Virtueel spervuur
De wielersport op zichzelf is nog nooit zo ernstig in opspraak geweest, maar de Tour de France lijkt populairder dan ooit. Die eerste twee dagen in Engeland: wat een volk op de been. En wat een prachtige PR voor Londen: vier mega-evenementen op één dag (behalve de Tour ook nog Wimbledon, Formule I en Live Earth), maar hoezo angst voor terrorisme? Oftewel, om met Winston Churchill te spreken: “We will never surrender”. Het spektakel daarna, op de wegen in België en Noord-Frankrijk, viel nog wat tegen en de eerste paar etappes waren niet echt heel spannend, met dank aan de oortjes in het peloton en de karavaan, maar de eerste de beste serieuze bergetappe maakte meteen alles weer helemaal goed. Ik heb de hele zondag letterlijk aan de buis gekluisterd gezeten, want zo fascinerend hadden we het nog niet vaak eerder mee mogen maken. Bovendien was de winnaar van de dag, hoewel Deen van geboorte, natuurlijk ook een beetje Nederlander vanwege dat shirtje van de Rabobank.
Het werd al met al een geweldige sportmiddag, zoals Mart Smeets ons vanuit het ski-oord Tignes min of meer voorspeld had. Ook het commentaar van Herbert Dijkstra en Maarten Ducrot was weer dik voor mekaar, met fijn veel gezellige wielercliché’s als “een spervuur van demarrages” en “hij rijdt nu virtueel in het geel”. Bijzonder geslaagd, en zo hoort het natuurlijk ook, alsof de oude vertrouwde geest van Jean Nelissen nog altijd meerijdt met de jonge generatie verslaggevers, die hun klassiekers kennen, zoals de legendarische uitspraak van Eddy Merckx: “U fietst niet meer met de fiets, maar de fiets fietst met u” (over het in zijn ogen veel te lichte gewicht van het moderne materiaal in het milieu van de moraal). En toch gaat de Linksbek Bokaal van deze week naar de spreuk van de zondag: “Iedereen die ‘m hier gaat winnen gaat ‘m voor de eerste keer winnen”. Sinds wanneer heeft Johan Cruyff ook al verstand van wielrennen?
Copyright Peter Bonder.
Kijk ook op www.twentesport.com.