Veiligheid
Marian Olfers is voor de sportwereld wat Benno Baksteen voor de luchtvaart betekent. Zodra één van beiden in beeld verschijnt, weet je dat er iets heel ergs gebeurd is. Het verschil is alleen dat het bij haar (hoogleraar sport en recht aan de Vrije Universiteit van Amsterdam) om lichamelijke en/of geestelijke nood handelt, terwijl het bij hem (ex-voorzitter van de Nederlandse verkeersvliegers) meteen om een veelvoud van mensenlevens kan gaan. Marian Olfers is de Moeder Theresa van de vaderlandse sportgemeenschap. Er kan geen turnster, zwemster of atlete onheus bejegend, verbaal belaagd dan wel fysiek bedreigd zijn of zij gaat ons op het altaar van een talkshow voor in het avondgebed, met een mooie bibber en precies de goede snik in haar stem. Let wel: ik neem haar en haar functioneren uiterst serieus. Elk incident met iemand die tijdens zijn of haar sportbeoefening op welke wijze dan ook ongepast gedrag ondervindt, verbaal, fysiek en/of seksueel, moet tot op de bodem onderzocht worden en de daders kunnen wat mij betreft niet streng genoeg bestrafd worden.
Waarmee niet gezegd dan wel bewezen wil zijn dat elke vermeende vorm van aangedaan onrecht ook als zodanig ervaren wordt. Zo raakte een van de succesvolste trainers in het internationale dameshockey, bondscoach Alyson Annan van Oranje, na het goud van Tokio in opspraak (én haar baan en reputatie kwijt) omdat er binnen de selectie een ‘angstcultuur’ zou hebben geheerst – waarvan overigens vooral de jongere speelsters veel last hadden gehad. Ander voorbeeld: voor turncoach Frank Louter, die ooit een deur kapotsloeg van een toilet waarin een turnster zich uit angst voor hem had opgesloten, nadat hij haar helemaal verrot had gescholden, was een sanctie volgens de tuchtcommissie van de gymbond ‘niet opportuun’ omdat het wangedrag zich ‘zo lang geleden’ had voorgedaan. En dan hadden we nog Marc Overmars, die bij Ajax vanwege het versturen van dickpics onmiddellijk weg moest, maar drie weken later in België gewoon weer aan de slag kon. ‘s Lands wijs, ‘s lands eer, nietwaar? Dat zal ook de reden zijn waarom de rouwende katholieken op het Sint Pieterplein hun overleden paus direct heilig verklaard wilden hebben (‘subito sancto!’) omdat ze terecht bang waren dat de profane waarheid over zijn schandaleuze verleden als schijnvrome schutspatroon van pedofiele prelaten, hitsige heerooms en krolse kapelaans hem zou inhalen voordat diens uiterste houdbaarheidsdatum voorgoed verstreken was.
Waar voor mij persoonlijk de grens van het onbetamelijke ligt? Niet om stoer te doen, maar het kaarsverhaal van Johan Derksen heb ik gedurende veertig jaar kleedkamerhumor in tal van ‘Dat zei mijn vrouw ook vannacht’-varianten langs horen komen. Nee, voor mijn particuliere grensoverschrijding neem ik u mee naar een aflevering van ‘Ik Vertrek’ nog niet zo lang geleden met twee bevriende mannen, die een B&B in Spanje wilden beginnen en als hobby naaktlopen hadden. Nu heb ik niets tegen twee bevriende mannen die als hobby naaktlopen hebben, maar het is ook weer niet zo dat er diep in mij een brandend verlangen smeult om daar voortdurend ooggetuige van te zijn. Nou, daar dachten ze bij ‘Ik Vertrek’ toch wat genuanceerder over. Om de haverklap verscheen een van de twee in zijn blote toges op het scherm, meestal vanaf de achterkant, en ze waren niet eens op het idee gekomen om er, al was het maar bij wijze van afleiding, gezellig een leuke veter in te ritsen. Bovendien hadden ze uitgerekend op die vitale plek géén tattoo’s waarmee ze vrijwel de gehele rest van hun niet al te goddelijke lichaam uitbundig hadden getooid. En hoewel de opnames toch echt in Spanje waren gemaakt, overheerste bij ons thuis de meewarige afdronk van het onaangename beeld dat we voornamelijk hadden zitten te kijken naar de streek waar de zon nooit schijnt, en het was al gebeurd voordat we zelf ‘Ik vertrek’ hadden kunnen zeggen. Oftewel, om het kort samen te vatten: veel gay, maar weinig regenboog. Deze week zaten de twee bij Jinek. Ik kan me niet heugen dat de afstandsbediening ooit zo snel mijn kant is opgegaan. Het voelde alsof ik de zwarte doos van Benno Baksteen had gevonden.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.