LGBTQIAP+
Net zoals er veel Limburgers zijn die met Carnaval hun provincie ontvluchten, moet je ook de Amsterdammers niet de kost willen geven die tijdens de Canal Pride niet thuis geven. Wat ooit begon als een onschuldig grachtentochtje voor de homo-emancipatie heeft zich ontwikkeld tot een uitgeklede versie van Sail Amsterdam met als voornaamste (un)dress code een regenboogkleurige veter in de bibs. Geen misverstand: wie zich wil uitdossen om door een stringetje te halen, omdat hij of zij een boodschap denkt uit te dragen door aldus getooid op een boot te staan hupsen, be my guest, en vat vooral geen kou. Bovendien lijkt het me voor je eigen gemoedsrust en voor die van de omstanders in het algemeen en de reaguurders in het bijzonder beter om een feestje te vieren dan om auto’s in brand te steken, tractors op de snelweg te parkeren en/of jezelf aan het asfalt vast te plakken. Men kan zich in fysiek opzicht immers een comfortabeler confrontatie voorstellen dan op je flikker te krijgen met de genderneutrale douchekop van zo’n sproeiend waterkanon op je blote toges.
Wat me evenwel opvalt in de doelstelling van de organisatie is de transitie (pas daar nou mee op, Bonder!) van die ene doelgroep naar zo ongeveer de hele grote boze buitenwereld. Of, zoals ze het zelf op hun website omschrijven: ‘Queer Amsterdam staat voor het versterken van de positie van álle mensen die zich identificeren als LGBTQIAP+’. Het zijn acht letters, maar waar ze allemaal voor staan? U bekijkt het maar, ik ga het echt niet uitzoeken. Let u evenwel vooral op dat plusje, want dat zegt veel, zo niet alles. Er komt nog veel meer aan. Het woord ‘homo’ is al heel lang taboe en ook het begrip ‘gay’ komt op de website van Queer Amsterdam niet meer voor. Het draait allemaal om het q-woord in relatie met de bovengenoemde letterreeks die steeds langer wordt en zo langzamerhand het halve alfabet omvat. (Gelet op het nogal confronterende karakter van de vaderlandse samenwerkingscultuur is nu het wachten op de groeperingen die gaan steigeren omdat hun voorletters niet genoemd worden. Daarna komen de cijfers. De uitroeptekens zijn als laatste aan de beurt.)
Wat allemaal niet wegneemt dat discriminatie van homo’s natuurlijk niet kan. En daarbij helpt het als rolmodellen de kans krijgen om hun voorbeeldfunctie uit te buiten, zeker in een wereld waar conservatieve rotzakken, fossiele griezels en religieuze mafkezen verontrustend veel te zeggen hebben. Zo wilde een verslaggever van de BBC op de persconferentie van het Marokkaanse WK-vrouwenteam weten of het team ook gay speelsters telt, wat in dat land strafbaar is, waarop een bobo van de FIFA (u weet wel: van die aardige meneer Infantino) de stekker er uit trok. En hoewel je je kunt afvragen wat de nieuwswaarde van zo’n vraag is, het kan ook anders: de Turkse volleybalsters wonnen onlangs de finale om de Nations League tegen China, met een hoofdrol voor de lesbische sterspeelster Ebrar Karakurt. Zij kreeg twee jaar geleden een kolkend riool van homofobische drek over zich heen nadat ze een foto van haar met haar vriendin op Instagram had gezet. Haar wraak was zoet en ongekend poëtisch: vanwege de historische gouden medaille deelde ze behalve feestelijke video’s ook een superieure boodschap met haar achterlijke criticasters. ‘De sieraden om mijn nek zijn gemaakt van de schande van degenen die mij veroordeelden’, schreef ze op Twitter. Kijk, zo kan het dus ook: soeverein, welbespraakt en edelmoedig. En toch: het zijn mooie woorden, daar niet van, maar Karakurt kan in Istanbul nog steeds niet normaal met haar vriendin hand in hand over straat. Trouwens, als ik haar was zou ik het in Amsterdam ook niet proberen. En nee, ook niet met Carnaval.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.