Veiligheid
Het is woensdag 18 september 2019. Die ochtend is Derk Wiersum, advocaat van de kroongetuige in het proces tegen Ridouan Taghi, voor zijn woning in Amsterdam doodgeschoten, nadat anderhalf jaar eerder een van zijn cliënten, de broer van de kroongetuige, ook al is geliquideerd. Ferd Grapperhaus, namens het CDA vermomd als minister van Justitie, verschijnt ‘overmand door woede en verdriet’ voor de camera’s van de actualiteitenrubrieken, perst de lippen nog eens stevig op elkaar en kondigt vervolgens met een verbeten trek op zijn allerstrakste gezicht ‘keiharde actie’ aan om de drugsmafia terug te dringen. Ruim anderhalf jaar later, op donderdag 15 juli 2021, sterft Peter R. de Vries in het ziekenhuis aan de gevolgen van de aanslag op hem in het centrum van Amsterdam. Zijn dood heeft premier Rutte ‘diep, heel diep’ geraakt, sterker nog: ‘Heel Nederland is diep geraakt.’ Ja, ook de koning en de koningin, die vanuit een van hun vele paleizen de volgende boodschap voor het volk hadden: ‘Journalisten moeten onbedreigd en vrij hun belangrijke werk kunnen doen. Wij voelen ons verbonden met iedereen die zich inzet voor de vrije pers in onze rechtsstaat.’ Amen.
Vrije pers. Onze rechtsstaat. Het zijn grote woorden voor een koningshuis dat bloeddorstige dictators als onschuldige adders aan de hermelijnen borst heeft gekoesterd. En verder zijn het de bekende instant reacties van hansworsten, humdrums en hofnarren. Uiterst voorspelbaar en volstrekt inwisselbaar met welke dode dan ook. Want dat is het macabere van al deze hysterische heisa: het gaat hier om mensenlevens die door de overheid willens en wetens op het spel zijn gezet. Uit alles blijkt namelijk dat hun beveiliging, althans wat daarvoor door moest gaan, aan alle kanten rammelde en kraakte. Er werd gewerkt met een systeem dat is ingericht na de moord op Pim Fortuyn. Huh? Even voor de jeugdige lezers onder ons: Pim Fortuyn was een populaire politicus, die in 2002, twee dagen voor de verkiezingen die hij met overmacht zou winnen, werd vermoord door een aanhanger van de BBB, oh nee, wacht: nu haal ik dingen door elkaar – wat in Den Haag overigens wel vaker gebeurt. Hoe dan ook: alle afdelingen binnen deze overjarige en sterk verouderde methode werkten langs elkaar heen of – erger nog – elkaar tegen. En, zoals dat altijd gaat in Nederland, een bureaucratisch eldorado voor uitbundig delibererende task forces: de rondvraag is het allerbelangrijkste agendapunt van de notulen, in plaats van aandacht voor het actielijstje.
Intussen hebben we al een tijdje een nieuwe minister op het bekritiseerde departement. Dylan Yesilgöz is een stoere vechtkip, die na het incident bij Feyenoord-Ajax in De Kuip kloekmoedig kakelend haar ei legt: ‘Wat een dieptepunt. Wat een schande. Als je een speler belaagt of bekogelt ben je geen supporter, maar een enorme hufter die gestraft moet worden.’ Dat gaat over voetbal en bij ons thuis heet dat makkelijk scoren. Maar als het om (drie!) mensenlevens gaat is ze ineens weer de slaafse opvolger van die rare advocaat. Ze maakt weliswaar haar welgemeende excuses aan de nabestaanden (‘Ik betreur ten diepste dat deze fouten zijn gemaakt’). Van de enig juiste conclusie – aftreden – wil ze echter niet weten omdat – zo zei ze met een volstrekt misplaatst en net iets te triomfantelijk lachje bij Buitenhof – ‘de journalisten dat belangrijk vinden’. Nee moeder de gans, het zijn niet alleen de journalisten die dat belangrijk vinden, u vertelt sprookjes. Elk weldenkend mens zou in elk ander beschaafd land als verantwoordelijk minister na drie (!) doden zijn of haar ontslag aangeboden hebben. Ze zou niet misstaan hebben in het rijtje koddebeiers, gardevils en bromsnorren die sinds 2015 onder Mark Rutte namens de VVD van justitie een puinhoop gemaakt hebben en terecht opgestapt zijn: Ivo Opstelten, Fred Teeven, Ard van der Scheur. De firma Kneus, Kruk & Klungel, voor al uw knoeiwerk. Een ding is zeker: de V in de VVD staat niet voor onze veiligheid.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.