Gezagscrisis
Hoezo was het niet chique om telefoonnummers van politici openbaar te maken? Maar wacht even: het zijn toch vólksvertegenwoordigers, met de nadruk op volks? Bovendien kun je de vraag ook andersom stellen. Hoe chique is het om tienduizenden gezinnen tot de bedelstaf te knevelen door fiscaal racisme in het toeslagenschandaal? Hoe chique is het om Groningers op schaamteloze wijze jarenlang aan het lijntje te houden als ze hun huis proberen te redden? Hoe chique is het om talloze kinderen in de jeugdzorg als oud vuil te behandelen en hun toekomst te verzieken? Hoe chique is het om Artsen Zonder Grenzen en het Rode Kruis over de vloer te krijgen omdat mensenrechten in asielzoekerscentra geschonden worden, in Nederland, dat gave land van Mark Rutte? Onze minister-president noemde de actie van de boeren zelfs ‘pure intimidatie’ en als er nou iemand is die zulke grote woorden niet in de mond zou mogen nemen, dan is hij het wel. Of is liegen, bedriegen en ergens geen actieve herinnering aan hebben wel chique, en géén vorm van ‘pure intimidatie’?
Alle boehoe en huilie huilie van al die Kamerleden passen perfect in het treurige beeld van de enorme gezagscrisis die van dit land een bestuurskundig pretpark heeft gemaakt. We zouden het net zo goed De Efteling NL kunnen noemen, een bureaucratisch spiegelpaleis, een Walibi van willekeur en een Plopsaland van winderige procedures, wazige protocollen en wollige processen. De Bedriegertjes, ook goed. Het lijkt zelfs wel of heel koersbepalend Nederland in een diepe navigatiecrisis verkeert. Niet alleen populaire kijkcijferkanonnen als Matthijs van Nieuwkerk, Tom Egbers en Jack van Gelder zijn na onthutsende onthullingen van hun doorgaans vooral eigenhandig in elkaar getimmerde voetstuk gevallen. Ook binnen een respectabel orgaan als het College voor de Rechten van de Mens ligt men rollebollend op straat omdat voorzitter Jacobine van Geel veel besluiten in haar eentje zou nemen en zich nauwelijks zou inspannen voor meer diversiteit en inclusie binnen het instituut. Wat me hierbij vooral opvalt is dat het vier vrouwen zijn, onder wie een moslima, die hun functie beschikbaar stellen – waarmee ik verder overigens vooral niets ten nadele wil suggereren over het kennelijk niet te onderschatten belang van diversiteit en inclusie.
En als er nou iemand was die van het zijn gezag moest hebben – op de middelbare school hadden we het over docenten die geen orde konden houden – dan was het wel de (inmiddels ex) onderwijsminister Dennis Wiersma. De man had in zijn eentje maar liefst negentien (!) PR-adviseurs, van wie er naar verluidt niet één op de hoogte was van het feit dat hij had besloten af te treden. Dit rechtvaardigt mijns inziens de vraag of het niet verstandiger was geweest dat bijvoorbeeld achttien van die negentien qua salaris hooggeschaalde functionarissen zich misschien beter met de behartiging van onderwijsgelateerde onderwerpen hadden kunnen bezighouden. Me dunkt dat de problemen in die sector helaas vele malen talrijker en complexer zijn dan het labiele karakter van een capabele bewindspersoon die af en toe uit zijn slof schoot en vanwege zijn voortvarende aanpak door zijn vadsige ambtenaren op vakkundige wijze is kaltgestellt. Dat was wel even een ander afscheid dan dat van Renske Leijten, die met een staande ovatie van de publieke tribune uit de Tweede Kamer vertrok. Het applaus van haar collega’s daarentegen, geen echte volksvertegenwoordigers met uitzondering van Pieter Omtzigt en Farid Azarkan, was geen uiting van dankbaarheid, bewondering en/of waardering. Het was een collectieve schuldbekentenis van terechte schaamte voor hun grenzeloze lafheid.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.