Pijnprikkels
Op 1 juni vorig jaar verdween de 9-jarige Gino tijdens een partijtje voetballen in Kerkrade. Enkele dagen later werd zijn lichaam gevonden in Geleen. De 22-jarige Donny M. bekende de jongen ontvoerd, misbruikt en vermoord te hebben. Wat mij persoonlijk in die dagen serieus last heeft bezorgd, was de mededeling van zijn zus: ‘Gino is bang in het donker’. Wat moet dat menneke een gruwelijke angst hebben gehad, niet te beschrijven en ik ga dan ook geen enkele poging daartoe ondernemen. Het is voor zijn familie een schrale troost, maar uit een onderzoek van Toezicht Sociaal Domein, een overkoepelend orgaan van veertien (!) verschillende organisaties, blijkt onder meer dat er door al deze partijen in de zorg voor Donny M. niet goed is samengewerkt voordat hij zich aan Gino vergreep. Een woordvoerder verklaarde met droge ogen ‘dat ze het verdriet en het leed niet ongedaan kunnen maken’ maar dat ze (jawel) ‘de verbeterpunten uit het rapport ter harte zullen nemen’.
Het bekende verhaal van de put en het kalf, waarbij het strafblad van de dader (twee kinderen in 2017 mishandeld en één van hen misbruikt) weliswaar ‘goed is opgepakt’ maar daarbij ‘onvoldoende is gekeken naar de samenhang van die gebeurtenissen en de ontwikkeling daarin’. Het goede nieuws is dat alle betrokkenen ervan overtuigd zijn dat er voldoende (hou u vast) ‘leerpunten’ zijn. Leerpunten. Je hebt dus zojuist met (ik schat het laag in) een stuk of vijftig onbespoten sociosofties namens veertien verschillende peperdure geldbomen een totaal faalfiasco afgeleverd, en je komt niet verder dan een dempend vangnetbegrip uit het maskerende hangmatjargon van de zalvende rubbertegelsindustrie. Leerpunten. Maar het kan altijd nog gruwelijker. Pijnprikkels, wist u wat dat zijn? Nee, ik ook niet. We moeten ervoor naar Brabant, die gezellige provincie boven Limburg, waar de nachten lang zijn, maar niet alleen het rundvee en de varkens een schijtleven hebben.
Ook in de horror van de jeugdhulpverlening gaat het niet over koetjes en kalfjes. De dag nadat een pleegkind aan een vertrouwenspersoon opbiecht dat hij in zijn pleeggezin wekelijks geschopt en geslagen wordt, halen zijn voogden hem daar weg. Hoewel de pleegzorgorganisatie op de hoogte is van het huiselijk geweld, krijgt het pleeggezin nog een kans. Na de uithuisplaatsing komen niet de pleegouders, maar de voogden in het beklaagdenbankje terecht. Zij lezen tot hun verbijstering dat in de ambtelijke rapporten de woorden ‘schoppen en slaan’ zijn vervangen door ‘het toedienen van pijnprikkels’ wat toch al een stuk therapeutischer klinkt, sociaal-ethisch verantwoorder ook. Terwijl de afzenders van deze kinderschennende eufemismeporno in werkelijkheid dezelfde soort Eichmannetjes zijn die namens de fiscus bepaalde groepen ontvangers van kindertoeslagen op basis van racisme algoritmisch discrimineerden en daarmee hun leven en dat van hun kinderen verwoestten. Je zou ze godverdomme allemaal bij wijze van leerpunten een paar stevige pijnprikkels toewensen. Ik ken wel iemand die ze wil toedienen. Met liefde.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.