Droom
I had a dream. Toen ik zondagochtend wakker werd, verbaasde dat mijzelf misschien nog wel het meest. Die nacht had ik namelijk gedroomd, dat ik na het opstaan op de trap was gestruikeld over een FC Twente-sjaal die daar in de weg leg en mij een gebroken nek bezorgde. Ik weet zelfs nog wat mijn laatste woorden waren: ‘Shit, nou kan ik vanmiddag niet naar Twente-RKC’. U ziet het: zelfs in mijn ultieme momenten zit de clubliefde heel diep van binnen. En ja, het feit dat ik dit kan schrijven, betekent dus dat het inderdaad een droom was. Zo zat ik zondagmiddag even na tweeën in de trein op weg naar de Beugel Bunker. De weg naar stoel 1 op rij 1 in vak 121 was snel gevonden en ineens wist ik weer wat het live beleven van een voetbalwedstrijd met je doet. Een striemend fluitconcert is ook echt een striemend fluitconcert, de emoties van de supporters nemen je mee naar onvermoede gedachten en de pure sensatie van drie goals vlak voor je ogen is bijna niet te beschrijven, wat ik dan ook niet zal proberen. Viel er dan niets tegen? Jazeker wel, het spel van de thuisploeg voor rust, bijvoorbeeld, dat meer leek op een clinic breien zonder patronen dan op voetbal voor grote mensen. De scheidsrechter die twee keer voordeel verziekte en een fout van de VAR overnam. En verder zal ik er maar aan moeten wennen dat ik op mijn plek gedurende vrijwel de gehele wedstrijd mensen langs zie komen richting toilet dan wel horeca. Honderden bekers bier en evenzovele snacks zijn aan mij voorbij gegaan. Het voelt en ruikt alsof je bij Cafetaria Snekkie naar Fox Sports zit te kijken. Maar ik ben er blij mee en verheug me nu alweer op Twente-Utrecht, 1 september. Als ik die ochtend tenminste niet van de trap lazer.
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.