaak bent geweest. Maar we zijn godverdomme nog`lang niet van ‘m af, want na de verkiezingen wil Heerema ‘weer in en voor de sportsector aan de slag’, schrijft hij. ‘Op welke plek dat zal zijn, daar ga ik de komende maanden over nadenken.’ Als nadenken een tienkamp was, en teveel tijd een onderdeel van de wedstrijd, dan werd Rudmer Heerema met vlag en wimpel Olympisch kampioen, en was de VVD een wereldpartij. We mogen de almachtige sportgoden op onze blote knieën danken dat het allebei niet waar is.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.