Ankie
Tot mijn grote genoegen las ik dat Ankie Broekers-Knol door de BBB is gevraagd om als ‘verkenner’ op te treden bij de coalitie van Gedeputeerde Staten in de provincie Noord-Holland. Na haar gedempte aftocht uit de landelijke politiek waren we allemaal toch even bevreesd dat we nooit meer iets van deze bevlogen parelprinses zouden vernemen en dat ze voorgoed onder het herfstige spinrag van de muisgrijze vergetelheid zou geraken, wat immers eeuwig zonde zou zijn voor een vrouw van een dergelijk markante frappantie en typerende statuur. We zouden er immers niet aan moeten denken dat het toch wat mottige voorzitterschap van de Minerva-reünisten voortaan nog haar enige stoffige platform zou zijn. Het gaat hier namelijk om een unieke species van de archetypische VVD-populatie, met de deftige dictie van Frits Bolkestein, het bestudeerde plebsisme van Hans Wiegel en het weglekkende geheugen van Mark Rutte. Bij haar vergeleken zijn bloedgroepenzusters als Annemarie Jorritsma, Neelie Kroes en Edith Schippers afgekeurde wipkippen uit de Vinex-catalogus.
Ankie Broekers-Knol, opgetrokken uit steunkousen, dixieland en bitterballen, de etiquettaire marieplissé uit de boeken van Joop ter Heul en Amy Groskamp-ten Have, was in haar hoedanigheid van staatssecretaris op justitie een wandelend bedrijfsongeval met een meanderend dossier van grote en kleine rampen als kielzog en kerfstok, veelal veroorzaakt door haarzelf, haar karakteristieke blunderdrang in de parlementaire omgangsvormen en haar eclatante kennismangel op vrijwel elk beleidsterrein. Haar ambtenaren vergeleken haar niet geheel ten onrechte met een fluisterfiets: op zich weliswaar redelijk onschuldig, maar zonder bel en rem levensgevaarlijk, om over het gebrek aan zijwieltjes en een deugdelijke reflector nog maar te zwijgen. Haar verweer op het schavotje van onbenul, ongemak en onkunde bestond doorgaans uit een hardnekkig gestamel in een aandoenlijke cocktail van schuldbewuste scheeftaal en nietszeggende faalpraat, in nog net verstaanbaar Koeterwaals. Onder de tolken voor het NOS Journaal schijnt een schema met haar publieke optredens in de Tweede Kamer gecirculeerd te hebben, zodat zij ruimschoots bijtijds een plausibel excuus voor hun gewenste afwezigheid konden formuleren.
Deze vrouw, dit zwabberende stevenbeeld van zwalkend koersverlies, schemerige hersenmist en moedwillige dwaalzucht, gaat de BBB voor in de Noord-Hollandse polderjungle van handjeklap, verstoppertje en kiekeboe, de drie favoriete tijdverdrijven van ambitieuze politici en zij die daarvoor willen doorgaan. Ik verheug me zeer op een explosieve tombola van Fortuyneske kermiskolder, met authentieke recidives van hilarische dwaallichten als Winny de Jong, Ferry Hoogendijk, Mat Herben, Rita Verdonk en Hilbrand Nawijn. Misschien zit er zelfs wel een nieuwe Dion Graus in, wie zal het zeggen. Met Ankie Broekers-Knol als talententester, kwaliteitskiezer en vedettevinder namens de VVD gaan we nog een hoop plezier beleven. Wie zei daar dat politiek niet leuk is?
PS: Hilbrand Nawijn, kennen we ‘m nog?
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.