Brief
Stel u voor: bondscoach Ronald Koeman schrijft na de eerste twee horrorwedstrijden onder zijn bewind een brief aan de Nederlandse voetballiefhebbers, waarin hij beterschap belooft en zegt geleerd te hebben van de gemaakte fouten. Valentijn Driessen en Johan Derksen zouden zich helemaal bescheuren en geen spaan van hem heel laten. Of neem een beruchte bankrover als Ralph Hamers, die na zijn deconfiture bij UBS in een brief aan de aandeelhouders spijt betuigt over zijn bewezen betrokkenheid bij de witwasaffaires van de ING en de schimmige deals rondom zijn miljoenensalaris. Dat zou zelfs Harry Mens raar gevonden hebben. En toch is dat precies wat Mark Rutte ons na orkaan Caroline van 15 maart toezegt: een brief. Ja, we hebben u gehoord en nee, we gaan het allemaal anders doen, beter ook. Ach, zullen de kiezers in dat gave landje zeggen: nu kan het dus wel, nu die mooie meneer met zijn grote woorden en die gulle lach zich zorgen maakt om zijn eigen politieke hachje, dat ineens aan een zijden draadje is komen te hangen. Dat is namelijk het enige dat voor hem echt belangrijk is; het welzijn van de natie en het noodlot van de minder bedeelden zullen ‘m jeuken. En dan kan ik hier wel weer heel bijdehand aankomen met een scherpzinnige diepte-analyse over ‘s mans gebrekkige geheugen, gehandicapte geweten en geniepige gelieg, maar ik laat verder het woord aan Maarten van Rossem. Oké, de man is een hopeloze talkshowgast die niemand laat uitpraten en overal doorheen kletst, maar als hij zich tot schrijven beperkt komt er doorgaans veel zinnigs uit. Vooral als je bedenkt dat onderstaande teksten vrijwel exact een jaar vóór de recente verkiezingen door hem aan het papier zijn toevertrouwd, is het bijna griezelig hoe hij zijn gelijk krijgt. Pim Fortuyn schreef over de puinhopen van tien jaar paars, dit is kort samengevat de ellende van twaalf jaar Mark Rutte (en laat die brief maar zitten).
Kom d’r maar in, Maarten:
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.