Fakkels
Ze hadden haar ‘een warme ontvangst’ beloofd en dus werd Sigrid Kaag op haar campagne in Twente welkom geheten door een groep demonstranten met fakkels – sorry, brándende fakkels. Dat laatste is kennelijk essentieel, want iedereen met een beetje autoriteit in Den Haag vond er iets van. Mark Rutte noemde de actie ‘onacceptabel’, Wobke Hoekstra had het over ‘een absolute schande’ en Caroline van der Plas twitterde ‘doe eens normaal’. Even bekroop me nog de voorzichtige illusie dat ze daarmee haar collega’s kapittelde, maar nee: ook de voorvrouw van de BoerBurgerBeweging stond vierkant (wat in haar geval dus ook écht vierkant betekent) achter de veroordeling van het ‘incident’. Geen misverstand: de idioot die bij haar voordeur met een fakkel in de weer was, ging ook wat mij betreft veel te ver en dient daarvoor streng gecorrigeerd te worden. Maar dit was een onschuldige protestactie op openbaar terrein en voor zover we hebben kunnen zien is er niemand ook maar een moment in gevaar geweest. En toch kreeg Sigrid Kaag de volgende avond alle tijd en gelegenheid om er bij Sophietje uitgebreid over uit te huilen. Ik heb uit haar mond twee zinnen voor u genoteerd – dat u dus niet denkt dat ik deze stukjes helemaal zelf verzin; ze schrijven vaak zichzelf.
‘Ik weet niet wat er in die mensen omgaat.’ Dat geloof ik graag. Eerder zei ze, in een gratis NPO-Riefenstahl-coproductie over stemmers op de PVV: ‘Wie zijn toch al die mensen?’ Mevrouw heeft in haar ivoren toren geen idee wat het gemene plebs bezielt, laat staan wat hun wensen zijn. Ze is de hedendaagse versie van Marie Antoinette, de echtgenoot van Lodewijk de Veertiende tijdens de Franse Revolutie. Toen het brood opraakte en het volk serieus honger leed, riep ze: ‘Maar dan eten ze toch taart!’ Ze eindigde in 1793 met haar hoofd onder de guillotine.
‘D66 polariseert niet, D66 agendeert’. Oh, dus dat heet agenderen. Het is dus geen polariseren als ex-NPO-xantippe Shula Rijxman nog geen jaar na haar omstreden inteeltbeloning stopt als D66-wethouder in Amsterdam en vervolgens doodleuk van een comfortabele tweejarige wachtgeldregeling gaat profiteren. Het is dus geen polariseren als D66-Kamerlid Tjeerd de Groot, die in een vorig leven zijn geld verdiende als topman van de Nederlandse Zuivel Organisatie, de boeren consequent afzeikt en stelselmatig treitert (‘veestapel halveren’). Het is dus geen polariseren als zijn collega Sjoerd Sjoerdsema moedwillig het schandelijke gerucht verspreidt dat Johan Remkes te veel zuipt. Het is dus geen polariseren als hij daarin werd gesouffleerd door Daan Boonenkamp, de toenmalige spindoctor van zijn partij, dezelfde gewetenloze gifmenger die intussen als hoofdredacteur van de Tubantia de regionale wegbereider is voor het etterende slijmspoor van D66 in het algemeen en Sigrid Kaag in het bijzonder. Dat heet dus geen polariseren, nee: dat heet agenderen. Nou, dan lust ik er nog wel een. Dat met die fakkels was geen intimidatie, nee: dat was omdat er zelfs geen taart meer was.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.