Omstandigheden
Het moest nog acht uur worden, maar op Radio 1 ging het over mosselen die voor het genot van onze consumptie levend gekookt worden. Er kwam een heuse kokkelloog aan het woord die de luisteraar probeerde gerust te stellen door te sussen dat proeven hadden aangetoond dat de beestjes weliswaar ‘reageren op ongunstige omstandigheden’ maar er verder geen aantoonbare nadelen van ondervinden, behalve dat ze dus levend gekookt worden en het dientengevolge redelijkerwijs niet kunnen navertellen. Hoe ze zouden reageren als ze dat wel zouden kunnen, en hoe ongunstig ze die omstandigheden ervaren hadden, zei hij er niet bij, en dat viel gelet op de fatale afloop wellicht nog te billijken, maar het kan qua eufemistisch krompraten altijd nog gruwelijker. Zo vertelde een ambtenaar van justitie dat de 56-jarige veelpleger die in Den Haag een medewerkster van Albert Heijn onverhoeds doodstak een strafblad had van hier tot Tokio, oh nee, wacht, dat zeg ik toch echt helemaal verkeerd, nee: hij had ‘documentatie opgebouwd’. Voor degenen die meeschrijven: do-cu-men-ta-tie op-ge-bouwd.
Je bent dus gediplomeerd pennenlikker bij een van alle kanten falende organisatie, die in het Marengo-proces drie doden op zijn geweten heeft, een makkelijk doelwit als Richard de Mos het leven zuur maakt en eindelijk van een ridicule crimiclown als Ferdinand Grapperhaus verlost is, en je komt bij de kwalificatie van een levensgevaarlijke crimineel die je door je eigen grenzeloze lamlendigheid een onschuldig slachtoffer hebt laten maken niet verder dan een zelden vertoonde mispeer van zaaddodende puddingbuksmunitie: de man heeft ‘documentatie opgebouwd’. Gelukkig zijn er ook nog instanties die iets te vertellen hebben, maar er niet omheen praten. Een voorbeeld daarvan is de internationale kinderrechtenorganisatie KidsRights, die oordeelt dat Nederland ‘niet de benodigde zorg of bescherming aan een grote groep kwetsbare kinderen’ biedt en daarmee ‘fundamentele kinderrechten’ schendt. Op de wereldranglijst van KidsRights zijn we gedaald van een mooie plek vier naar een bedenkelijke positie ergens onderaan in het rechterrijtje, gevaarlijk dicht bij helse oorden als Afghanistan, Tsjaad en Zuid-Soedan. Vooral onder de categorie asielzoekers zijn jeugdigen letterlijk en figuurlijk het kind van de rekening en het slachtoffer van jarenlang wanbeleid, met een dikke vinger naar recht en rechtvaardigheid.
Het zijn niet de minsten die ons met de neus op deze feiten drukken: de crisisopvang voor minderjarige asielzoekers is mensonwaardig, stellen de Nationale Ombudsman en de Kinderombudsman in een gezamenlijk rapport, erger nog: ‘Er gaat helemaal niets goed’. Het meest funest zijn de ‘veelvuldige overplaatsingen’ waardoor kinderen geen nieuwe relaties kunnen aangaan met bijvoorbeeld een juf, voor stabiliteit en veiligheid – áls er al onderwijs is, want daar ontbreekt het ook vaak aan, om over zinvolle dagbesteding nog maar te zwijgen. Er is één zekerheid: er is vast wel iemand die wil onderzoeken hoe die kinderen ‘reageren op ongunstige omstandigheden’ zonder een poot uit te steken om er ook maar iets aan of mee te doen, want dat was de opdracht niet. Op dat gebied hebben we namelijk ruim voldoende ‘documentatie opgebouwd’. We documenteren ons vele slagen in de rondte, om er vervolgens in deftige task forces met indrukwekkende namen eindeloos naar te staren. En dan? Dan niks. We laten ons als willoze weekdieren in ons eigen sop gaarkoken. En intussen worden we geregeerd door kinderhatende bureaucraten, of door bureaucratische kinderhaters. Ik zou niet weten wat erger is.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.