Tussenjaar
Alexia, de tweede dochter van Willem-Alexander en Máxima, is herkenbaar aan de arrogante oogopslag van het verwende nest dat het zelf allemaal buitengewoon belangwekkend vindt wat ze doet en wat ze zegt. Pas geleden werd ze achttien en was ze klaar met haar studie aan het United World College of the Atlantic in Wales. Tijdens het zogenaamde spontaangesprekje na de jaarlijkse poppenkast voor de inteeltcamera’s van de marionettenmedia maakte ze bekend dat ze kiest voor een tussenjaar. Een tussenjaar, toe maar. Wat we ons daarbij moeten voorstellen? Nou, gewoon: ‘Beetje reizen, beetje werken’. Wat zei ze daar nou? Hoorden we dat goed? Wèrken? Reizen, ja, dat kunnen ze als de besten, daarover zometeen meer, maar werken? Dat hebben de Oranjes nog nooit gedaan. Of hebt u zich al die jaren laten afleiden door het woord ‘werk’-bezoek? Volgens ingewijden zijn dat dermate geregisseerde ontmoetingen, waaruit bovendien elke spontaniteit dusdanig deskundig wegbeveiligd is, dat niemand aan zijn gewone werk toe komt en de koning vooral hinderlijk in de weg loopt wat iedereen ziet, behalve hij. En op de ceremoniële snoepreizen naar de buitenlandse suikerpotten is hij uitsluitend een commercieel uithangbord, inhoudelijk heeft hij aan aard noch doel van een handelsmissie iets toe te voegen – wat gelet op het schamele volume van zijn intellectuele bagage misschien maar beter is ook.
In de agenda van ons koningspaar worden jaarlijks zo’n vijftien weken vrijgehouden voor vakantie. Gedurende bijna een derde van het jaar is er in Huis ten Bosch weinig tot geen sprake van vliegschaamte dan wel kerosineschroom en laten ze zich in hun riante compounds schaamteloos gerieven door de dwangarbeiders uit het afvoerputje van de toeristentirannie. Net zoals hun voorvaderen eeuwen geleden hebben gedaan, toen ze in de gouden tijden van de knechtingsindustrie miljarden hebben verdiend aan de slavernij in onze overzeese gebiedsdelen. Niet dat ze er veel van geleerd hebben, overigens. Wat dat betreft was het tekenend, en tenenkrommend bovendien, dat onze koning bij het uitspreken van zijn ijdele verontschuldigingen daarvoor (excuses zijn gratis, beloftes kosten geld) heel koloniaal gebruik maakte van een paraplu die door een gekleurde mevrouw boven hem werd vastgehouden.
Hun dochter is in alle opzichten een echte Oranje: werken is voor de dommen en hoewel ze bij de verdeling van de verstandelijke vemogens niet vooraan hebben gestaan, hebben ze dat uitstekend in de vorstelijke smiezen. Zelfs als ze gaan jagen in hun voor gewone onderdanen ontoegankelijke reservaat op de Veluwe laten ze de zwijnen voor zich werken: die arme beesten zijn dermate vetgemest dat ze zich uit pure wanhoop voor de loop van het geweer gooien om maar uit hun lijden verlost te worden. In hofkringen heet zulks een ‘Zorreguietaatje’, ook wel ‘Argentijntje’ genoemd, naar de beruchte foltermethoden van het Videla-regime. ‘Beetje reizen, beetje werken’. Dat zijn voor normale kinderen van achttien jaar onbereikbare idealen, maar voor een zichzelf hopeloos overschattend freulevrouwtje is het kennelijk de gewoonste zaak van de wereld. Beetje dit, beetje dat. Tralala, tralali. En wat zei ze er nog meer bij? Oh ja: ‘Even terug naar mezelf.’ Tuurlijk. Je bent dus achttien jaar, hebt alles wat je hartje begeert en als je even met je vingers knipt vliegen de gebraden hanen in rotten van tien rechtstreeks je gehemelte in, maar madame wil ‘even terug naar zichzelf’. Het is de holle echo van een immense leegheid, met de diepgang van een snorkel en de verbeelding van een duikbril. Had ik al gezegd dat ze de onprettige arrogantie van haar Nederlandse oma heeft? Vinden we het gek dat steeds meer verstandige mensen steeds meer republikeinse sympathieën omarmen? En het zegt toch genoeg dat ‘toypoedel’ Mambo tijdens de fotosessie de show stal? Een hondje dat de meeste aandacht trekt. Zelfs daar zijn ze nog te lui voor. Kunnen we als mondige burgers ook een tussenjaar van de monarchie krijgen?
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.