Europaradijs
Sophie in ‘t Veld, sinds 2004 Europarlementariër sinds D66, had maar liefst 1.781 woorden nodig om haar mede-sekteleden per brief te informeren over haar overstap naar Volt. Als voornaamste redenen gaf ze aan dat ‘Europa’ volgens haar in de partij ‘te veel bijzaak is geworden’ en dat de FC Kaag United ook niet goed weet om te gaan met meldingen van ongewenst gedrag. Voordat u zich nu zorgen gaat maken over de financiële gevolgen inzake de transfer van deze ervaren politica met haar enorme commitment voor het milieu: in haar eigen kasklimaat is het prima toeven dankzij uiterst comfortabele voorzieningen zoals een riante wachtgeldregeling en dito pensioenvoorziening, aangevuld met bijna twintig jaar tekenen bij het kruisje voor een presentiegeld à raison van 338 euro per dag. Je kunt je afvragen wat ze bij een jonge, frisse partij als Volt aanmoeten met deze afgetankte ritselprofessional, die (over ongewenst gedrag gesproken) een paar jaar geleden nog het middelpunt was van een schandaal vanwege een vergoeding van enkele tienduizenden (!) euro’s voor niet-gemaakte hotelovernachtingen in haar woonplaats Brussel.
Ach ja, Europa. Ooit was het een particuliere speeltuin voor politieke flierefluiters zoals Cornelis Berkhouwer van de VVD, die vooral bekend werd van de reclame ‘Ik drink melk, u ook?’ waarvoor hij naar verluidt in royale hoeveelheden literflessen van zijn favoriete jenevermerk werd uitbetaald. Die tijden zijn voorbij, het Europa waar het achter de schermen allemaal gebeurt is het exclusieve werkterrein van briljante technocraten en ambitieuze topambtenaren zoals de Nederlander Gert Jan Koopman, die onlangs is benoemd tot directeur-generaal en intern bekend staat als een ‘geniale gek’ die met standaard oplossingen of obligate ideeën geen genoegen neemt. Of zoals hij het zelf omschrijft: ‘Ik geef toe dat ik een intellectuele kick ervaar als ik een oplossing bedenk. Maar ik ben ook gewoon een ouderwetse ambtenaar die ervan geniet om de samenleving een beetje beter te maken.’ Niet alleen zijn eigen samenleving, overigens, ook die van hemzelf en van zijn familie. En niet een klein beetje beter, maar een heleboel veel beter.
Dat laatste blijkt wel uit de publicatie van Politico.eu, dat Koopman en zijn familie de eigenaar zijn van een luxe hotel op Bali. Hoewel het hier lijkt te gaan om een nevenfunctie die bij zijn werkgever, de Europese Unie, moet zijn aangemeld, stelt men in Brussel dat dit niet hoeft omdat er niets aan de hand is: ‘Eigenaar zijn wordt niet beschouwd als een externe activiteit - omdat het niet impliceert dat je ’iets’ doet in de zin van het investeren van een hoeveelheid tijd die van invloed kan zijn op de uitvoering van taken op het werk.’ Oftewel: als je er maar creatief genoeg mee omgaat kun je doen wat je wilt, ook als dat eigenlijk helemaal niet mag. We komen er toch wel mee weg, gewoon een kwestie van met gepaste bluf verbaal voldoende prikkeldraad uitrollen en deze vestingruimte omheinen met pilaren. Het is deze gekmakende ons-gunt-ons-mentaliteit die de kansloze kiezers steeds meer het woedende gevoel geeft dat ‘ze’ maar wat doen, die deftige dames en heren daar in Brussel – en in Straatsburg, niet te vergeten, waarheen het hele kostenverslindende circus eens per maand verhuist. Trouwens, over kosten gesproken, natuurlijk bent u vooral benieuwd naar wat de familie Koopman te bieden heeft in hun paradijselijke resortje op Bali. Klik hier en u komt op de website. U zult dan zelf ontdekken dat de kosten voor een kamer 209 US dollar per nacht per persoon bedragen. Dat zou iemand eens aan Sophie in ‘t Veld moeten vertellen. Die lacht zich helemaal kapot om zulke pauperprijzen. Voor haar begint de teller pas te tikken bij 338 euro per dag, en dat vijf keer per week. Europa, voor al uw corrupte zakkenvullers.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.